This is not love

Κεφαλαίο 26

                    Δύο χρόνια μετά

Η Ιόλη ακουμπά στα βρώμικα πλακάκια την σακούλα με τις μπογιές και τα πινέλα. Το μαγαζί που νοίκιασε θέλει πολύ δουλειά για να καταφέρει να το ανοίξει και ο χρόνος μετράει εναντίον της αφού είναι ήδη Μάρτιος.
  Ήταν δύσκολη απόφαση να ξεκινήσει την δική της επιχείρηση. Φοβόταν να ρισκάρει τα χρήματα που είχε όλα αυτά τα χρόνια στην άκρη. Όμως μόνο με το βιολί και τα έτοιμα ήξερε πως δεν μπορούσε να ζήσει άλλο.
  Την ιδέα της την έβαλε ο Πέτρος. Τώρα πια ζούσε μόνιμα στο νησί μιας και η σχέση του με την Ιόλη είχε αποκατασταθεί. Εκείνος είχε πάρει πια απόφαση πως με την Ιόλη δεν θα μπορούσαν να είναι ποτέ ξανά ζευγάρι και έτσι αγόρασε ένα σπίτι κοντά στο δικό της για να μπορεί να βλέπει όσο συχνά θέλει το παιδί.
  - Είσαι σίγουρη πως μπορούμε να το βάψουμε μόνες μας; Ρωτάει η Βιολέτα ανοίγοντας τον πρώτα κουβά. Η Ιόλη γονατίζει δίπλα της και βγάζει όλα τα πινέλα από την σακούλα.
  - Έτσι λέω. Απαντάει άκεφα με την Βιολέτα να προσπαθεί να διαβάσει την έκφραση της.
  - Να υποθέσω είναι η μέρα που σου στέλνει μήνυμα; Ρωτάει και κάθεται στο πάτωμα οκλαδον. Η Ιόλη δεν απαντάει μα και η σιωπή μερικές φορές είναι απάντηση.
  - Κατάλαβα. Σχολιάζει η Βιολέτα και χαμηλώνει το βλέμμα.
  - Μου έστειλε μια φωτογραφία του μαζί με την Μαρίνα. Μίλα τελικά η Ιόλη ενώ ανακατεύει την μπογιά με αργές κινήσεις.
  - Και; Ρωτάει η Βιολέτα ψάχνοντας τα μάτια της φίλης της.
  - Φύγανε Γερμανία. Όταν η Ιόλη γυρίζει να την κοιτάξει είναι βουρκωμένη. Η Βιολέτα υψώνει τα φρύδια της ξαφνιασμένη,
  - Οκ, αυτό ήταν κάπως...απρόσμενο. Λέει και η Ιόλη αμέσως χαμηλώνει το βλέμμα της. Κουνάει το κεφάλι της θετικά και ακουμπά τα γόνατά της στο έδαφος.
  - Όμως αυτό είναι καλό, σωστά; Εννοώ και εδώ που ήταν δεν είχατε καμία επαφή, εκτός από μια φορά το μήνα που αυτός σου έστελνε μήνυμα. Λέει και η Ιόλη νεύει με το κεφάλι.
  - Τότε γιατί είσαι έτσι; Την ρωτάει απαλά και χαϊδεύει το μπράτσο της. Η Ιόλη σταματά να ασχολείται με την μπογιά και ξεφυσάει. Τεντώνει τα πόδια της και με τις παλάμες στο έδαφος στηρίζει τον κορμό της.
  - Μου λείπει. Ξέρω ότι δεν πρέπει, όμως μου λείπει. Η Βιολέτα πιάνει τα χέρια της.
  - Ίσως θα έπρεπε να σταματήσεις να μιλάς μαζί του. Νομίζω πως δεν σου κάνει καλό. Η Ιόλη κουνάει αμέσως αρνητικά το κεφάλι της.
 - Θέλω να μιλάω μαζί του.
- Για ποιο λόγο; Ρωτάει απότομα η Βιολέτα και εκείνη ανασηκώνει τους ώμους της.
  - Έχουν περάσει δύο χρόνια Ιόλη. Μαλακώνει ξανά τον τόνο της.
  - Χωρίσατε κάτω από πολύ άσχημες συνθήκες και δεν σε διεκδίκησε ποτέ. Πρέπει να ξεκολλήσεις επιτέλους• για το δικό σου καλό. Καταλήγει και η Ιόλη δαγκώνει το κάτω χείλος της για να σταματήσει να τρέμει.
  - Το ξέρω... λέει χαμηλόφωνα.
  - Το ξέρεις όμως δεν κάνεις τίποτα για αυτό. Εντάξει, καταλαβαίνω πως όλο αυτό ήταν πολύ βαρύ. Όμως ήταν μια σχέση γεμάτη ψέματα Ιόλη. Κι επίσης, σε χτύπησε γαμώτο. Ψιθυρίζει την τελευταία πρόταση και εκείνη σκουπίζει βιαστικά ένα δάκρυ από το μάγουλό της.
  - Η ζωή δεν σταματάει επειδή ένας γκόμενος βγήκε σκάρτος. Είσαι ανεξάρτητη, όμορφη, νέα. Οφείλεις στον εαυτό την ευτυχία. Σηκώνεται από το έδαφος η Βιολέτα και προτάσει το χέρι της στην Ιόλη. Εκείνη το πιάνει για στήριγμα και σηκώνεται.
  - Σε ευχαριστώ. Της Ψιθυρίζει καθώς την αγκαλιάζει σφιχτά. Η Βιολέτα χαμογελάει.
  - Πάμε τώρα να βάψουμε γιατί έτσι όπως πάμε, δεν μας βλέπω να τελειώνουμε. Της λέει και σκύβει για να πιάσει το πινέλο.
 
  Όταν μπήκε σπίτι η ώρα έδειχνε έντεκα ακριβώς. Το σώμα της ήταν γεμάτο μπογιές και σκόνη. Τα γόνατά της έτρεμαν από την κούραση και αν δεν έπρεπε να μπει για μπάνιο, θα είχε κοιμηθεί ήδη πάνω στον καναπέ.
  Το ζεστό νερό την αναζωογόνησε. Τύλιξε τα βρεγμένα μαλλιά της σε μια πετσέτα και Φόρεσε ένα γκρι σορτσάκι και μια φαρδιά μπλούζα από πάνω. Κάθισε οκλαδον στην καρέκλα του γραφείου της και ήπιε λίγο καφέ από αυτόν που είχε περισσέψει από το πρωί.
Όταν άνοιξε τον υπολογιστή, στην οθόνη εμφανίστηκε ξανά το μήνυμα του Έκτορα.
  Στην φωτογραφία έδειχνε να έχει μείνει ίδιος, σε αντίθεση με την Μαρίνα. Εκείνη είχε ψηλώσει, τα μαλλιά της είχαν μακρύνει και τώρα πια έδειχνε ολόκληρη κοπέλα. Χαμογέλασε ασυναίσθητα και στερέωσε το πιγούνι της πάνω στην παλάμη της.
  Τα λόγια της Βιολέτας έπαιζαν συνεχώς σε επανάληψη μέσα στο κεφάλι της. Όσο κι αν δεν ήθελε να συμφωνήσει μαζί της, ήξερε πως είχε δίκιο.
  Με βαριά καρδιά και ένα μυαλό κουβάρι,  ξεκίνησε να πληκτρολογεί το τελευταίο μήνυμα στον Έκτορα.
  Χρειάστηκε να γράψει και να σβήσει πολλές φορές μέχρι να πατήσει αποστολή. Κανένα αντίο δεν ειπώνεται εύκολα. Όμως μερικές φορές είναι τόσο αναγκαίο να γίνει, που κάθε καθυστέρηση φέρνει μόνο θλίψη.
  《 Χαίρομαι ειλικρινά για εσάς. Είδες; Σου είχα πει πως η Μαρίνα έχει ανάγκη από τον πραγματικό της πατέρα. Φαντάζομαι πόσο υπέροχο ακούγεται το "μπαμπά" από τα χείλη της.
  Παρόλα αυτά, όσο κι αν δυσκολεύομαι να βρω τα σωστά λόγια, νομίζω πως ηρθε ο καιρός να σταματήσουμε να επικοινωνούμε. Όλο αυτό με κρατάει πίσω και εγώ έχω ανάγκη να ξεφύγω από το παρελθόν.
  Εύχομαι η σχέση σου με την Μαρίνα να συνεχίσει να είναι τόσο υγιής όσο είναι τώρα. Όσο για εμάς, αυτό που προσπαθήσαμε δεν κατάφερε να λειτουργήσει. Και ειλικρινά λυπάμαι, όμως δεν μπορώ να μείνω και να παριστάνω μια φίλη από τα παλιά.
  Δύο χρόνια μετά, μπαίνει το τέλος.
Υ.Γ. Μην απαντήσεις σε αυτό το μήνυμα. 》
  Όταν πάτησε το πλήκτρο για αποστολή, δεν αισθάνθηκε τίποτα. Ούτε θλίψη, ούτε χαρά. Μονάχα ένιωσε πως έπραξε αυτό που εδώ και καιρό όφειλε να είχε κάνει.