This is not love

Κεφάλαιο 25

Η Ιόλη παραπατάει και το βουητό στα αφτιά της δεν λέει να υποχωρήσει. Ο Έκτορας κάνει ένα ανήσυχο βήμα προς το μέρος της όμως εκείνη τον σταματάει υψωνοντας το χέρι της.
  - Είσαι εντάξει; Ρωτάει ταραγμένος και εκείνη τον κοιτάζει με τα μάτια της βουρκωμένα.
  - Τι εννοείς πως έφταιξες Έκτορα; Ψιθυρίζει με την καρδιά της έτοιμη να φύγει από την θέση της. Εκείνος χαμηλώνει αμέσως το κεφάλι του.
  - Τι εννοείς; Επαναλαμβάνει με έναν λυγμό που δεν κατάφερε να συγκρατήσει.
  - Πάμε να καθίσουμε. Υπεκφεύγει εκείνος και της κάνει νόημα με το κεφάλι για να τον ακολουθήσει.
  - Πες μου γαμώτο. Η φωνή της ανεβαίνει απότομα και ο Έκτορας εισπνέει βαθιά.
  - Αυτοκτόνησε. Της λέει σκυθρωπός και η Ιόλη γουρλώνει τα μάτια της.
  - Αυτοκτόνησε εξαιτίας μου. Συνεχίζει με την φωνή του να σπάει. Εκείνη κανει μερικά δειλά βήματα κοντά του. Κάθεται στο πεζοδρόμιο, έξω από την πόρτα της αυλής του και ύστερα από μερικές στιγμές ο Έκτορας την αντιγράφει.
  - Όταν μου είπε πως είναι έγκυος της ζήτησα να το ρίξει. Ήμασταν δεκαοχτώ χρόνων και είχαμε αλλά όνειρα. Λέει και στην ανάμνηση τα δάκρυα μουσκεύουν τα μάγουλά του. Η Ιόλη έχει αγκαλιάσει τα γόνατά της και προσπαθεί να μην αποσυντονιστεί από το συναίσθημα.
- Στην αρχή συμφώνησε μαζί μου, όμως όταν πήγαμε στον γιατρό φοβήθηκε. Τώρα είμαι ευγνώμων που δεν το έκανε, όμως τότε σου ορκίζομαι πως την μίσησα. Η φωνή του εξωτερικεύει όλο του τον πόνο.
  - Θα την είχα αφήσει αν δεν είχε μπει ο πατέρας μου στην μέση... Η Ιόλη νιώθει το βάρος στο στήθος να την πνίγει.
  - Μου είπε πως είμαι άνανδρος. Πως ντρέπεται για εμένα και την συμπεριφορά μου απέναντι της. Ήταν η πρώτη φορά που τον είδα τόσο εξοργισμένο... Ένας λυγμός φραζει το λαιμό του.
  - Και είχε δίκιο γαμώτο. Όμως άργησα τόσο να το δω... Η Ιόλη τολμά και εγγίζει τρυφερά το χέρι του, όμως ο Έκτορας φαίνεται να έχει απορροφηθεί στο παρελθόν.
  - Πέρασα εννιά μήνες μαζί της και το μόνο που ήθελα ήταν να σηκωθώ να φύγω από όλη εκείνη την κατάσταση... Όταν γέννησε, ο πατέρας μου μας νοίκιασε ένα σπίτι. Κάνει μια μικρή παύση για να πάρει μια ανάσα.
  - Μείναμε εκεί για δύο μήνες όμως εγώ δεν άντεχα με το μωρό Ιόλη. Έβλεπα τους φίλους μου να σπουδάζουν, να διασκεδάζουν ενώ εγώ  έκανα μια ζωή που μισούσα.
  - Την εγκατέλειψες; Ρωτάει η Ιόλη και ο Έκτορας γυρίζει προς το μέρος του. Τα μάτια του έχουν κοκκινήσει από το κλάμα και εκείνη ορκίζεται πως δεν έχει δει πιο θλιμμένο πρόσωπό στην ζωή της.
  - Ναι. Ένα πρωί που πήγε το παιδί στο γιατρό, μαζεψα τα ρούχα μου και έφυγα. Η Ιόλη νιώθει την καρδιά της να κομματιάζεται για μια γυναίκα που δεν γνώρισε ποτέ.
  - Πήγα για λίγες εβδομάδες σε έναν φίλο μου, τάχα για να ξεφύγω από την πίεση στο σπίτι. Όλοι με έψαχναν, όλοι εκτός από εκείνη. Η Ιόλη κουνάει το κεφάλι της θετικά γιατί καταλαβαίνει.
  - Λίγο καιρό αφότου έφυγα... Παίρνει άλλη μια βαθιά ανάσα.
  - Την βρήκαν κρεμασμένη στο σπίτι. Η Ιόλη καλύπτει το στόμα με το χέρι της. Ο Έκτορας κλαίει με λυγμούς μέσα στις παλάμες του και εκείνη νιώθει ανίκανη να τον βοηθήσει. Δεν θέλει να τον βοηθήσει!
  - Εγώ την έφερα σε αυτή την κατάσταση Ιόλη. Ήμουν εγωιστής, σκεφτόμουν όσα είχα χάσει και δεν έβλεπα πόσα είχα κερδίσει. Η Ιόλη μένει σιωπηλή και πονά για εκείνη.
  - Ο λόγος που έφτιαξα όλη αυτή την ιστορία ήταν από ντροπή. Ντροπή γιατί δεν ήθελα να μάθει η Μαρίνα πόσο ανάξιο πατέρα έχει. Γιατί δεν ήθελα να μάθει ποτέ πως την εγκατέλειψα και έφτασα την μητέρα της στην απελπισία.
  - Ιουλία; Ρωτάει η Ιόλη το όνομά της. Το θυμάται γραμμένο στο χαρτί.
  - Τι; Ρωτάει ο Έκτορας γυρίζοντας προς το μέρος της.
   - Την κοπέλα, την λέγανε Ιουλία; Επαναλαμβάνει. Εκείνος κουνάει το κεφάλι του θετικά.
  - Ήθελε να την φωνάζουμε Ιόλη. Το Ιουλία δεν της άρεσε. Λέει και στην ανάμνηση χαμογελάει με πίκρα.
  - Όταν σε γνώρισα και μου είπες το όνομά σου, νόμιζα πως ο Θεός μου στέλνει μια δεύτερη ευκαιρία. Η Ιόλη νιώθει πως τρώει γροθιά στο στομάχι.
  - Δεν ξέρω πως, όμως της μοιάζεις. Όχι εξωτερικά. Έχεις την ίδια αγνότητα με εκείνη. Την κοιτάζει και η Ιόλη νιώθει πως ο αέρας δεν της φτάνει πια.
   - Για αυτό Επέμενες τόσο; Ρωτάει και η φωνή της βγαίνει με το ζόρι. Ο Έκτορας σηκώνει τους ώμους του.
  - Δεν ξέρω. Ψελλίζει με το βλέμμα του χαμένο στο κενό. Τα μάτια της τσούζουν και τα δάκρυα βαραίνουν τα βλέφαρά της.
  - Σε ερωτεύτηκα Ιόλη. Ίσως όχι με την πρώτη ματιά, αλλά σε ερωτεύτηκα. Γυρίζει να την κοιτάξει και εκείνη κουνάει δεξιά αριστερά το κεφάλι της. Στο πρόσωπό της έχει χαρακτεί η απογοήτευση και όταν εκείνος πάει να αγγίξει το χέρι της η Ιόλη αποτραβιέται.
  - Δεν είναι έρωτας αυτό. Ψιθυρίζει. Αν μιλήσει δυνατά φοβάται πως η φωνή της θα την προδώσει. Ο Έκτορας στρέφει όλο το κορμί του προς εκείνη και τα πράσινα μάτια του κολλάνε στα δικά της.
  - Μην μιλάς εσύ για έρωτα. Της λέει κάνοντας την να γελάσει με ειρωνεία. Σηκώνεται όρθια και στέκεται πάνω το κεφάλι του.
  - Με χρησιμοποίησες για να ξεφορτωθείς τις τύψεις σου. Μου παρουσίασες μια Ψεύτικη εκδοχή του εαυτού σου και τολμάς να κρίνεις τα δικά μου λάθη; Δεν ήταν λάθος που πήγα με τον Πέτρο, λάθος ήσουν εσύ! Του φωνάζει και εκείνος σηκώνεται θυμωμένα όρθιος.
  - Σε ερωτεύτηκα γαμώτο. Έκανα όνειρα για εμάς...
  - Ναι, να παραστήσω την μητέρα της Μαρίνας, να πάρω την θέση της νεκρής κοπέλας σου επειδή εσύ, δεν ήσουν άξιος να κάνεις οικογένεια. Προτού προλάβει να ολοκληρώσει των χείμαρρο σκέψεων το χέρι του Έκτορα προσγειώθηκε με δύναμη στο μάγουλό της. Το κεφάλι της έχει γυρίσει στο πλάι και το σημείο που την χτύπησε την καίει.
  - Συγνώμη, Συγνώμη. Απολογείται αμέσως προσπαθώντας να αγκαλιάσει το πρόσωπο της. Εκείνη κάνει ένα βήμα πίσω και τον κοιτάζει με τα υγρά της μάτια.
  - Μην τολμήσεις να με ξαναπλησιάσεις. Λέει μέσα από τα δόντια της όσο ο Έκτορας την εκλιπαρεί με το βλέμμα του.
  - Ιόλη...
  - Τέλος! Του φωνάζει και σκουπίζει τα δάκρυα από τα μάγουλά της.
  - Ο μόνος άρρωστος σε αυτή την υπόθεση ήσουν εσύ Έκτορα. Μόνο εσύ. Τονίζει τα τελευταία της λόγια και τον αφήνει μόνο στον σκοτεινό δρόμο, να την κοιτάζει που φεύγει.