This is not love

Κεφάλαιο 4

Η Ιόλη βγαίνει από το βιβλιοπωλείο με μια πάνινη τσάντα γεμάτη βιβλία και αυτοκόλλητα για την Εύα. Ρίχνει τις καινούργιες της αγορές μέσα στο καλάθι του ποδηλάτου της και ανεβαίνει στη σέλα.
  Σήμερα ο αέρας είναι δυνατός, τόσο που δύο φορές χάνει την ισορροπία της και παραλίγο να πέσει. Ευτυχώς που φοράει σορτσάκι και όχι την φλοράλ φούστα που της διάλεξε η Εύα όταν ντυνόντουσαν το πρωί.
  Περνάει μέσα από τα γραφικά σοκάκια, χαιρετάει μια Αγγλίδα που έχει ένα μπαρ στη χώρα και ακόμα δεν έχει μάθει το όνομά της. Κι όταν φτάνει μπροστά στην εκκλησία της Παναγίας  Εκατονταπυλιανής, την προσοχή της τραβάει ένας άντρας που στέκεται στη μέση του δρόμου με ένα χαρτόνι στα πόδια του. Χρειάζεται να τον πλησιάσει για να δει τι ακριβώς είναι αυτό που γράφουν τα μαύρα γράμματα. Κοιτάζει το πρόσωπό του και τα μάτια του είναι δεμένα με ένα μαντήλι. Τα χέρια του ορθάνοιχτα. 《 Δεν ζητάω Χρήματα, μόνο μια αγκαλιά 》 διαβάζει η Ιόλη και αυτή η πρόταση σφίγγει το στομάχι της.
Στηρίζει το ποδήλατο στο παταράκι του και τον Πλησιάζει. Τυλίγει τα χέρια της γύρω από την μέση του και ακουμπά το μάγουλό  της στο στήθος του.
  - Ευχαριστώ πολύ. Λέει εκείνος καθώς την αγκαλιάζει και η Ιόλη χαμογελάει. Ακούει τον ήσυχο παλμό της καρδιάς του και δεν θέλει να απομακρυνθεί. Μάλλον εκείνη χρειαζόταν περισσότερο αυτή την αγκαλιά.
  Τελικά επιστρέφει στο ποδήλατο και από την τσάντα βγάζει τα αυτοκόλλητα της Εύας. Διαλέγει μια τεράστια κόκκινη καρδιά και επιστρέφει κοντά του για να την κολλήσει στο μπράτσο του.
  - Αυτό είμαι σίγουρη πως θα φτιάξει τη διάθεση σου, λέει και στρώνει το αυτοκόλλητο στο δέρμα του. Εκείνος μόλις ακούει τη φωνή της κατεβάζει το μαντήλι από τα μάτια του.
  - Ιόλη; Λέει και χαμογελάει τόσο που λάμπει ολόκληρος.
  - Έκτορα. Η καρδιά της χτυπάει δυνατά κάτω από το στήθος της και το χέρι της μένει παγωμένο πάνω στο μπράτσο του. Εκείνος κοιτάζει στο σημείο που του κόλλησε το αυτοκόλλητο και γελάει δυνατά. Το γέλιο του είναι ό,τι πιο μελωδικό έχει ακούσει μετά το 《 The pearl fishers》 του Bizet.
  - Πρώτη φορά μου χαρίζουν αυτοκόλλητο. Λέει και η Ιόλη χαμηλώνει το βλέμμα.
  - Σε ευχαριστώ, είναι πολύ όμορφο. Συνεχίζει και χαϊδεύει το ανάγλυφο σχέδιο.
  - Γυαλίζει κιόλας. Λέει και είναι η σειρά της Ιόλης να γελάσει απαλά. Εκείνος την παρατηρεί και δειλά στρώνει το μαντήλι στα μαλλιά της. Η Ιόλη ξεροκαταπίνει.
  - Είχε κρυφτεί το σχέδιο. Λέει και δείχνει με το δάχτυλό του το μαντήλι. Η Ιόλη στρώνει τα μαλλιά της.
  - Ευχαριστώ. Του λέει και κοκκινίζει. Ο Έκτορας σκύβει να μαζέψει το χαρτόνι και κοιτάζει την ώρα στο κινητό του.
  - Νομίζω πως τελείωσα για σήμερα. Λέει και η Ιόλη ισιώνει το κορμί της.
  - Ναι και εγώ πρέπει να πηγαίνω. Του απαντάει και πηγαίνει προς το ποδήλατο. Εκείνος την ακολουθεί και πιάνει απαλά το χέρι της.
  - Εάν έχεις χρόνο, θα ήθελα να πηγαίναμε εκείνη την βόλτα. Της λέει και εκείνη σφίγγει το τιμόνι.
  -Πρέπει να επιστρέψω σπίτι. Του απαντάει και εκείνος αφήνει τον καρπό της.
  - Το βράδυ όμως θα είμαι ελεύθερη. Συνεχίζει την πρόταση της και εκείνος χαμογελάει.
  - Για μια στιγμή νόμιζα πως θα με απορρίψεις για δεύτερη φορά. Λέει και εκείνη τον κοιτάζει.
  - Έκτορα... Λέει και το πρόσωπό της σοβαρεύει. Εκείνος δεν απαντάει, περιμένει μόνο να ακούσει αυτό που θέλει να του πει.
  - Κοίτα, θέλω να είμαι ξεκάθαρη μαζί σου. Εκείνος κουνάει το κεφάλι του θετικά.
  - Σπίτι με περιμένει ένα παιδί. Το δικό μου παιδί. Είμαι χωρισμένη και θεωρώ πως πρέπει να τα γνωρίζεις όλα αυτά εφόσον επιμένεις να βγούμε. Καταλήγει προσπαθώντας να διαβάσει τα μάτια του.
  - Που θέλεις να βρεθούμε το βράδυ; Της λέει και εκείνη χαμογελάει.