Prison // Ft. Bankzitters

9.

"Miel, schat kom nou, we moeten gaan." Charlotte probeert Milo al tien minuten mee te krijgen richting de auto, maar niks lijkt te werken. Als hij nu niet komt, komen ze straks nog te laat en kunnen ze er helemaal niet meer bij zijn. Waarschijnlijk is dat ook precies hetgeen wat Milo hiermee wilt bereiken. Hij wil gewoon niet. Char heeft dat echt wel door hoor.

Ze zucht en loopt naar de slaapkamer. Daar ligt hij. Huilend op bed. Ze schrikt er in eerste instantie een beetje van. Zo kwetsbaar heeft ze hem nog nooit gezien. Ze loopt richting het bed en gaat naast hem liggen met haar armen om hem heen. Hij krult op ik haar armen.

"Ik kan het gewoon niet char. Ik kan het niet aan om hem daar te zien als een crimineel. Wat als ik me niet kan beheersen?" Huilend spreekt hij alle woorden uit. Charlotte schrikt ervan. Ze wist niet dat hij er zo over dacht. "Miel, ik ben bij je hè. En alle andere jongens plus hun vriendinnen zijn er ook. Het komt echt wel goed. Raoul zou het op prijs stellen als je er bent en ik denk Lieke en de ouders van Raoul ook. Dus kom je mee? Alsjeblieft? Doe het voor mij en voor Raoul."

Milo zwijgt een tijdje, maar de woorden van zijn vriendin hebben toch wel indruk gemaakt en dus stemt hij in.

Omdat Charlotte niet wil dat er ongelukken gebeuren als Milo gaat rijden terwijl hij nog helemaal overstuur is, gaat zij achter het stuur zitten. Zodra ze rijden, legt ze haar hand op zijn been. Het is niet veel, maar het heeft een grote betekenis. Steun. Steun die Milo nu toch echt wel even nodig heeft.

-

"Raoul, de deuren zijn open. Je moet naar binnen." De stem van agent Jeroen dringt tot hem door. Hij was zo verdiept in die flashbacks. Vreemd eigenlijk.

Onder begeleiding loopt hij naar binnen. Hoofd gebogen. Maar toch kan hij de verleiding niet weerstaan. Hij wil zien wie er zijn. Sterker nog, hij MOET het zien. Angstig kijkt hij iets meer omhoog.

Daar zitten ze. Zijn ouders, samen? Dit is nieuw voor hem. Zijn ouders zijn al jaren niet meer samen ergens heen geweest en als ze dat wel waren, dan was het de ene discussie na de andere. Daarnaast zitten zijn opa en oma. De opa en oma waar hij zoveel om geeft.

Dan ziet hij zijn vriendin. Lieke! Het maakt hem iets vrolijker, nou ja voor hoe vrolijk je kan zijn voor je eigen rechtzaak. Naast Lieke zitten Matthy en Carolijn. Dan komen Koen, juultje, Robbie, Jamie en zelfs Milo en Charlotte. Wat doet het hem goed dat zij er allemaal zijn.

Ook geeft het hem verdriet. Hij wil hier helemaal niet zijn, laat staan dat hij wil dat de mensen, die dichtbij hem staan en om wie hij zoveel geeft, dit mee moeten maken. Hoe is het zo gelopen? Waar in zijn leven is hij tot zo'n grote fout gekomen? Een fout waarvan hij niet eens weet welke fout het is.

-

"Goedemiddag, u bent hier met zijn allen bijeengekomen voor de zaak rondom de heer De Graaf."

Nu komt het moment. Nu komt se harde waarheid naar boven. Wie is schuldig? Raoul of is er toch iemand die alles bedriegt?

"De heer De Graaf wordt beschuldigd van het opdracht geven voor moord van een 16-jarig meisje. Dit zou gaan om Emily van Beek die is neergestoken op 12 december 2021 (eerlijk geen idee of dit een realistische tijd is, maar het is toch een boek dus boeie) Het is nog niet helemaal duidelijk of de heer De Graaf ook zelf de moord heeft gepleegd. Wel heeft de politie mogekijk DNA van de heer De Graaf gevonden op het mes waarmee ze is neergestoken.Daarnaast zou hij ook gehandeld hebben in illegale drugs."

Wie had dit verwacht? Raoul die iemand van het leven zou beroven.

Ook Raoul schrikt van deze beschuldiging. Tuurlijk wist hij een deel, want zijn advocaat heeft hem wat uitgelegd, maar qlsnog schrikt hij er opnieuw van. Of acteert hij nu gewoon ontzettend goed?

-

Lieke schrikt van de beschuldigingen. Dit kan toch niet?! Ze wil in huilen uitbarsten, maar houdt zichzelf groot.

-

"Meneer De Graaf, heeft u opdracht gegeven voor de moord en/of het meisje van het leven beroofd?"

Met moeite houdt hij zijn tranen in.

"Nee meneer."

"Maar hoe kan het dat uw DNA is gevonden op het mes?" De rechter spreekt streng.

"Ik weet het niet." Waarom is dit zo moeilijk?

Zometeen komt zijn advocaat aan het woord. Hopelijk weet die beter hoe dit aangepakt moet worden.

"Meneer De Graaf heeft aangegeven het meisje om wie het gaat niet te kennen. Laat staan haar neergestoken te kunnen hebben."

Zo gaat zijn advocaat nog even door en hoopt hij dat zijn straf hierdoor verminderd zal worden.

-

"U hebt mijn dochter van het leven beroofd. Hoe zou u het vinden als het uw dochter zou zijn?" De moeder van die Emily praat zacht. Ze ziet er kwetsbaar uit. Raoul wordt er verdrietig van. Hij heeft het niet gedaan! Waarom luistert niemand naar hem?!

-

"En daarom veroordeel ik meneer De Graaf tot 30 jaar cel. Dit was mijn uitspraak."

Fuck...

Ik weet niet eens hoe een rechtszaak werkt HAHAHAH maar het hoeft niet realistisch te zijn, want het is maar een boek toch?

Nou goed ik ga wel lekker met schrijven trouwens. Al het 2de of 3de deel van vandaag👍 is dat teveel op 1 dag of vinden jullie dat juist leuk?