Prison // Ft. Bankzitters

18.

De dag duurt lang in de isoleercel. Sowieso in de gevangenis, maar daar heeft hij tenminste nog iemand met wie hij de cel deelt. Dit, dit voelt niet eens meer als gevangenis. Dit voelt meer als mishandeling. Kan dat?

Er komt geluid vanuit de gang. Raoul gaat rechterop zitten. Komt iemand hem uit deze verschrikkelijke situatie halen?

In de deuropening verschijnt meneer Peters. De man die hem naar deze stomme rotcel heeft gestuurd. Maar ook de man die had gezegd dat hij niet kon geloven dat Raoul dit uit zichzelf zou doen. Juist daarom weet Raoul niet of hij nou boos op die man moest zijn of juist niet.

"Raoul, ik kwam even kijken of je nu wel wilt praten en me rustig kan vertellen wat er is gebeurd. Is dat oké?" Hoort hij de stem van meneer Peters. Langzaam knikt hij. Geeft Peters hem nou een tweede kans?

"Vertel maar." Dringt Peters hem aan. In de stem hoort Raoul een strenge toon, maar ook een toon dat aangeeft dat die man echt naar hem gaat luisteren en echt wilt weten wat er aan de hand is. Dit geeft d'r doorslag. Raoul begint met vertellen wat er is gebeurd.

-

"Koen schiet nou op. We moeten weg!" Dat is waar ook. Hij en juultje gaan naar een festival. Of hij er zin in heeft. Half. Niet echt in de stemming voor een festival, maar misschien is het inderdaad goed voor hem om iets te gaan doen. Tenminste dat had Juultje gezegd. Of het waar is, geen idee.

Ze zijn er nog naar net, maar ooh wat wordt hij gek van al die mensen om hem heen. Het is druk. Te druk naar zijn mening. Normaal vindt hij dat echt niet erg, sterker nog, hij vindt het dan juist gezellig, maar nu drukt het echt op zijn zenuwen. Zwetende, dansende mensen zorgen ervoor dat hij vast staat. Vast in een enorme mensenmassa. "Ik ga even drinken halen, wil jij ook wat?" Roept Juultje in zijn oor. "Eh ja doe maar wat." "Oké ben zo terug." Na een kus op zijn wang verlaat ze hem en gaat ze op zoek naar drankjes. Het zorgt ervoor dat Koen helemaal alleen in de mensenmassa komt te staan. Niemand die hem kan zien. Zo voelt het. Alsof hij er niet tussen hoort. Alsof hij helemaal alleen in een open veld staat, terwijl er tegelijkertijd toch allemaal mensen om hem heen staan. Het maakt hem duizelig. De zwetende en naar alcohol ruikende mensen die tegen hem aan drukken, maakt hem misselijk. Als er ook nog eens iemand op zijn tenen gaat staan, raakt hij gefrustreerd. Hij hapt naar adem, maar opeens lijkt alle lucht weggeblazen. Draaierig. Duizelig. Misselijk. Paniek. Hij moet weg hier! Nu! Maar het gaat niet. De mensen, ze staan te dicht bij hem. Ze vormen een muur. Een muur aan alle kanten. Hij zit opgesloten. Kan niks. Niet lopen, want dan valt hij neer. Duizelig. Niet zitten, de wereld draait, hij gaat vallen dan. Draaierig.

Juultje geeft hem drinken, maar hij merkt het niet eens. Niet drinken, dan gaat hij overgeven. Misselijk. De lucht, het is minder dan ooit. Er is bijna geen lucht. Grote happen lucht, maar zo weinig in zijn longen. Hoge adem. Hyperventilatie. Vage geluiden van buitenaf. Juist hele harde geluiden in zijn hoofd. Paniek.

Een vage, maar bekende stem. Juultje? Hij probeert zijn zicht scherp te krijgen, maar dat is nog niet zo makkelijk. Iemand knielt naast hem neer. Zit hij? Een hand op zijn buik. "Adem naar mijn hand Koen." Geen idee wie het zegt, maar hij doet het maar. Langzaam wordt hij rustiger tot een moment dat alles weer gaat. Niet meer Duizelig of misselijk en ook geen hoge adem meer. "Jezus Koen ik schrok me dood." Juultje huilt half, maar houdt zich sterk. "Sorry." Is het enige dat hij uit kan brengen. "Nee, nee geeft niks, kan jij niks aan doen." Terwijl hij nadenkt over wat er net is gebeurt, voelt hij hoe Juultje hem een kus op zijn hoofd geeft.

Het is Koen even allemaal teveel geworden.

-

Bijna huilend heeft hij meneer Peters het verhaal verteld. Die moet het wel begrijpen toch? Als je iets over zijn vrouw zegt, wordt hij ook wel kwaad toch? Het is wel al een tijdje stil. Eng stil. Wat nou als Peters het helemaal niet begrijpt en hem hier juist nog langer laat zitten?

"Oké Raoul, ik geloof je. Je mag uit deze cel en je mag volgende week bezoek ontvangen, maar laat me zoiets niet nog een keer merken."

Deze uitspraak had niet beter gekund voor Raoul. "Nee nee, komt goed." Is dan natuurlijk ook zijn antwoord.

Hij hoopt dat er volgende ween iemand komt. Misschien wel Lieke. Tenzij zij helemaal klaar is met hem... Hij wil daar niet aan denken, maar toch komt die gedachte de laatste dagen wel vaker voor in zijn hoofd. En weet je, hij begrijpt het volledig. Wie wil er nou een relatie met een moordenaar? Of nou ja, iemand die gezien wordt als een moordenaar.

Misschien komen zijn ouders wel. Maar hij weet niet of hij die onder ogen durft te komen. Ze zullen wel teleurgesteld zijn en dat vindt hij nog erger dan als iemand boos is op hem. Hij weet nog wel dat hij wel eens stiekem iets had gedaan thuis en dat zijn ouders erachter waren gekomen. Er volgde dan meestal het zinnetje: "We zijn niet boos, maar teleurgesteld." En weet je, die zin was erger dan wanneer ze naar hem schreeuwden als ze boos waren. Dan kwam het namelijk altijd goed, naar de teleurgestelde blikken bleven altijd bij hem hangen.

Teleurgesteld

Wat een vreselijk woord ook.

-

Milo en Charlotte liggen op bed. Milo een keer in Char d'r armen. Meestal is dat andersom. Ze hebben net de nieuwste bankzitters video gekeken. Doen ze altijd, maar dit keer was het raar. Het was de random eetwedstrijd, maar het was de eerste zonder Raoul. Sowieso de eerste video zonder Raoul. Waar de kijkers het misschien niet was opgevallen, waren Milo de verdrietige blikken van de jongens wel opgevallen. Char had ze ook gezien. Het deed ze beide pijn om de jongens zo te zien. Hun baan moest leuk zijn, maar of Milo het zo nog lang leuk zou vinden was maar de vraag.

Na de video had Charlotte weer diezelfde pijn in de ogen van haar vriend gezien. Vreselijk vond ze het. Misschien dat ze maar beter geen bankzitters video's meer konden kijken. Gewoon om hem deze pijn te besparen. Na de video nam ze hem in haar armen en wreef een aantal minuten lang over zijn rug en zijn armen. Het maakte hem rustig. Zijn hoofd lag op haar borst, vlakbij haar hart. Haar hartslag maakte hem ook rustig. Een tijdje later was hij in slaap gevallen. Half huilend.

Maar net voor hij in slaap viel, had hij nog wat gezegd. "Misschien zijn we er over een tijdje aan gewend zonder Raoul."

Maar beide wisten ze dat dat niet zo zou zijn.

1172 woorden aan verhaal holy shit

bankzitters_huts speciaal voor jou een Milo en Char stuk. Volgende deel komt robje:) heb ik al een ideetje voor

Ik heb maar 40 tot 45 min over dit best wel lange deel gedaan goed he. Idk of het dan een goed en leuk deel is, maar weet je het is een deel en een slecht deel is ook een deel. "Want een tweede keus is ook een keus" ~ Robbie van de Graaf 2021

Love naar julliee <3