Prison // Ft. Bankzitters

8.

De deuren gaan open en hij wordt onder begeleiding mee naar binnen genomen..

Nog één keer flits alles voorbij in zijn gedachten.

Hij werd wakker van een luide bonk. Heel veel herrie was er. Lieke was er ook wakker van geworden. Met angstige ogen keek ze hem aan. Hij nam haar in zijn armen en stelde haar gerust. Niet wetende wat er daarna zou gebeuren.

Ineens hoorden ze stemmen. Luide stemmen. "Politie!" Raoul en Lieke keken elkaar aan. Wat gebeurde er? Lieke kreeg nog meer angst in haar ogen en begon in paniek te raken. Hij probeerde haar gerust te stellen, maar dat ging niet meer zo makkelijk.

De stemmen kwamen steeds dichterbij. Tot het bij de slaapkamerdeur was. Daar werd het stil. Op dit moment lagen Raoul en Lieke nog steeds samen. Raoul met zijn arm om haar heen en Lieke met haar hoofd op zijn borst en met haar lichaam dicht tegen hem aan. Niet wetende dat dit het laatste lichamelijke contact was dat ze hadden.

De deurklink werd naar beneden gedaan. Het voelde alsof alles in slowmotion ging. Zo lang duurde het voordat de deur open was. Ze keken richting de deuropening. Daar stonden ze. Politie. Met alles erop en eraan. Alsof hier een crimineel zou wonen. "Politie! Staan blijven!" Dit was een domme uitspraak, want Raoul en Lieke laten nog steeds in bed. "Raoul de Graaf, kom van het bed af en ga zitten op je knieën." Lieke en Raoul schrokken allebei. Zeker nu er ook een pistool op hen werd gericht. Langzaam stapte Raoul van het bed af en deed wat hem werd gevraagd.

"Armen boven je hoofd." Ook dit deed hij netjes.

De politie stormde op hem af. Één hield zijn pistool nog op hen gericht, terwijl twee anderen hem in de boeien sloegen. Hij keek opzij. Niet wetende of er dan op hem geschoten zou worden, maar hij moest zien hoe het met Lieke ging. Die zat trillend op bed. In paniek modus. En voor de eerste keer kon hij haar niet helpen.

Hij keek haar aan. De onschuld stond in zijn ogen. Hopelijk snapte zij dat. Hopelijk snapte zij dat ook hij niet wist wat hier gebeurde. Laat staan dat hij zou weten wat er nou allemaal aan de hand is. Zachtjes schudde ze haar hoofd. Hij keek weer weg. Hij kon het niet langer meer aan om haar zo te zien. Angstig, vol verdriet en in paniek. De tranen stonden in zijn ogen. Waarom? Waarom?

Terwijl hij mee naar beneden werd genomen, gingen er een paar dingen door zijn hoofd. Hopelijk zou Lieke Matthy bellen. Die woonde dichtbij en kon Lieke waarschijnlijk wel helpen.

Terwijl hij het huis uit werd geduwd, hoort hij geluid op de trap. Het was Lieke. Godverdomme! Wat gebeurde er nou allemaal! Kon niet even iemand, op z'n minst uitleggen wat er nou aan de hand was! Boosheid en verdriet bij elkaar.

Hij keek naar beneden terwijl ze richting één van de politie auto's liepen. Hij hoefde de gezichten van zijn buren en overburen niet te zien. Toen werd hij de auto ingedrukt. Voor hij naar binnen ging, keek hij nog één keer naar Lieke. Het huilende, kwetsbare meisje stond daar helemaal alleen. Niemand die haar even opving. Het deed hem pijn. Ze keek ook naar hem, ze hadden oogcontact. De tranen stonden ook bij Raoul in zijn ogen. Misschien zag ze dat. Misschien zou ze ook wel weten dat Raoul nooit iets of iemand kwaad zou willen doen.

Hij had Lieke zien bellen. Even later kwam Matthy aangereden. Hij keek hem aan. Oogcontact. Zoals Raoul al had gehoopt, had Lieke Matthy gebeld en dat was dus precies hetgeen wat ze had gedaan. Matthy ging naar Lieke toe en nam haar in zijn armen. Ze liet zich huilend erin vallen. Af en toe keek Matthy weer terug naar Raoul. Het leek alsof hij de woorden "sorry" fluisterde toen hij Lieke in zijn armen nam. Echter vond Raoul het helemaal niet erg op dat moment. Hij vond het juist fijn dat er iemand voor zijn vriendin was. Iemand die hij op dat moment niet kon zijn.

En toen reden ze weg

Einde flashback

-

Ze zit in de zaal. Met Raoul zijn ouders. Ze zijn samen gekomen. Én er is nog geen ruzie geweest tussen hun. Want voor nu gaat het even om hun zoon. Lieke vindt het fijn dat zijn ouders er beide voor hem zijn. het geeft toch een goed gevoel.

Ze ziet hoe de deuren open gaan.

Huilend zag ze hoe hij werd weggereden. De tranen stroomden over haar wangen. Ze zag ook de tranen in Raoul zijn ogen. Ze had Matthy al gebeld toen Raoul mee naar buiten werd genomen. Die was meteen gekomen nadat hij het verhaal hoorde. Matthy probeerde haar te troosten, wat fijn was, maar er was maar één iemand naar wie ze verlangde. Raoul. Haar vriend.

Einde flashback

-

Hij zit in de zaal. Lieke zit naast hem en aan de andere kant is Carolijn er om hem te steunen. Ergens heeft hij het idee dat hij en Lieke degenen zijn die het meeste weten. Als in een soort hoofdpersoon van een verhaal?

Ze belde hem. Helemaal in paniek. Hij was naar haar toe gegaan. Samen keken ze toe hoe de politie met Raoul bezig was. Lieke in zijn armen. Samen waren ze het huis weer in gegaan, nadat ze nog enige tijd in leegte buiten hadden gestaan. Daar probeerde hij Lieke nog te kalmeren door even wat thee voor haar te zetten. Ze had het zwaar op dat moment.

Later is hij weer naar huis gegaan en probeerde hij nog wat te slapen, maar dat ging niet meer echt na zo'n heftige nacht.

Einde flashback

Deel 8 alweer!

Wat vinden jullie van dit boek? Ik ben er denk ik best wel trots opp:)

Kusjesss