Prison // Ft. Bankzitters

31.

De dag is aangebroken. Raoul wordt straks opgehaald. Hij werd vroeg wakker. Nog voor het ontbijt.

Bij het ontbijt komt hij nou één keer Ricardo tegen. En weer probeert die stoer te doen. En dus negeert Raoul hem maar weer. Niemand kan hem meer tegen houden. Niemand kan zijn geluk weghalen.

Wie zal hem komen ophalen? Lieke? Zijn ouders? Zullen zijn ouders dan samen komen net als bij de uitspraak of toch niet?

Hij wacht in zijn cel. In principe mocht hij ook ergens anders wachten, aangezien hij niet echt een gevangene meer is. Eigenlijk is hij nooit schuldig geweest, maar goed dat weten we inmiddels.

Samen met Stefan zit hij in de cel. "Eerlijk ik ga je wel missen hoor." Zegt Stefan. Raoul geeft hem een knuffel. "Zodra je vrij bent, spreken we wat af." Stefan knikt. Hij is ook bijna vrij.

Agent Jeroen komt de cel in. "Raoul ze zijn er!" Raoul knikt en antwoordt dat hij komt. Nog één keer richt hij zich op Stefan. "Hou vol de laatste weken. Alles komt goed oké?" Stefan knikt. Op één of andere manier is het toch een emotioneel afscheid. Beide jongens zijn vrienden geworden. Iets wat Raoul totaal niet had verwacht, maar wat wel gebeurd is. Na een laatste knuffel  staat hij op en loopt hij mee met Jeroen. Eindelijk mag hij weg hier.

Bij de deur staat Peters. "Nogmaals, het spijt ons enorm. Ga maar snel naar buiten en geniet van je vrijheid!" Peters geeft Raoul een hand en doet de deur open. Raoul zwaait alsof hij weggaat bij zijn vrienden.

Buiten. Blauwe lucht. De zon. Vrijheid. Alles is perfect.

Daar staat de auto van Matthy. Zijn vrienden komen hem ophalen. De jongens staan voor de auto. Zodra Raoul eraan komt, rennen ze op hem af. Iedereen knuffelt Raoul. De tranen staan in hun ogen. Eindelijk zijn ze weer compleet.

-

Ze ligt op bed met Socrates te knuffelen. Soms weet ze gewoon even niet meer wat ze moet doen.

De bel gaat. Ze zucht. Op dit moment heeft ze echt geen zin om op te staan om de deur open te doen.

Nog een keer gaat de bel. Gewoon net doen alsof ze het niet hoort.

Weer het geluid van de bel. Met een zucht staat ze dan toch maar op. Socrates kijkt gelijk om. Waarom stopt zijn baasje nou opeens met aaien? (Ben ik nou echt de gedachten van een kat aan het beschrijven?😭)

Ze doet de deur open. Haar mond valt open van verbazing. Ze knippert een paar keer met haar ogen, maar de man voor haar blijft dezelfde man.

Raoul.

"Hey schat." Brengt hij voorzichtig uit. Het is hem echt. Ze duikt in zij armen en kan op dit moment en alleen maar huilen van geluk.

Raoul duwt haar zachtjes naar binnen, terwijl hij haar nog steeds vast heeft. De geur van haar haar komt vrij. Oh wat heeft hij dit gemist! Met tranen in zijn ogen staart hij naar de muur. Ze zijn weer samen. Eindelijk.

-

De hele dag heeft Lieke in de armen van Raoul gelegen. Ze heeft hem geen één keer verlaten. De bankzitters zijn er ook nog steeds. Zij brachten Raoul natuurlijk. Er werden zoveel verhalen verteld. Vooral veel van wat zij en de bankzitters hadden beloofd. Raoul wil niet teveel meer denken aan de gevangenis. Het is een afgeloten hoofdstuk.

Opnieuw gaat de bel. Ze zucht hoorbaar. "Laat mij maar." Zegt Matthy die duidelijk doorheeft dat Lieke niet weg wil bij Raoul. Ze knikt dankbaar. Even later komt Matthy terug met twee mensen achter hem aan. Het zijn de ouders van Raoul.

Zijn moeder met tranen in haar ogen en zelfs bij zijn vader ziet hij iets glinsteren. Hij knuffelt ze stevig. "We wisten al die tijd al dat jij onschuldig zou zijn." Fluistert zijn moeder. Wat is het fijn om zijn ouders weer te zien en te knuffelen!

-

"Matt kan ik je heel even spreken?" Matthy knikt en loopt samen met Raoul naar de gang. "Bedankt dat je zo goed voor Lieke hebt gezorgd. Dat waardeer ik heel erg." Een glimlach verschijnt op het gezicht van Matthy. "Het was het minste wat ik kon doen." Ze geven elkaar een knuffel en willen weer naar de woonkamer lopen. "En ohja Matt?" Zegt Raoul nog snel. "Ja?" Klinkt het vragend. "Ik ben trots op je." Een warm gevoel gaat door het lichaam van Matthy heen. Hij heeft zijn beste vriend weer terug!

-

Ze liggen met z'n drieën in bed. Iedereen is weer weg. Lieke in zijn armen en Socrates ook ergens op bed.

"Liek?" Zegt hij zacht. "Hmm?" Klinkt het. "Ik hou van je." Lieke kruipt dichter tegen hem aan en samen vallen ze in slaap.

Beide zijn ze de gelukkigste personen op aarde op dit moment. Hun liefde voor elkaar is onbeschrijfelijk.

Oké één na laatste deel dit🥺😩

Ik ga huilen hoor HAHAHAHHA

Ohjaa ga ook even het nieuwe boek van bankzitters_huts lezen. In dit boek komen one shots en ook jij kan een verhaal insturen. Het wordt dus een boek van iedereen. Ik vind t echt n super leuk idee en heb zelf ook al eentje geschreven🤭

Doegg<3