Complete the Incomplete [Completed]

Chapter 8 - Ganti

Chapter 8

Ethan's POV

Hahahahahaha! Ang galing ko talaga!

Ang galing ng acting skills ko! Napaniwala ko si Asha ng magaling na magaling. Hindi man lang siya nagtaka. Pinipigilan ko lang talagang tumawa sa harapan niya at nagawa ko naman ito.

Napili kong hindi sa conference room daluhin ang meeting namin ng babaeng ito at sa office ko na lang dahil wala namang mag sa sign sa contract ko. Noong dati na gustong-gusto ko na makagawa ng successful progect with NM Corporations. Ngayon ay hindi na. Hinding hindi na.

Ang tahimik lang namin sa office ko sa mga nakalipas na minuto hanggang kinitil na niya ang katahimikan.

"So where's your proposal para mapirmahan na?" Mataray niyang sabi

Hindi ako umimik hanggang sa ulitin niya ulit ang tanong niya ng pasigaw. Sa time na iyon, hindi ko rin ulit siya pinansin at nakitang malapit na sa door ng office ko.

"Wait! Please tulungan mo ako!" Sabi ko sakanya at nag act na sumakit ang ulo ko. Hindi naman ako nabigo dahil tumingin siya sa akin.yung mukha niya nakakatawa! Yung mukhang hindi niya alam ang gagawin sa isang unexpected na situation.

"Ayos ka lang ba?" Tanong niya

"Please tulungan mo ko and I think hindi ko kayang i discuss ang proposal" mahinang sabi ko at hinawakan ang ulo ko na para bang ang sakit-sakit

"So ano ang gagawin ko?"

"Can you drive me home?"

Hindi naman siya nag hesitate. Nakakatuwa lang kasi napaniwala ko talaga siya na masakit ang ulo ko. Sasaky na sana kami sa kotse niya pero pinigilan ko at sinabing yung kotse ko na lang. Sinunod naman niya ako at nag drive papunta sa bahay ko. Malayo layo ein ang bahay ko sa company kaya napatagal ang byahe. Pagkatating namin sa bahay sinabi niya na aalis na siya kasi naihatid na niya ako. Ang shunga naman niya. Sinabi niyang aalis na siya eh wala naman siyang kotseng dala.

Aalis na sana siya pero pinigilan ko na naman. Nag act ulit ako na masakit ang ulo.

"Please Maurine..." Sabi ko

"Hoy lalake! Una, wag mo akong tawaging Maurine. Hindi tayo close! Pangalawa, hindi ako babysitter para alagaan ka! Pangatlo, kung masakit yang ulo mo bakit hindi ka pumunta sa ospital? At pang huli, wala ka bang pamilya na mag aalaga sayo? Hindi tayo friends para alagaan kita at kung magkaibigan tayo hindi pa rin kita aalagaan!"

Ang haba haba ng sinabi niya. Nakaka irita at ang weird dahil binanggit ang second name niya. Hindi naman kami magkakilala. Basta ang weird. Matapos niyang sabihin ang kanyang world speech, humandusay ako sa floor. Sana epektibo at yun nga epektibo! Lumapit siya sa akin.

"Oh my! What I gonna do?!?!" Taranta niyang sabi. Inakay niya ako papunta sa loob ng bahay ko. Nakapikit ako pero nang makapasok na kami ng bahay binuksan ko ng kaunti ang paningin ko at nakita ang kanyang reaksyon. Nagulat siya sa nakita niya. Ang nakita niyang napaka dumi kong bahay. I can't wait sa gagawin ko mamaya.

Pinahiga niya ako sa sofa at siya naman ay umupo sa kabilang side.

"Okay, I'll stay" sabi niya at napangiti ako ng sobra. Yes! Matutuloy ang plano ko. Nag tulog-tulogan muna ako at ng ma sense ko na na ito na yung perfect time.

"Pssst" tawag ko sakanya at nalaligin naman siya kaagad.

"Oh?"

"Pwede bang kuhanan mo ako ng makakain sa ref?"

"May paa ka naman. Eh bakit hindi ikaw ang kumuha" mataray niyang sabi habang humarap ulit siya sa TV

"Masakit pa kasi ang ulo ko at blurry ang paningin ko. Please kuhanan mo na ako. Please" nag mamakaawa kong sabi.