Miss Me

Déjà vu

Vanacht was een van de wijnige nachten dat ik geen nachtmerries had.
Zou het toeval zijn of ben ik er eindelijk vanaf?
In ieder geval ben ik goed uitgeslapen en klaar om de dag te beginnen.

Samen met Leslie fiets ik naar school.
Leslie kan maar niet ophouden over haar blog.
'Weet je, ik heb al 30 volgers!'
'Wauw' Ik kan niet meer dan een woord zeggen.
Geloof me, ik probeer al heel de tijd te zeggen dat ik ook een blog heb maar ze luistert niet.
Ze praat de hele tijd over haar blog.
Zo veel maakt het nu ook weer niet uit, ik heb waarschijnlijk lang niet zo veel volgers als haar.
'Ik vind het zo leuk om een eigen blog te hebben, want je kan er foto's op plaatsen, verhalen over jezelf schrijven en tips geven. Op al die dingen kunnen mensen reageren.' Leslie is zo opgewonden dat ze gevaarlijk met haar armen zit te zwaaien.
Leslies fiets begint alle kanten op te gaan, met een harde klap valt ze. Ik kan nog net op tijd stoppen maar een auto die Leslie niet op tijd heeft gezien probeert uit alle macht te remmen.
Te laat.
Leslie vliegt door de lucht.
Ik sta als van rsteend te kijken hoe Leslie een paar meter verder op de grond valt.
De meneer die haar heeft aangereden begint opgefokt op zijn GSM te tikken.
Kan hij nu niet even vragen of het wel met haar gaat.
De meneer zegt snel wat tegen zijn telefoon en komt dan Leslies kant opgelopen.
Ik weet nog steeds niet hoe maar ik zit ook bij Leslie.
Ik zeg niets, niet omdat ik het niet wil maar omdat ik het niet kan.
Ik hoor sirenes langs alle kanten, de man die Leslie heeft overreden staat te praten met een verpleger.
Leslie wordt van me weggehaald en op een brancard gelegd.
Het is een groot schouwspel.
Iemand legt zijn hand op mijn schouder.
Ik wordt meegenomen naar een auto.
Daar begin ik te snikken alles vloeit eruit ik kan niet meer ophouden.
Verdrietig val ik in slaap.
Tot aan het ziekenhuis.

Ik word wakker gemaakt.
Leslie wordt naar de spoed gebracht.
Het ziet er allemaal zo vreemd uit.
Alles wat ik vandaag zie geeft me een verschrikkelijk en vreemd gevoel.
Een man brengt me naar een kamer die me zeer bekend voorkomt.
Ik krijg een verschrikkelijk déjà vu gevoel en dan opeens is alles zwart.