Miss Me

3 jaar geleden

Ik heb totaal geen idee hoe lang ik bewusteloos ben geweest.
Het maakt me ook niets uit.
Het enige wat ik nu wil is naar Hanne gaan.
Het probleem is dat ik geen enkel idee heb waar ze is, of waar ik ben.
Dus ik moet wachten tot er iemand binnen komt.
De tijd gaat traag.
Hoe lang zou ik hier al liggen?
Ik hoor om de zoveel minuten voetstappen op de gang, maar er is niemand ,niemand, die ook maar een keer naar mij komt kijken.
Ik voel me alleen.
Hoe zou Hanne zich op dit moment voelen?
Zou ze pijn hebben?
Ik wil er niet aan denken.
Ik hoor weer voetstappen.
Ze stoppen voor mijn deur, ik krijg weer hoop.
Er komt een verpleger mijn kamer binnen.
Ik kan wel gillen van vreugde, maar ik doe het niet.
In plaats daarvan spring ik om de verpleger zijn nek en begin ik heel hard te lachen.
'Oh bedankt u bent mijn redding. Ik wil hier zo graag weg, ik wil naar Hanne.'
Dan besef ik pas dat ik in de nek van een wildvreemde hang.
Ik maak dat ik op de grond sta en verindschuldig me.
Een man rond de veertig kijkt me vreemd aan.
Hij is kaal, niet dat dat er iets toe doet.
'Zo, meisje, weet je waarom je hier bent?'
'Mijn beste vriendin is verongelukt, ze ligt hier ook ergens.'
Hij kijkt me ongelovig aan, hij denkt vast dat ik gek ben.
Nou ja, daar zal ik zelf wel voor hebben gezorgd.
'En waarom lig jij dan in het ziekenhuis en niet zij?'
'Ow' dat was een logische vraag 'Toen de dokter vertelde dat er een operatie moest gebeuren ben ik flauwgevallen.' ratel ik.
Hij kijkt me nu niet meer zo argwanend aan, eerder meedelevend.
'En nu wil je haar zeker zien.'
Ik knik ja.
'Wat is Hannes achternaam?'
'De makelaar'
'Oké, ik zal aan de receptie even gaan kijken waar ze ligt en of je haar mag bezoeken.'
En weg is de verpleger, ik zit weer helemaal alleen in mijn ziekenhuiskamer.
Het is hier echt saai.
Ik besluit om volgende keer posters mee te nemen om Hanne haar kamer mee te versieren, daar zal ze vast van opfleuren.