De dag van Hannes operatie.
De wachtzaal in het ziekenhuis zit bijna vol.
Ik, mijn ouders, Mila en de rest, Hannes familie. Iedereen is er.
We wachten vol spanning op de uitslag van de operatie.
Mila heeft nog altijd geen woord tegen me gezegd.
Ik zit bij David en Roos. Ze zijn aardig maar zeggen niets, net als ik.
De spanning in de zaal is te snijden.
Er klinkt heel stil een hoog gepiep uit de operatiezaal. Zo stil dat als er een muis zou rondlopen, je het al niet meet zal horen.
Maar dat was niet zo.
Iedereen zweeg.
Iedereen hoorde het.
Na de piep hoor ik stille stemmen en hakken op de vloer tikken in de zaal.
Iedereen klinkt gehaast daarbinnen.
Dan gaat de deur open.
De dokter komt naar buiten.
Hij trekt zijn bebloede handschoenen uit en ademt diep in.
"Ze geeft het niet overleefd", zegt hij.
Er wordt nog altijd geen woord gezegd.
Ik kijk naar de handschoenen die vol bloed hangen.
Hannes bloed.
Opeens geb ik zin om hem te slagen, te schoppen, te schreeuwen dat hij een moordenaar is, maar ik doe het niet.
Ik zit als bevroren op mijn stoel.
Ik zeg niets.
Ik doe niets.
Je zou kunnen zeggen dat ik niet meer leef. Ik doe het nog wel. Net als iedereen in de zaal. Zo voelt het alleen niet.
JE LEEST
Miss Me
Mystery / ThrillerLiene is een rustig meisje dat al veel heeft meegemaakt. Net als de rest van de klas maakt ze een blog aan. Daarop schrijft ze over wat ze meemaakt en meegemaakt heeft. Ze geeft ook tips voor mode en het leven. Ze gebruikt een pseudoniem waardoor ni...
