Miss Me

Middag

In de middag schuif ik rustig aan in de lange rij in de cantine.
Iedereen zit vrolijk met elkaar te kletsen.
Ik mis Leslie.
Ik voel me alleen, een gevoel dat je niet zo gauw voelt.
Maar ik herken het, omdat ik het al eerder heb gevoeld.
Als mijn eten op mijn bord ligt loop ik langs de tafeltjes, hier zat ik altijd met Leslie.
Nu is Leslie er niet, ik weet niet goed of ik er wel zou gaan zitten. Ik zou me alleen voelen zonder haar. Maar als ik alleen aan een wildvreemd tafeltje zou gaan zitten zou het niet anders zijn.
Of nog erger, bij wildvreemde mensen.
Nee dat niet.
Dan blijft er nog een oplossing over: de populaire tafel.
Nee nooit, dat niet.
Ze lachen me waarschijnlijk allemaal uit.
Nou ja iedereen behalve Mila, als ze het ten minste niet de hele klas heeft rondgebazuind.
Ik heb totaal geen idee waar ik moet gaan zitten, ik sta maar rondjes te draaien in het midden Vande kantine.
Waar o waar zou ik gaan zitten?
Ik begin duizelig te worden en probeer om terug gewoon recht te staan.
Ik was zo diep in mijn gedachten verdiept dat ik helemaal niet daloor had dat iedereen stil was.
En naar mij keek.
Ik hoor fluisteren en giechelen.
Sommigen kijken me verbaasd aan, andere meedelevend, andere alsof ik een gestoorde gek ben die dringend naar een instelling moet.
Als ik geen botten had was ik waarschijnlijk een klein plasje schaamte.
Dan wordt het lachen luider en is het enige wat ik hoop dat de dag snel voorbij is, zodat ik naar Leslie kan.
Overal lachen ze met me, behalve in het populaire groepje.
Mila kijkt me vol medelijden aan.
Ze fluistert even iets in het oor van haar vriendin.
Vergiste ik me nou, was het geen blik vol medelijden maar vol afschuw?
Het meisje fluisterde ietsbin de oor van haar buur die het op haar buurt weer door fluisterde naar haar buur.
Zo langzamerhand wist heel de populaire tafel iets over mij wat ik zelf niet eens wist.
Ik schaamde me kapot, niets kon ik er tegen doen.
Ik bleef hen maar aanstaren.
Een paar kinderen volgden mijn blik.
Als ik me nog meer zou kunnen schamen zou ik dat nu doen.
Plots zwaaide iemand aan de tafel naar me.
Mila keek me vragend aan en gunde me een klein knikje.
Langzaam loop ik naar de populaire tafel, alle ogen op mij gericht.
Tot ik bij Mila aankom, wachtend op de grootste vernedering van heel mijn leven.