Miss Me

3 jaar geleden

Ik zit thuis.
Alleen.
"Ziek".
Op mijn bed.
Saai.
Ik heb het nog altijd niet kunnen vertellen van Hanne.
Ze dachten dat ik ziek was geworden van het hele weekend in het bos te zitten, ze dachten dat dat ook zo bij Hanne was.
Dat denken ze nu nog steeds.
Omdat ik het nog niet verteld heb.
Dat ga ik morgen zeker doen.

Ik fiets naar school, vandaag heb ik minder gegeten.
Eenmaal op school aangekomen adem ik diep in en uit.
'Hey, is Hanne nog altijd ziek?
'Euhm, Hanne is niet echt ziek.'
'Maar spijbelen is niets voor Hanne'
'Ze spijbelt ook niet'
'Huh?'
'Ze ligt in het ziekenhuis'
Heel de groep is stil.
Mila is de eerste die reageert (zoals altijd): 'had je ons dat niet wat eerder kunnen zeggen?'
'Ik wou het gisteren wel zeggen maar ik was te zenuwachtig en nou ja, je hebt gezien wat daarvan kwam.'
'Ja, maar ze is in het weekend in het ziekenhuis belandt dus waarom heb je ons toen niet gebeld?'
'Ik had er niet aan gedacht.' piep ik.
'Niet aan gedacht. Ha! En daar door weten wij pas 2 dagen te laat dat onze vriendin in het ziekenhuis ligt.' lacht Mila me uit 'het gaat hier wel over over een vriendin hé'
'Ja' snik ik, grote tranen rollen over mijn wangen.
Nu gaf ze mij overal de schuld van terwijl zij ons had uitgedaagt om een weekend door te brengen in die boomhut.
'Wat is er eigenlijk met haar gebeurd?'
Vraagt Lotte.
'Ze is bij een storm tussen 2 bomen klem geraakt en heeft een gebroken been en een hoofdwonde. Ze moet waarschijnlijk een operatie laten doen aan haar hoofd.'
Lotte slikt.
Iedereen is triest.
'Is het mijn schuld?' snikt Mila.
Ik heb haar nog nooit zien huilen.
'Nee' zeg ik.