Miss Me

Neeeeeee!

De rest van de dag zit al helemaal alleen.
Life is the art of drawing without an erazer.
Ja, dat kan wel.
Maar kunnen al die "slimme" professoren er dan geen uitvinden!?
Ik bedoel maar.
Ze vinden elektrische honden en pratende toiletten uit.
Maar een gom om de fouten die je hebt gemaakt in het leven weg te vegen, is daar eigenlijk ook al eens aan gedacht?
Heel de les zit ik te denken over allemaal van dit soort onzin.
Dan hoor ik opeens de bel.
Yess!!!!
Ik spurt naar buiten en spring op mijn fiets op weg naar het ziekenhuis.

Fuck!
Ik heb nog twee lesuren te gaan!
Ik fiets razendsnel terug naar school.

Klop.
Klop.
'Binnen'
Ik open de deur.
'Aha, wie we daar hebben. Ons verloren schaap. Zo, hoe komt het dat je de halve les hebt gemist?'
Uch, meneer Walrus, dat ook nog.
Heel de klas kijkt me grijnzend aan, natuurlijk is het nieuwtje als een lopend vuurtje rondgegaan.
Oh ik wil zo graag die grijns van hun gezicht vegen maar dat kan ik niet.
In plaats daarvan zeg ik iets wat hem alleen maar groter maakt: 'ik dacht dat school al gedaan was.'
Heel de klas giert het uit.
Mila fluistert iets in Kaats oor en wijst naar me, wat zouden ze over me zeggen?
Ik probeer hun gesprek te volgen maar ik versta er niets van.
Misschien moet ik ooit wel eens een cursus liplezen doen.
'Liene?'
'Huh?'
'Wat is er?'
'Niets' zeg ik geïrriteerd dat het zo hard opvalt.
'Oké, ik wil jou na de les even spreken jongedame.'
'Ja'
Ik strompelt naar mijn plaats en was bijna gestruikeld over Tibos voet die daar "per ongeluk" lag.
Ik zou wel kunnen huilen.
Dat ik uitgerekend medelijden moet krijgen van meneer Walrus.
Gelukkig is er 1 voordeel aan dat ik bij de leerkracht moet komen: ik moet niet naar de speeltijd.