YÜREK ATEŞİ

17. Bölüm

Merhabalar Yürek Ateşi ailesi,

Bir yeni bölümle daha karşınızdayız.

Buraya Xezal ve Merxas için, "🤍🕊" emojilerini bırakabilir misiniz?

Bölümü okumaya geçmeden önce aranızda bir önceki bölümde paylaştığım duyuruyu okumayanlar varsa, duyuruyu okuduktan sonra bölümü okursa çok sevinirim.

DUYURU İÇERİĞİ ÖNÜMÜZDEKİ SÜRECİN NASIL OLACAĞINI BELİRTTİĞİ İÇİN OLDUKÇA ÖNEMLİ!!

MUTLAKA OKUMAYAN KALMASIN.

Lütfen oy vermek, paragraf yorumları bırakmak unutulmasın..

Yeni bölüm sınırı; 120 oy ve 600 yorum.

Kitabı çevrenizdekilere önermeyi unutmayın🤍

Bölümü yayınladıktan sonra her zamanki gibi instagramdan soru-cevap etkinliği yapacağım. Sormak istediğiniz sorularınız olursa bekliyorum :)

Instagram.com/lilyesol

Son olarak bölüme geçmeden önce aranızda kapak tasarımı yapabilen okurlar varsa bana ulaşabilir mi?

İyi okumalar,

Lily

- - - -

Annemin, mahzunca, mutfaktan çıkışının ardından öylece bakarken sözleri kulaklarımda yankılanıyor, kalbim sıkışıyordu.

Yokluğunun sızıları ruhumu kemirirken, geleceğin bize neler getirceğinden habersizce olduğum yerde öylece duruyordum.

Kendime toparlanmak adına birazcık zaman tanıdıktan sonra mutfaktan çıkarak şark odasına geçtiğimde ailemin topluca ayaklandığını görmüştüm.

Gidiyorlar mıydı?

Babaannem yaptığım kahveden içmiş miydi?

"Dapîra min.. (Babaannem..)" derken sesim sorgu dolu çıkmış, bir cevap istercesine bakmıştım.

Babaannem elindeki tesbihini bir bilezik gibi dolayarak bileğine geçirirken, "Millet xwedî kar e keça min. Ew ê şîvê çêkin. (Milletin işi var kızım. Akşam yemeği pişirecekler.)" diyerek kalkma nedenlerini dile getirmişti.

Haklıydı, karınlarını doyurmaları gereken onca insan varken burada oturmak olmazdı.. lakin bu kadar erken gitmeseler olmaz mıydı?

Özlediğim insanlarla birazcık daha vakit geçirmek istiyordum.. Bu bencillik miydi?

Tüm bu hislerime rağmen, karşı çıkmayarak onaylarcasına başımı ağırca hareket ettirirken mutsuzdum.

Az önce yaşananların ağırlığı üzerimdeyken, sevdiklerimden bu kadar erken ayrılacak olmak yüzümü düşürmüştü.

Üzüldüğümü fark eden Avzem anne, "Xezal'ı ne zaman görmek isterseniz buyrun gelin." dedi. "Kapımız size sonuna kadar açıktır." derken anlayışlı bakışlarını yan profilimde gezdiriyor, omuzlarıma dökülen saçlarımı okşuyordu.

Avzem anne iyi bir insan, iyi bir kadın ve de en önemlisi iyi bir anneydi.

Annem, "Geliriz." dediğinde yavaşça yutkunmuştum.