|SİNEMİS'İM|

_Ben Sana Borçlu Değilim_

Hoş geldiniiz.

Nasılsınız?

Gelecek hafta sınav haftam olduğu için yazabildiğim her şeyi atmak istiyorum ehehehhe

O zaman başlayalım mı?

Keyifli okumalar o zaman.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Sinemis ↬

Herkes evine gitmişti. Ben hariç. Yarın okul olduğu için evden almam gereken eşyalarım vardı. Burak'a haber verip hazırlandım ve evden çıktım. Kapının önüne geldiğimde anahtarla açmak yerine zile bastım. Kapıyı Ebru ablanın açmasını beklerken karşımda Engin Saygın'ı görmek beni biraz şaşırtmıştı. Hemen kendimi toparladım.

"Eşyalarımı almam gerekiyor. Tabii izin verirsen." Dedim.

Eliyle içeriyi işaret etti. "Konuşmamız gerekiyor zaten." Dedi.

İçeri girdiğimde sıcak hava yüzüme vurdu hemen. Gözlerim girişteki anahtarlığa kaydı. Hep benim anahtarım olurdu orada. Şimdi bomboştu ayrıca kırılmıştı da.

"Eşyalarını almadan önce konuşacağız. Sonra istersen bütün eşyanı toplayacaksın zaten." Dedi Engin Saygın.

Cevap vermemi beklemeden salona geçti. Masanın başına oturdu. Yanına gidip bi sandalye çekip oturdum.

"Evet, baban değilim. Ama unutma ki annen seni bana emanet etti ve annen benim her şeyimdi. Ben annenin emanetini öylece ortada bırakamam-"

"Ben burada kalmak istemiyorum. Ben sana minnettar kalmak da istemiyorum." Dedim kelimelerimin üzerine bastırarak.

Bugün buraya gelmeden bi karar almıştım.

Ağlamayacaktım.

Güçlü olacaktım.

Ve benim Engin Saygın'a ihtiyacım olmadığını unutmayacaktım.

"Bir daha sözümü kesme. Tamam mı?" Diye sordu ve cevap vermemi beklemeden konuşmaya devam etti.

"On sekiz yaşına gelene kadar - ki buna 1 sene var - benim himayem altında olacaksın. Burada yaşmak istemiyor olman sorun değil. Sana küçük bir ev alırız. Ebru da seninle gelir. Okula devam edeceksin. Çalışmanı asla istemiyorum. Birine görünebilirsin. Bütün masrafların bana ait. Bunlara özel derslerin de dahil."

"İstemediğimi söylemiştim. Sana borçlu olmak istemiyorum."

"Sana bakmaya bayılmıyorum. Sadece annene verdiğim sözü tutuyorum. Ayrıca bana borcunu meslek sahibi olunca zaten ödeyeceksin." Dedi. Sesi sinirliydi.

"Anneme verdiğin söz ha? Sen o sözü hiç tutmadın ki. Annem senden beni paranla beslemeni istemedi. Annem bana sevgi göstermeni istedi. Evet, bunu yapmak zorunda değildin. Ama bana bunca iğrenç şeyi yaşatmak zorunda da değildin. Şimdi düşündüm de Engin Saygın, ben sana hiçbir şey borçlu değilim. Bana bakmak tamamen senin seçimindi." Dedim ve sandalyemi geriye itip kalktım. Engin Saygın'ın gözlerindeki öfkeyi görebiliyordum. Tam konuşacağı sırada konuşmaya devam ettim.

"Bence ayrı bi evde yaşarsak herkes bi problem olduğunu anlar. O yüzden benim burada kalmam daha iyi." Dedim. Söyleyeceği şeylerden vazgeçmiş gibiydi ama hala öfkeliydi. Kafasını 'tamam' anlamında salladı.