Gizemli İkizler

Bölüm 21 - Savaş'ın Hayatı.

yesariailesi_5683

Zerya yoğun bakımın önümde ağlıyordu.

Barış: Zerya, tamam ağlama artık.

Zerya: Barış... Hatırlamadı beni, bana sen kimsin dedi... Unuttu beni! (Daha şiddetli ağlar)

Flashback

Barış: Savaş, hatırlamıyor musun?

Savaş: Tanımıyorum ki. (Camdan Büge'ye ve Ezgi'ye bakar) Onlar kim?

Zerya: Savaş... Ben senin karınım, hatırlamıyor musun?

Savaş: (Güler) Ben hiç evlenmedim ki. Şaka mı yapıyorsunuz?

Büge: Ne oluyor ya?

Ezgi: Hiç iyi şeyler olmuyor.

Büge: Nereden anladın?

Ezgi: Hafızasını kaybetti.

Flashback sonu

Ezgi: Zerya, üzülme artık. Bak bebeklere yazık.

Zerya: Ya beni hiç hatırlamazsa?

Ezgi: Doktor geçici dedi. Sen benden daha iyi biliyorsun.

Zerya: Korkuyorum...

2 gün sonra

Savaş ve Barış hastaneden taburcu olmuşlardı. Savaş, hafızası geri gelene kadar Ezgi'yle kalacaktı.

Savaş: Burası senin evin mi?

Ezgi: Senin ama bana verdin. Çoğu zaman beraber kalırdık.

Savaş: Neden ben kendi evimde, Zerya ile kalmıyordum?

Ezgi: Onu zamanı gelince anlatırım.

Savaş masadaki ilaçları görür.

Savaş: Bunlar ne? Sen bağımlı mısın yoksa?

Ezgi: (Güler) Evet, yani, hayır! İlaçlara değil, içkiye... O ilaçlar senin.

Savaş: Nasıl benim?

Ezgi: Ameliyat olmadan önce içiyordun. Ama artık gerek kalmadı.

Savaş: Hmm... Alkoliksin yani.

Ezgi: Biraz...

Savaş: Neden peki?

Ezgi: Çok uzun zaman öncede öyleydi. Yani, hayat buluyordum resmen. Sonra sen çektin, kurtardın beni ama... Bağımlılık işte, bırakamıyorsun.

Savaş: Peki ben... Bende mi senin gibiyim?

Ezgi: Yok, hayır... Hatta, sen en düzgünümüzsün.

Savaş etrafına bakmaya başlar.

Savaş: Bana hayatımı baştan sona anlatır mısın?

Ezgi: Şimdi... Sen Türkiye'nin en zengin insanısın. Zahit baban, Tomris annen, Barış ikizin... Baban sayesinde buralara kadar geldin. Ama o evlat ayrımı yaptı, hep seni önde tuttu, her şeyini sana verdi. Barış'la bu yüzden hep kavga ederlerdi. Bizde seninle yaklaşık... Beş yıl önce tanıştık. Ben batmış bitmiş bir haldeydim...

Flashback (5 yıl önce EzSav'ın tanışması)

Ezgi içmiş bir şekilde sokaklarda dolaşıyordu. Her gün ki gibi. Kalacak evi barkı, kimsesi yoktu. Sokaklarda yatardı, bazenleri silah bıçak kavga ederdi... Hayatında onu seven tek kişi eski sevgilisiydi ama bulaştığı işler yüzünden onu öldürmüşlerdi. Ezgi bir binanın en tepesine kadar çıkmıştı. Aşağı baktı, rüzgarı hissetti... Tam gözlerini kapatmış atlayacakken biri ona engel olmuştu.