Φωνάζει ο Αχιλλέας και κάθομαι γιατί τον έβλεπα να ζοριζεται να σηκωθεί. Κοιτώ αλλού θυμωμένη και τον βλέπω να συγκρατεί το χαμόγελο του.
Άρια: Γιατί γελάς;
Αχιλλέας : Πειραζεσαι με το παραμικρό!
Άρια: Με πειράζεις!
Αχιλλέας : Έτσι είμαι εγώ.
Άρια: Ναι...
Αχιλλέας : Κοίτα με!
Τον κοιτώ διστακτικά και κείνος σηκώνει αργά το χέρι του. Αρχίζει να χαϊδεύει το μάγουλο μου.
Αχιλλέας : Πως γίνεται να μην σε θυμάμαι τέτοια κούκλα που είσαι ;
Προσπαθώ να μην χαμογελάσω και κοκκινησω μπροστά του.
Αχιλλέας : Για να μην έχουμε κάτι, σίγουρα θα ήθελα να το πάω αργά αργά διότι γνώριζα ότι είσαι το κάτι το ξεχωριστό. Μόνο άμα είσαι η κοπέλα του κολλητού μου αλλά και πάλι θα το κάναμε. Ξέρουμε να μοιραζόμαστε με τον Στέφανο.
Άρια: Μια χαρά το πήγαινες και το χάλασες.
Αχιλλέας : Οι συνήθειες πιστεύω δεν κόβονται.
Άρια: Λογικό για τον παλιό Αχιλλέα μιλάμε.
Κοιτώ αλλού αλλά με φέρνει να τον κοιτάω.
Αχιλλέας : Σου είπα να κοιτάξεις αλλού;
Άρια: Συγγνώμη δεν με ξέρεις καν και θες να κάνω ότι θες?
Αχιλλέας: Ναιιιιι
Άρια: Τι ναι;
Αχιλλέας : Νόμιζα ότι ήταν αυτονόητη από μόνη της η ερώτηση σου.
Άρια: Η μαμά σου έχει μπει μέσα;
Αχιλλέας : Έχει δουλειτσα.
Άρια: Ο μπαμπάς σου;
Αχιλλέας : Και αυτός.
Άρια: Τα γνωρίζεις βλέπω.
Αχιλλέας : Ναι γιατί άμα δεν το γνώριζα δεν θα σε καλούσα μέσα.
Άρια: Τι εννοείς με αυτό;
Αχιλλέας : Τώρα που λείπουν οι γονείς μας , μπορούμε να κάνουμε ότι θέλουμε.
Άρια: Με το που ξύπνησες το μόνο που σκέφτεσαι είναι τον εαυτό σου και τι θα σε ευχαριστήσει ;
Αχιλλέας : Αυτό δεν είναι το νόημα της ζωής ; Να καλύπτουμε τις ανάγκες μας και να φροντίζουμε τον εαυτό μας;
Άρια: Αχιλλέα! Δεν θα κάνεις και μάθημα σε μια "ξένη"
Αχιλλέας : Εσύ μωρό μου γιατί δεν φρόντισες τον εαυτό σου;
