Ο Νίκος γέρνει μπρος στο θρανίο του με ένα χαμόγελο.
Άρια: Ηρθα , θα μου πεις τι θες τώρα;
Νίκος: Δεν μας είπες
Άρια: Για ποιο πράγμα;
Νίκος: Παιδιά κοιτάξτε την , κάνει την ανηξερη
Άρια: Για ποιο πράγμα ;
Λέω γελώντας λίγο και γυρνώντας να δω την Εύα μήπως και κατάλαβε. Γυρνάω μπροστά με το που άκουσα κάτι το οποίο με ξάφνιασε αρκετά.
Νίκος: Σχετικά με το βράδυ του Σαββάτου χαζή!
Άρια: Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς;
Νίκος: Μωρέ τώρα το παίζει ντροπαλή;
Άρια: Καλά τα πέρασα μονάχη στο σπίτι .
Ψέμα!
Νίκος: Αλήθεια; Άλλα έμαθα.
Εύα: Άρια τι λέει ο Νίκος;
Άρια: Ψέματα για να με εκνευρίσει.
Γυρνω προς την Εύα και της κάνω
"θα σου εξηγήσω έξω"
Νίκος: Ναι γι'αυτό το κάνω , το βρηκες. Εγώ έτσι έμαθα αγαπητή μου τώρα δεν ξέρω κατά πόσο ισχύει.
Άρια: Και από που μαθεύτηκε αυτή η φήμη; Γιατί μονάχα φήμη είναι.
Νίκος: Δεν ξέρω αλλά καλύτερα να μιλήσεις με τον "δικό σου" ο οποίος αλήθεια που βρίσκεται;
Άρια: Ξέρεις που ακριβώς βρίσκεται, δε ξέρεις;
Νίκος: Λοιπόν είπε ότι τον θέλει ο διευθυντής αλλά εσένα άραγε γιατί δεν σε φώναξε; Την ίδια δουλειά έχετε.
Άρια : Τι θες να πεις με αυτό Νικολάκη;
Νίκος: Τίποτα απλά στην θέση σου δεν θα καθόμουν εδώ τώρα.
Μου λέει με ένα χαμόγελο κοιτώντας με στα μάτια. Τον κοιτούσα και εγώ με καθηλωμένα τα μάτια μου στα δικά του. Μέσα μου όμως έβραζα από τον θυμό που με είχε καταβάλει, λαμβάνοντας , στα μικρά μου τα αυτακια , αυτην την είδηση.
Νίκος: Πήγαινε!
Μου κάνει σιγά και εγώ παίρνω μία βαθιά ανάσα. Γυρνω και η Εύα περίμενε να εξηγήσω. Περπατώ κάπως πιο γρήγορα με αποτέλεσμα να περπατά και κείνη πιο γρήγορα πίσω μου.
Όλοι με κοιτούσαν επίμονα γελώντας έτσι θυμωμένη που ήμουν και τον έψαχνα. Σταματώ σε μια φάση και η Εύα έμεινε στάσιμη λίγο πιο πίσω.
