Bir gün sesimi unutacaksın. Konuştuğumuz bütün sözleri aklında tutabilmek için bir kaset gibi tekrar tekrar saracaksın aklında.Yüzümü unutmazsın bilirim. Gülüşümü, bakışlarımı unutmazsın.Gözün gördüğü şey öyle kolay unutulmaz fakat sesimi unutacaksın.Ağlarken sesimin nasıl titrediğini, sesli gülüşlerimi bir bir unutacaksın. Ses kolay hatırlanan şey değildir huzurum. Sen de bunu zamanla anlayacaksın.
Bilirsin ben aşka dair şeyler yazmayı pek fazla sevmem. Fakat ben sana dair yazıyorum. Bütün harflerim sadece seni yazarken güzel. Sana olan sevgim içime sığmıyor huzurum. Böyle mürekkep olup kağıtlara dökülüyor. Gözlerimden süzülüp dudaklarımda filizleniyor aşkın. Gün gelip de gittiğimde lakin senden değil, senden hiç gidemem ben, bu dünyadan gittiğimde bana olan sevdan büyük bir yara olacak kalbinde. Anılarımız canlanacak bir bir. Belki bana bir nefret büyüteceksin içinde. Ama sen, huzurum! Bilmelisin ki o nefret aşktandır. O aşk benim yanımda olmak isteyecek. Belki her gün kabrime papatyalar getireceksin. Sen, bilirsin sabahım; ben en çok papatyaları severim. Saf ve temiz papatyalar. Belki de sen başımda ağlarken göz yaşın damlayacak toprağıma. İşte o zaman papatyalar açacak kabrimde kendiliğinden. Sahi can içim, bana papatyalar getir gülüşlerinden!
ŞİMDİ OKUDUĞUN
IŞIKSIZ.
Non-FictionBir ışığın olmaması ve ot gibi yaşamak nedir bilir misiniz ? Tanık olmak ister miydiniz peki ? Elinde bir tane bile değer veren birisinin olmadığını bilmek... O boşluk hissi ve o IŞIKSIZLIK.
