Şimdiki zamanlaben nasıl değiştim, bilmiyorum.
Titremeler, sinir krizleri, etrafını yıkma içgüdüsü, öfke nöbetleri, korkulu rüyalar, kusma istemi, kendine karşı özgüven ve aşırı kavga etme duygusu.
Nevroz Depresyon'a girmiş birisi olarak normal durumlar. Çünkü bunu yaşayan insan, sinirlenince ya titrer, ya nefesi kesilir. Ben kendimden biliyorum. Hayır hiçbir ilaç kullanmıyorum. İstemiyorum.
Antidepresanlar bana hayal dışı şeyler görmeme neden oluyor ve gördüğüm her şeyden nefret ediyorum.
Beni her şeyden uzaklaştıran nefsimden, şeytanlardan, cinlerden ve lanet olası insanlardan nefret ediyorum.
Kaçmak, yerin dibine girmek ve orada kendi başıma mutlu olmak istiyorum.
Sevdiğim tek şey ; müzik.
O benim ruhumu ve içimdeki her şeyi dışa vuruyor.
Ben çok kitap okuyup, uyuyan ve müzik dinleyen bi insanım.
Evet. Bütün günüm böyle geçiyor. Asosyal bir insan olmaya başlamak can yakıyor doğrusu.
Etrafında gülme sebebin olmalı ama bana göre bütün insanlar gereksiz karınca taneleri.
Kitap okuyup o dünyaya girip, o dünyada yaşamak daha huzurlu bi eylem...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
IŞIKSIZ.
Non-FictionBir ışığın olmaması ve ot gibi yaşamak nedir bilir misiniz ? Tanık olmak ister miydiniz peki ? Elinde bir tane bile değer veren birisinin olmadığını bilmek... O boşluk hissi ve o IŞIKSIZLIK.
