IŞIKSIZ.

Yoruldum artık.

Yoruldum artık, ne yazasım geliyor sayfalarca, ne konuşasım, ne ağlayasım. Hiçbir şey yapmadan put gibi oturmak istiyorum öylece. İçimde bütün insani kavramlara karşı bir boşluk var sadece. Ne ailemle ilişkim var, ne bir erkek arkadaş, ne bir sırdaş, ne de adam akıllı bir kardeş. O kadar yalnız ve çaresiz hissediyorum ki kendimi. Başkalarının mutluluğuyla kendimi avutuyorum sadece. Midem bulanıyor, her zaman bu bulantıyla beraberim. Boğazımda kocaman bir düğüm. Sanki ben yok oluyorum, sanki ben ölüyorum ama kimse fark etmiyor. Kimse farkında değil değiştiğimin. Kimse iyi bir insan olduğumun da farkında değil, ne annem, ne babam, ne sevdiğim insan. Hiçkimse ne hissettiğimi, ne düşündüğümü bilmiyor. Kendimde yaşamak istediğim hayatları, giymek istediğim kıyafetleri, yemek istediğim yemekleri, sahip olmak istediğim aileyi başkalarında görüyorum içim acıyor, kıskanıyorum.

Olmak istediğim insan değilim, hep mutsuzum, hep kırgın, hep sinirli, hep öfkeli. Dayanamıyorum, ölüyorum. Kurtulmak istedikçe batıyorum, çırpındıkça boğuluyorum. Ben böyle yaşayamıyorum.