IŞIKSIZ.

GÜNLÙK 5

Aslında ait olmadığımız bir yer için o kadar çok acı çekiyoruz ki. Ve boşu boşuna o kadar çok canımızı yakıyoruz ki. " Sanki gerçekten bu dünyaya aitmiş gibiyiz. Ama her zamanki gibi yanılıyoruz." Değmeyecek insanlara, haddini fazlasıyla aşacak kadar değer veriyoruz. Sonucunda cezasını biz çekiyoruz, hiçbir pişmanlık hiçbir yalvarış kabul ettiremiyor. Hiçbir " eskiyi " geri getirmiyor. Değiştiremiyorsun da... Aynı kalıyorsun. Odandaki çığlıklar, kafanın içindeki fırtınalar... Kalbindeki balta. Keşke diyorsun bunları yaşamak yerine, ölseydim. Ölmek istesen onuda yapamıyorsun. İnadına yaşıyorsun, kendinde biliyorsun en kolay kurtuluş yolunun intihar olduğunu. O yüzden istemiyorsun. Kafamın içindeki çığlık atarak ağlayan kızı birisi sustursa sadece. Bu günleri önceden görüpte pişman olmayacağım şeyler yapma gibi bir fırsatım olmadığı için, yaşadığım o ağır anılardan ders çıkarıyorum. Ama her ders çıkarışımda sanki binlerce jilet ve binlerce ca kırığı benim içimi parçalıyor. Ne yapmam gerektiğini gerçekten bilmiyorum. Onca suçlu, günahkar, namussuz ve Allah'sız insanlar varken bana bir şeylerin olması benim ağırıma gidiyor. Nefes alamıyorum. Düşündükçe boğazım düğümleniyor, gözlerim doluyor, göğsüm sıkışıyor ve nefesimi kaybediyorum, kesiliyor. Hatta bazen binlerce mg'lık antideprasanlar etki etmiyor. Çıkış yolunu bulamıyorum. Neden ben ve neden bunları yaşamak zorundayım ? Çok olgunlaştım mesela. Ama insan istiyor cidden bu kadar yalnız ve depresyonik hissetmek insana zor geliyor. Yanına dertleşecek bir insan istiyor. Beraber gülüp, ağlayacağı, saçmalıklar yapacağı bir insan, bir arkadaş. Ama ben her şeyi kaybettim.

Beni kim hatırlayabilir ve bana kim doğruyu gösterebilir, bilmiyorum. İnanıyorum. Bir gün kurtulacağıma.

Ama o bir gün gelene kadar ben daha kaç can yakan, kanatan darbeler yerim bilmiyorum. Ve daha kaç kere ölüp dirilirim bilmiyorum.

Bir bilinmezin içinde kayboluyorum ve elimden gelen tek şey boğulmak.

MNE.