Unexpected || Shawn Mendes

Hoofdstuk 2

Jane's POV

die vrijdagmiddag

"Ik denk dat ik een blauwe jurk wil" zegt Allison terwijl we op de roltrap midden in het enorme warenhuis staan. "Iets met steentjes ofzo," gaat ze verder "of veertjes, of natuurlijk allebei!" Ik kan me niet inhouden en een grinnik ontsnapt uit mijn mond. Ze kijkt me beledigd aan maar moet daarna zelf ook wel lachen. "Heb jij al een jurk?" Vraagt ze nu, ik schud mijn hoofd "ik ga niet". Allison kijkt me met grote ogen aan "je gaat niet?! Jane, dit is je examenjaar, je laatste gala!". Ik moet lachen om haar extreme reactie en zeg "dat weet ik wel, maar ik heb gewoon geen zin in al dat gedoe. Alle beoordelende gezichten en labels die je denkbeeldig op gestempeld krijgt."

Nog voordat Allison er weer tegenin kan gaan zeg ik "het draait op dat gala alleen om looks en dansmoves, en dat is een beetje nadelig voor mij."

"Oh hou op" antwoordt ze terwijl ze me bij m'n schouders pakt en voor de dichtstbijzijnde spiegel zet. "Kijk naar jezelf, je bent bloedje mooi Jane!" zegt ze terwijl ze me aankijkt via de spiegel. Ik zucht, ze weet dat ik het niet fijn vind om mezelf in de spiegel te zien. Ik kijk weg van de spiegel en zeg "kijk daar is de Topshop afdeling!". Ik wist dat Allison hierdoor meteen afgeleid zou zijn en lachend kijk ik toe hoe ze zich naar de rekken vol kleding haast.

"Is dit niet wat voor jou?" Zegt Allison vrolijk terwijl ze een donkergrijs shirt vol met glitter steentjes uit het rek trekt. Ik kijk naar het shirt en heb zo m'n twijfels. Allison ziet het en zegt snel "voor vanavond, dan weet je zeker dat Shawn je zal zien staan". Ik begin te lachen en schud mijn hoofd. Ondanks dat ze m'n beste vriendin is, heeft ze toch een totaal andere kledingsmaak.

"Maar wat doe je dan aan?" Vraagt ze terwijl ze een vel geel blazertje van top tot teen bestudeert. Ik haal mijn schouders op, "ik denk dat ik gewoon een simpel shirtje aan doe, dat zit lekker" zeg ik terwijl ik met afschuw naar de blazer in haar handen kijk. Ze hangt de blazer terug, gelukkig, en kijkt me aan alsof ik net iets heel raars heb gezegd.

Dat doet ze heel vaak, ik noem het haar 'Felicia' blik. Toen we 12 jaar oud waren woonde er een meisje in Allison's buurt die ons altijd aankeek zoals Allison me nu aankijkt. Haar naam was Felicia.

Ze fronst haar wenkbrauwen en op de een of andere manier krijgt ze het voor elkaar dat haar rechter wenkbrauw hoger is dan haar linker. Ik weet na haar mijn hele leven te kennen nog steeds niet hoe ze het doet, maar goed.

"Wat?" vraag ik terwijl ik aan de ritsjes van mijn jasje friemel. "Waarom zo simpel altijd, m'n oma kleedt zich nog leuker Jane" zegt ze terwijl ze wat in haar tas rommelt. Ik ben inmiddels wel gewend aan Allison's opmerkingen en trek me er niet meer zoveel van aan.

Ze haalt haar telefoon uit haar tas tevoorschijn en zoekt wat tussen haar foto's. "Kijk, vind je zoiets niet leuk?" Ze laat me een foto zien van een meisje met een grijze strakke rok tot iets boven haar knieën aan en een witte croptop met een Franse tekst erop waar ik niks van begrijp.

"Zo strak" zeg ik terwijl ik mijn neus op trek zoals je doet als je iets vies op je bord ziet liggen. "Ja precies! Een keer iets anders" zegt Allison. "Ach man, ik pas toch helemaal niet in zo'n klein stukje stof" zeg ik lachend, "ik hou het toch echt bij mijn eerste keuze, en misschien doe ik er wel een jasje overheen, wie weet" zeg ik terwijl we richting de galajurken afdeling lopen. "Oh wow, pas je wel op dat je niet overdressed bent vanavond" zegt Allison sarcastisch. Ik geef haar een por in haar zij en vervolgens werpt ze me een glimlach toe.

Aaaah! Dit was alweer hoofdstuk 2! Zoals belooft, een iets langer hoofdstukje dan de vorige keer :)

Als jullie verbeter punten of tips hebben, let me know! Ik sta altijd open voor kritiek zolang het niet gemeen bedoeld is :)

Liefs, M.