Unexpected || Shawn Mendes

Hoofdstuk 27

Jane's POV

"Dat is toch het minste wat je kan doen als je zoveel om iemand geeft" zegt hij na een paar seconde stilte.

Wow, wat zei hij nou? Hij geeft om me.

Ik pak voorzichtig zijn hand en vouw mijn vingers in de zijne. Vervolgens geef ik een kusje op het midden van zijn hand. Ik hoor aan zijn ademhaling dat hij moet glimlachen.

Ik wil hier nooit meer weg. Het liefst zou ik voor de rest van de dag, nee, de rest van de maand bij Shawn in bed blijven liggen. Lekker tegen hem aan kruipen en voor altijd zijn veel te grote trui aanhouden. Het liefst zou ik hem nu ook vertellen dat ik smoorverliefd op hem ben, maar ik ben bang dat ik daarmee alles verpest. Dat alles ongemakkelijk gaat worden en dat ik Shawn langzaam kwijt zal raken. Tenzij... het wederzijds is... ach nee joh, hou op. Waarom zou hij in hemelsnaam verliefd worden op.. nouja.. mij?

Hij kan modellen daten, hij heeft fans over de hele wereld die als hij een keer met zijn ogen knippert al aan zijn voeten liggen. Hij heeft ze letterlijk voor het uitkiezen. En dan zou hij, uit al die miljoenen meisjes, mij moeten kiezen? Ik lijk wel gek dat ik daar ook maar een seconde aan heb gedacht.

Of zou het dan toch..?

Als we allebei zijn aangekleed en als ik mezelf er een beetje fatsoenlijk uit heb laten zien, gaan we ontbijten. Als we in de lift staan bekijk ik mezelf ik de grote spiegels om ons heen. "Wow, ik vind het gewoon zielig voor je dat je met deze zombie over straat moet gaan lopen, ik zie er niet uit zonder make-up!" zeg ik lachend. Shawn kijkt me aan en lacht, "je bent even mooi met make-up als zonder" zegt hij grijnzend.

Oh no, ik begin te blozen. Oh god, daar zijn de kriebels weer.

Als we in de ontbijtzaal zijn aangekomen is het meteen raak. Er zit een groep meisjes aan een van de tafels die zenuwachtig met elkaar beginnen te kletsen terwijl ze onze kant op kijken. Shawn merkt dat ik het een beetje vreemd vind en hij legt zijn hand op mijn rug "niks van aantrekken" fluistert hij waarna hij doodnormaal vraagt "wil je een croissantje?". Ik moet een beetje lachen en knik. Als ik mijn hele bord vol heb geschept met van alles en nog wat nemen we plaats aan een van de netjes gedekte tafels.

Mijn god, dit hotel is zo luxe. Ik heb ook nog nooit zo'n groot ontbijtbuffet gezien, ze hebben serieus alles.

De meisjes zijn nog steeds druk aan het kletsen en af en toe is er eentje die een foto probeert te maken met haar telefoon. "Zo, jij had honger" zegt Shawn lachend als hij naar mijn overvolle bord kijkt. Ik schiet in de lach en zeg "ja, nogal. Maar ook al had ik geen honger, dan had ik dit ook opgeschept want oh mijn god, wat is dit lekker."

"Shawn?" vraag ik na een tijdje, "mhm" antwoordt hij met zijn mond vol eten. "Heb je dit nou vaker, dat met die meisjes" vraag ik. "Ja, maar je went er wel aan. Ik kan me heel goed indenken dat je het vervelend vindt, je weet gewoon honderd procent zeker dat ze het over je hebben." Ik knik en kijk voorzichtig de kant van de meisjes op. Ze kijken me aan, een van de meisjes zegt wat en ze beginnen vervolgens met z'n allen te giechelen.

 

Man, wat irritant. Ik dacht dat het irritant was om uitgelachen te worden terwijl je per ongeluk iets op de grond laat vallen. Maar dit, dit is tien keer zo erg. Vooral omdat ik helemaal niks doe.

Ik laat mijn bestek op mijn bord vallen en sta op van mijn stoel. Shawn kijkt me verbaast aan en ik hoor hem nog net zeggen "Jane? Wat ga je.." voordat ik met snelle passen richting de tafel met meisjes loop.

"Hey, kan ik jullie misschien ergens mee helpen? Ik bedoel, dit is je kans, grijp hem" zeg ik sarcastisch. De meisjes kijken me met grote ogen aan, ik denk dat ze een jaar of dertien zijn. "Nou? Geen vragen of opmerkingen? Nu ineens niet meer?" zeg ik terwijl ik met mijn handen op de tafel leun. "Oke, mooi. Dan zou ik het heel erg fijn vinden als..." op dat moment voel ik twee sterke handen die me bij m'n taille vasthouden en wegtrekken bij de tafel, waardoor ik mijn zin niet af maak. Ik kijk over mijn schouder, Shawn.

"Sorry dames, geniet van jullie ontbijt" zegt hij terwijl hij een arm om me heen slaat en me mee terug naar onze tafel neemt. "Jane, waarom deed je dat?" vraagt hij serieus, tenminste dat probeert hij. Ik kijk hem aan en begin te lachen, waarna hij ook begint. "Jij bent zo onvoorspelbaar" zegt hij hoofdschuddend en lachend tegelijk.

Als we weer in de lift naar de hotelkamer staan vraagt Shawn twijfelend "moet je morgen weer naar school?" Ik knik en staar naar de grond.

Ik wist dat dit moment ging komen, maar ik wil er gewoon niet aan denken. Ik wil niet naar huis, ik voel me veilig hier. Bij Shawn.

"Dan denk ik dat het tijd wordt om je naar huis te brengen, Jane" zegt hij voorzichtig omdat hij weet dat ik het niet leuk vind. Ik knik en ik voel de tranen opkomen.

Nee, Jane. Je gaat nu niet huilen.

Ik voel een traan over mijn wang lopen.

Goed gedaan, nu huil je toch, topper.

Shawn ziet het en zucht terwijl hij naar me toe loopt en zijn armen om me heen slaat. "We kunnen niet anders, Jane. Geloof me, het liefst zou ik bij je blijven zodat ik zeker weet dat je veilig bent, maar het kan gewoon niet" zegt hij waarna hij me weer voorzichtig van zich af duwt. Ik blijf naar beneden kijken en ik voel dat hij voorzichtig met zijn vinger mijn kin een stukje omhoog tilt waardoor ik hem nu recht in zijn ogen aankijk.

 

Wow, zijn ogen.

Hij veegt voorzichtig met zijn vingers mijn tranen weg en zegt "je bent veel mooier als je lacht" waarna hij lief naar me glimlacht.

Oh mijn god, is het überhaupt wel mogelijk dat een jongen zo lief is?

Een tijd lang blijven we elkaar aankijken en net als hij een stukje naar voren buigt, gaat het belletje van de lift en schuiven de deuren open.

SERIEUS?! De jongen van mijn dromen staat op het punt me een kus te geven, en natuurlijk gaat alles weer he-le-maal mis, super.

Shawn komt snel naast me staan en er komt een wat oudere vrouw de lift in die vriendelijk naar ons knikt. Ik bijt op mijn lip om mijn lach in te houden, en als ik naast me kijk zie ik dat Shawn daar ook moeite mee heeft. De lift gaat nog een etage omhoog en daar stappen we de lift uit.

My god, zou hij hetzelfde voor mij voelen?

Hoofdstuk 27 alweer! Wat vinden jullie? Als je het leuk vindt, let me know door te stemmen of een reactie achter te laten! Ik vind het suuuuper leuk om te lezen wat jullie van het verhaal vinden :)

Heeeel erg bedankt voor het lezen!

Liefs, M.