Unexpected || Shawn Mendes

Hoofdstuk 33

Jane's POV

"Jane?" hoor ik een bekende stem zeggen terwijl ik op Allison's kamer rondjes draai op haar bureaustoel.

Een stem die ik herken uit duizenden.

Ik haast me de trap af en op het moment dat hij zijn armen om me heen slaat voel ik me meteen veiliger dan ik me de hele middag en avond heb gevoeld.

"Ik laat jullie wel alleen, jullie weten de uitgang te vinden toch?" zegt Allison als ze ook de trap komt afgelopen. "Ohja," zegt ze nog voordat we kunnen antwoorden, "in deze tas zit alles wat je nodig hebt, echt alles" zegt ze waarna ze me een tas overhandigt en snel met haar wenkbrauwen op en neer beweegt.

Oh nee, ze heeft toch niet..

Ik kijk haar vragend aan waarna ze me met een grote glimlach aankijkt en vervolgens de trap af loopt. "Doe het veilig!" schreeuwt ze vanuit de gang waarna er een klap van de dichtgeslagen gangdeur door het huis galmt.

Gênant.

Ik hoor Shawn zacht lachen en hij vraagt vervolgens "zullen we gaan?" Ik knik en samen lopen we de trap af, door de tuin met mensen heen. Als ik om me heen kijk, is Allison nergens te bekennen in de mensenmassa. Het vreemdste is, ik zie Jason ook niet.

Ze doet toch geen domme dingen? Ze heeft het me beloofd.

Shawn merkt dat ik onrustig om me heen kijk en drukt me iets dichter tegen zich aan waarna hij zijn arm om me heen slaat. Een warm gevoel gaat door mijn lichaam en al snel vergeet ik waar ik me zo druk om maakte.

Als we eenmaal in de auto zitten, vraagt hij "kun je me nu vertellen waarom ik je moest komen ophalen?" Ik knik en zeg "hij was er", hij kijkt me niet begrijpend aan. "Jason was er" terwijl ik dit zeg zie ik Shawn's gezicht betrekken, "ik voelde me er niet goed bij en hij zei dingen die ik liever niet wil herhalen.." "Dat snap ik" zegt hij terwijl hij mijn hand pakt.

"Jane... Jane... we zijn er" hoor ik een bekende stem zacht zeggen. Ik open voorzichtig mijn ogen en het duurt niet lang voordat ik me realiseer dat ik in de auto in slaap ben gevallen op Shawn's schoot. Met mijn ogen dichtgeknepen ga ik rechtop zitten en terwijl ik met mijn handen in mijn gezicht wrijf laat ik mijn ogen wennen aan het licht van de parkeergarage. Ik hoor Shawn zacht lachen. "Kom je?" zegt hij nadat hij de auto uit is gestapt en de deur voor me openhoudt. Ik knik en schuifel met mijn slaperige hoofd over de autobank richting de deur. Net als ik de auto uit wil stappen blijft mijn voet haken achter de stoel en val ik bijna voorover op de betonnen vloer. Shawn vangt me nog net op tijd op en tilt me overeind. Ik schrik wakker en knipper een paar keer snel met mijn ogen.

Oh wauw, charmant Jane. Lekker wakker was je ook, super slim.

"Je bent nog niet helemaal wakker geloof ik" zegt Shawn lachend terwijl hij de autodeur dicht gooit waarna ik de deuren op slot hoor klikken. Ik zie dat George een stukje verder bij de liften staat te wachten.

Aha, hij drukte op het knopje, ik dacht al.

George zet ons af bij Shawn's hotel kamer en ik besluit meteen een douche te nemen.

Als ik na het douchen mijn pyjama aan wil trekken is het enige wat ik kan vinden in mijn tas een zijden jurkje dat, in mijn ogen, veel te kort is. Ik zucht.

Allison weer.

Er zit niets anders op dan het jurkje aan te trekken, ook al past het helemaal niet bij me.

God, wat moet hij nu wel niet van me denken.

"Je kan nu douchen" zeg ik als ik de badkamer uit kom lopen en Shawn op het bed zittend aantref met zijn rug naar me toe. "Mhm" mopelt hij terwijl hij een hap neemt van het broodje in zijn hand die hij, denk ik, besteld heeft. Hij staat op van het bed en loopt al op zijn telefoon kijkend en etend naar de badkamer toe.

Als hij op kijkt van zijn telefoon kijkt hij me met grote ogen en opgetrokken wenkbrauwen aan. Het lijkt wel of hij vergeet hoe hij moet kauwen op zijn broodje waardoor ik in de lach schiet. "Wat?" vraag ik lachend, "je.. je.." stottert hij. Ik kijk hem afwachtend aan terwijl hij me duidelijk van top tot teen bekijkt. Ik kijk naar beneden en besef me dan dat ik dat veel te 'sexy' jurkje van Allison aan heb en dat dat waarschijnlijk de reden is waarom hij me zo aankijkt. 

Ik schiet in de lach en zeg "ooh dit, ja.. Allison heeft m'n tas ingepakt.. ik heb niets anders." Hij slikt en er verschijnt een grijns op zijn gezicht, "mij hoor je niet klagen" zegt hij waarna hij de badkamerdeur achter zich dicht trekt. Ik glimlach en op dat moment hoor ik mijn ringtone in mijn tas afgaan. 'Mam' staat er op mijn scherm, ik neem de telefoon vrolijk op.

"Hey mam! Hoe is het daar?" zeg ik vrolijk waarna ik aan de andere kant van de telefoon iemand hoor zuchten. "Mam?" vraag ik een beetje in de war. "Lieverd, niet schrikken, maar het gaat ons niet lukken om morgenavond thuis te zijn" klinkt nu de vertrouwde stem van mijn moeder door de telefoon. Ik ben opgelucht dat ik haar stem hoor, maar ik merk ook dat er iets niet helemaal goed is. "Wat is er?" vraag ik verward, "papa.." zegt ze zuchtend waarna het een paar seconde stil is "papa is opgenomen in het ziekenhuis. Ze weten niet precies wat hij heeft, en daarom kunnen we hier niet weg."

Ik voel tranen opkomen en ik weet niet wat ik moet zeggen. Alles draait om me heen en mijn ademhaling is onregelmatig. Ik ga op het bed zitten en vraag "is alles goed met hem?" "Ik weet het niet lieverd, ik weet het echt niet. Hij is ongeveer twee uur geleden met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht en ik ben ook meteen naar het ziekenhuis toegegaan, maar ze vertellen me niets, helemaal niets. Het enige wat de zuster achter de balie me heeft verteld is dat hij nog lang niet weg mag, en dat ik ook niet bij hem mag gaan kijken" zegt ze. Ik hoor het verdriet, de angst en onwetendheid in haar stem.

Geloof me, het is verschrikkelijk je moeder zo te horen lijden.

Elke keer als ik het gevoel heb dat ik het gelukkigste meisje op de hele wereld ben, dat alles perfect gaat en dat niets me op dit moment verdrietig kan laten voelen, gebeurt het toch. De ene grote tegenslag na de andere. Maar deze voelde als een stomp in mijn maag, een steek in mijn hart.

Dit weekend is het geweldigste, maar tegelijkertijd ook het verschrikkelijkste weekend dat ik ooit heb meegemaakt.

Hiiii, sorry dat jullie zo lang hebben moeten wachten op een update! 

Ik heb het deze week heeel erg druk gehad met school en ik ga het de aankomende week ook super druk hebben: toetsweek uuuugh ik kan wel huilen :(

Hope you like it! <3 

Liefs, M.