Unexpected || Shawn Mendes

Hoofdstuk 36

Jane's POV

Jason kruipt kreunend overeind en mijn zicht wordt steeds waziger door mijn tranen die steeds weer omhoog komen. Als hij zijn ogen weer opent zie ik weer die blik in zijn ogen die totaal niet bij hem past, het heeft sterk iets weg van medelijden.

"Hij is het niet waard Jane, kom we gaan" hoor ik Shawn zeggen als ik iets gekalmeerd ben. Ik knik en terwijl we weglopen slaat hij zijn arm om me heen, waarna hij Jason over zijn schouder een woedende blik toewerpt. Als we de hoek om zijn leun ik tegen een muurtje aan en laat ik mijn gezicht in mijn handen vallen. "Kom hier" zegt Shawn waarna hij me beschermend tegen zich aan trekt. Ik vergeet even alles om me heen en al snel trekken mijn tranen weg.

Wat zo'n knuffel wel niet met me doet.

Hij tilt mijn hoofd voorzichtig omhoog zodat we elkaar in de ogen kijken en glimlacht naar me. Ik glimlach terug terwijl ik mijn tranen wegveeg en een plukje haar achter mijn oor schuif. Shawn buigt langzaam naar voren en drukt zijn lippen voorzichtig op de mijne.

"Zullen we dan nu ergens gaan lunchen?" vraagt hij als hij me weer in mijn ogen kijkt en voorzichtig met zijn vingers mijn wang streelt. Ik knik en samen lopen we verder de stad in.

Het is zo fijn dat hij ervoor kan zorgen dat ik alles om me heen vergeet. Al mijn verdriet lijkt wel te verdwijnen als sneeuw voor de zon, en ik moet zeggen dat de kriebels in mijn buik ook niet vervelend zijn.

Ik ben hopeloos verliefd op deze jongen.

--

"Ik snap het gewoon niet" zeg ik als we een tijdje later op een terrasje hebben plaatsgenomen en zenuwachtig met mijn vork in mijn salade zit te prikken waar ik nog geen hap van genomen heb. "Jason spoort niet" antwoordt Shawn terwijl hij duidelijk wel van zijn broodje tonijn zit te genieten. "Nee, niet Jason. Ik heb het over Allison" zeg ik waarna ik een niet begrijpende blik van Shawn opvang. Ik geef hem niet de kans om te vragen waarom en begin zelf met uitleggen. "Ze had me beloofd Jason met rust te laten, waarom is ze toch zo eigenwijs?" "misschien had ze er een goede reden voor, ze is niet gek Jane" zegt Shawn met zijn mond vol terwijl er nog wat blaadjes sla buiten zijn mond hangen.

Normaal zou ik hier om moeten lachen, maar zijn opmerking zet me aan het denken. Wat voor reden zou dat dan in hemelsnaam zijn?

Ik gooi net iets te hard mijn vork op mijn bord neer waardoor ik een paar geïrriteerde blikken van de mensen om me heen opvang. Ik laat mezelf naar achteren vallen in mijn stoel en vouw mijn armen over elkaar. Ik kijk toe hoe Shawn een veel te grote hap van zijn sandwich neemt en er ontsnapt een klein lachje uit mijn mond. Al kauwend lacht hij terug.

--

Met het bekende zachte pieptoontje gaat de voordeur van Allison's huis open. Allison's moeder staat in de deuropening, ze kijkt me ernstig aan. "Meisje toch," zegt ze zacht terwijl ze naar me toe loopt en me in haar armen neemt.

Huh?

"Ik ben door je moeder gebeld" gaat ze verder terwijl ze met haar handen over mijn haren strijkt.

Ooh, dat.

"Wij zijn er voor je, lieverd. Je kunt altijd bij ons terecht, dat weet je, hé?" zegt ze terwijl ze me weer in mijn ogen kijkt en met haar zachte handen over mijn wangen streelt.

Ze doet me zo ontzettend veel denken aan mijn eigen moeder, wat weer tranen opwekt.

Ze drukt een kusje op mijn voorhoofd. "Allison is boven," zegt ze zacht, "ze is net thuis van school." Ik knik naar haar en loop het huis binnen. Net voordat ik de trap op wil lopen voel ik dat iemand mijn hand pakt. "Ik wacht hier op je, oké?" zegt Shawn zacht, waarna ik naar hem knik en hem snel een kus geef.

Elke tree die ik op loop neemt het nare gevoel in mijn maag toe. Elke tree kom ik dichter bij Allison. Ik slik even als ik voor haar kamer deur sta. Ik sluit mijn ogen en zucht een keer diep.

Als ik de deur langzaam open duw, zie ik Allison op haar bed liggen. Ze heeft een boek in haar hand, maar staart emotieloos voor zich uit. Naast haar liggen wat gebruikte tissues en aan haar rode neus en dichtgeknepen ogen kan ik zien dat ze heeft gehuild. "Hey" zeg ik zacht, dit is het moment waarop ze doorheeft dat er iemand haar kamer binnen is komen lopen. "Jane" zegt ze, terwijl ze snel haar boek aan de kant legt en van haar bed af kruipt. Ze haast zich naar me toe en slaat haar armen om mijn nek, waarna ze in tranen uitbarst. Mijn tranen komen weer omhoog en voor de zoveelste keer vandaag lopen de tranen over mijn wangen.

"M'n moeder..." snottert ze, "ze vertelde me over.. je vader.. ik.. het-" "rustig, het is goed" onderbreek ik haar. Haar lichaam schokt van het snikken en haar blonde haren plakken aan haar gezicht door haar tranen. Ik weet dat haar tranen niet alleen komen van mijn vader, maar ook door wat haarzelf is overkomen. 

Als we allebei weer een beetje bijgekomen zijn, gaan we op haar bed zitten. "Jane.. ik.. gisteren.. je-" stottert ze, terwijl ze haar tranen zorgvuldig wegveegt. "Ik heb Jason gesproken" onderbreek ik haar. Haar blik schiet omhoog en ze kijkt me ernstig aan, waarna ze een keer diep zucht. "Jane.. ik-" "waarom?... je had het beloofd.." zeg ik, terwijl ik de tranen weer omhoog voel komen. Bij Allison is het al zover en al snikkend zegt ze "ik wilde het niet... ik.. hij dreigde-" "je had bij hem weg moeten blijven Allison, ik heb het je nog zo gezegd, die jongen is gevaarlijk." "Ik weet het, en ik had het niet moeten doen, maar hij.." ze stopt even met praten en veegt haar tranen uit haar ogen en bijt hard op haar onderlip. "hij dreigde mij, jou, Shawn, mijn familie én jouw familie iets aan te doen. Hij zou ons voor de rest van ons leven niet meer met rust laten als ik niet zou meewerken en naar hem zou luisteren. Ik was doodsbang Jane, wat moest ik anders doen?"

De klootzak. Hij had gedreigd? Hij had mijn vriendin bedreigd met haar familie? Hij had mij erbij betrokken? Wat laat hem denken dat hij ook maar het recht heeft om zoiets te doen.

Ik kijk toe hoe ze haar gezicht in haar handen laat vallen, hoe haar lichaam schokt van het snikken en hoe haar glimmende blonde lokken voorover vallen. Het weer is omgeslagen en in plaats van dat haar lichtroze kamer wordt verlicht met zonnestralen, is haar kamer nu donker en grauw. Het geluid van de tikkende regen op de ramen maakt me rustig, dat altijd zo geweest. Ik sla mijn arm om haar heen en zeg zacht "het is oké, ik ben niet boos op je. We komen hier samen uit." Ze gaat weer rechtop zitten en kijkt me met haar ogen vol tranen aan. Ik glimlach kort naar haar en veeg dan met een tissue de tranen en de uitgelopen mascara van haar wangen.

Allison is een ongelofelijk sterk meisje. Ik denk dat ik de keren dat ik haar heb zien huilen op twee handen kan tellen. En ik ken haar behoorlijk lang, dus dat zegt wel iets. Ze is kapot, gebroken en uitgeput.

"Ik ben er voor je, nooit vergeten hé?" zeg ik waarna Allison knikt en even naar me glimlacht. "Dankje. Ik hou van je, Jane", ik glimlach naar haar en trek haar in een knuffel "en ik van jou."

Hiiii friends, 

sorrysorrysorrysorrysorrysorry dat er zolang geen update is geweest! Het spijt me heeeel erg! Ik was op vakantie en had mijn laptop niet bij me + ik had geen wifi ): 

Ik hoop dat dit schattige hoofdstukje het een beetje goed maakt (: 

Let me know what ya think! <3

Liefs, M.