Unexpected || Shawn Mendes

Hoofdstuk 35

Jane's POV

Als we een leuk restaurantje hebben gevonden om te gaan lunchen loopt Shawn naar binnen om te vragen of er nog een plekje vrij is voor ons. Ik blijf buiten wachten.

Wat is San Francisco toch een prachtige stad. De zon verlicht de oude gebouwen aan de overkant van de straat en ik kijk glimlachend toe hoe er een tram overvol met toeristen omhoog gaat. Even vergeet ik alles, alle ellende en verdriet.

"Janie" hoor ik dan een bekende jongensstem zeggen.

Er is maar een iemand die me zo noemt. Jason.

"Moet jij niet op school zijn samen met je vriendinnetje?" vraagt hij terwijl hij vals naar me grijns en vervolgens een arm om heen slaat. Ik schud zijn arm van mijn schouder af en kijk hem vol afschuw aan. "Je vriendinnetje was wel wat gezelliger zondagavond moet ik zeggen" gaat hij verder terwijl hij zijn zwarte zonnebril opzet, waardoor ik zijn ogen niet meer kan zien.

Gatver, die bril staat hem echt niet. En wat heeft hij in hemelsnaam met zijn kapsel gedaan? Het ziet eruit alsof er een marmot op zijn kop zit.

Ik ben zo druk bezig met het afzeiken van alles wat hij doet en hoe hij eruitziet in mijn hoofd, dat ik me pas later besef wat hij zojuist zei.

'Gezelliger'? Ze zou toch uit zijn buurt blijven, dat heeft ze beloofd.

Ik probeer niet te laten merken dat ik me zorgen maak en vraag zo normaal mogelijk "oh ja? Heb je haar nog gesproken zondag?" Hij begint vals te lachen en zegt vervolgens "en of ik haar gesproken heb. Het was, hoe zal ik dat zeggen, erg gezellig."

Ik hoop met heel mijn hart dat hij niet bedoelt wat ik denk dat hij bedoelt. Als ik erachter kom dat hij Allison ook maar met een vinger heeft aangeraakt, ga ik er persoonlijk voor zorgen dat hij daar ontzettend veel spijt van krijgt.

Op dat moment komt Shawn het restaurantje weer uitgelopen. Hij kijkt op zijn telefoon en zegt "we zoeken wel even verde.." Hij maakt zijn zin niet af als hij mijn kant op kijkt. "Shawn Mendes, toch?" vraagt Jason terwijl hij zijn zonnebril met een snelle beweging af zet en Shawn van top tot teen bestudeert. Shawn komt naast me staan en knikt. "Dat klopt" zegt hij vriendelijk waarna hij zijn hand naar Jason uit steekt.

Hij heeft geen idee wie hij nu de hand schudt.

"Jason" zegt Jason waarna er een valse grijns op zijn gezicht verschijnt.

Ik zie Shawn's gezicht betrekken en als hij weer naast me komt staan kijkt hij me even aan. Niet kort hierna voel ik dat hij mijn hand pakt. Ik voel me meteen een stuk veiliger.

Ik zie dat Jason een blik werpt op onze in elkaar gevouwen handen. Langzaam vervaagt de valse blik in zijn ogen, hij houdt zijn blik niet van onze handen af.

Huh, zag ik dat nou goed? Zag ik iets van emotie bij Jason? Ik zou zweren dat hij geen hart had.

Nog voordat ik hierover na kan denken verandert zijn gezichtsuitdrukking weer en sta ik hand in hand met de meest geliefde jongen tegenover de meest gehate jongen in mijn leven.

"Heeft ze nog naar me gevraagd?" vraag ik terwijl ik woede in me op voel borrelen. "Allison bedoel je? Ach nee schatje, die had het veel te druk met andere dingen. Ik heb het heel gezellig gehad, zeg dat maar tegen haar" antwoordt Jason terwijl hij zijn zonnebril op zijn hoofd zet en vervolgens een doosje met sigaretten uit zijn broekzak tevoorschijn haalt.

"Jason, what the fuck bedoel je?" vraag ik terwijl ik een stap in zijn richting zet en Shawn's hand loslaat. Hij grinnikt even en houdt de onaangestoken sigaret vast tussen zijn lippen. "Ik denk dat ze jaloers was, Jane. Het moest wel eerlijk blijven natuurlijk" zegt hij terwijl hij zijn sigaret aansteekt.

Dat was de druppel. Hij heeft met zijn gore poten aan mijn vriendin gezeten, waar haalt hij het lef vandaan verdomme.

Ik ga voor hem staan en trek de sigaret uit zijn mond om hem vervolgens op de grond te gooien. "Hoe kun je?" schreeuw ik terwijl ik terwijl ik hem een duw tegen zijn schouders geef, waarna hij achterover tegen een van de terrastafeltjes aan knalt.

Wow, nooit gedacht dat ik zo sterk was. Wat woede wel niet met je doet, you got this girl.

Veel mensen op het terras staan op en rennen het restaurant binnen. Mijn oog valt op een glas cola dat iemand heeft laten staan en zonder erbij na te denken gooi ik het glas leeg in zijn gezicht. Jason staat kreunend op en ik voel dat twee sterke armen me vanachteren vastpakken. "Jane, rustig" fluistert hij in mijn oor. Het is Shawn.

De tranen lopen inmiddels over mijn wangen en ik vang een paar meelevende blikken op van voorbijgangers. "Je had met je poten van haar af moeten blijven!" schreeuw ik, waarna ik hem nog net een stomp in zijn gezicht kan verkopen voordat Shawn me bij hem wegtrekt.

Mijn hoofd bonkt en het lukt me nauwelijks om nog een woord uit te brengen. De tranen stromen over mijn wangen en ik voel mijn lichaam inzakken. Ik voel Shawn's armen steeds steviger om mijn middel heen en hij probeert me te kalmeren.

Ik kijk naar Jason en zie dat hij met zijn shirt het bloed van zijn lip aan het vegen is. Hij kijkt me boos aan, maar ergens zie ik ook een vorm van angst in zijn ogen. "Ik heb niet zo heel snel een hekel aan mensen Jason.. maar jij.. jij bent oprecht de meest verschrikkelijke, harteloze en gehate persoon die ik ooit heb ontmoet" zeg ik terwijl ik hap naar adem en de tranen over mijn wangen stromen, letterlijk.

Op dit moment zie ik iets in zijn ogen wat ik nog nooit eerder heb gezien. Het lijkt alsof hij ervan schrikt wat voor impact zijn daden op iemand kunnen hebben. Alsof hij nog nooit iemand zo veel verdriet heeft zien hebben.

Hij slikt en zegt niks. "Nou?! Ga je nog iets zeggen?!" schreeuw ik terwijl Shawn's armen me tegen houden om hem bij zijn keel te grijpen. Hij sluit zijn ogen en fronst zijn wenkbrauwen terwijl hij zucht.

Oh mijn god, het is veeeel te lang geleden dat er een nieuw hoofdstuk was! I'm sorry!

Let me know what y'all think!

Liefs, M.