DENEK

LEYAL'İN GEÇMİŞİ

Diğer bazı bölümlerde gerçek hayattan kesitler vardı, bu bölümde gerçek bir kişinin yaşadığı olaylar var!

Bulunduğumuz yerde pek sokak lambası yoktu. Sadece evimin çevresine yaptırdığım aydınlatmalar vardı. Bu ıssız yeri aydınlatan ay ve benim evimdi.

Denekler ile dışarı çıkıp evden biraz uzaklaştık.

- Ne demek istiyorsunuz?

Akgün: Neden o kızı eve getirdin?

- Ev benim ama sana sormam mı gerekiyordu?

Açelya: Hayır Alin, ama o normal bir kız, biz ise farklıyız, sende biliyorsun.

- Bu benim sorunum mu?

Alp: Aslında evet. Şuan en büyük sorun sensin.

Sinirle Alp'e döndüğümde konuşmasına devam etmişti.

Alp: Sakin ol şampiyon ama gerçekleri söylemem lazım değil mi? Yalan sevmiyorsun...

Ateş: Alin sende güçlerini tam olarak kontrol edemediğinin farkındasın. Kızı eve getirmen ya da diğer insanlara yaklaşman, sence ne kadar doğru?

Alp ve Ateş'e bakıp konuşmuştum.

- İyi olduğumu söylemiştiniz.

Volkan: İyisin, yani güçlüsün ama güçlerini tam kontrol edemediğin için endişeliyiz.

- O kıza bir söz verdim.

Açelya: Biz yardım ederiz. Sen sadece sakin ol ve kendine dikkat et.

- İşime karışmayın!

Tam gideceğim sırada Ateş kolumdan tutmuştu. Onun tutması ile hızla kolumu çekmiştim.

- Dokunma bana!

Geri eve geldiğimde Leyal az önceki gibi olduğu yerde oturuyordu.

Yeni tanışmış olsakta bana istediğim şeyleri anlatacaktı. Buna eminim, bu yüzden onu evime getirdim.

Leyal çaresizdi, sorununu çözemediği belliydi. Konuşmaya, anlatmaya ihtiyacı vardı. En çokta onu anlayan birinin olduğunu bilmeye ihtiyacı vardı. Bu yüzden konuşup, anlatacaktı.

Leyal: Önemli bir şey mi oldu?

- Yok olmadı. Ne olduğunu anlat hadi.

Leyal: Anlatacak bir şey yok ki...

- O yüzden mi ölmek istedin? Sana bir söz verdim ve sözümü tutmam lazım. Sana yardım etmem için bana neler olduğunu anlatmalısın.

Leyal'e kararlı bir şekilde bakıyordum ve kendimden emin bir şekilde komuşuyordum bu da ona ister istemez bir güven veriyordu.

Biz konuşurken denekler gelmiş ve oturmuşlardı. Hem bizi dinliyorlar hemde benim yine değişmem ve kendimi kaybetmemden korktukları için ara sıra beni kontrol ediyorlardı.

Leyal: Nereden başlayacağımı bilmiyorum.

- En baştan!

Leyal: En baştan?

- Evet Leyal. Hadi başla!

Leyal kısa bir süre düşünüp derin bir nefes almıştı. Sonra bana dönüp anlatmaya başladı.

Düşünmesi, sıkıntı ile nefes alıp vermesi zor şeyler yaşadığı ve anlatmakta zorluk çektiğinin kanıtıydı.

Leyal: Yani her şey ben daha küçükken başladı. Daha okula bile gitmiyordum. Altı yaşındaydım. En azından olanları en net hatırladığım yaştı. Öz babam bana, anneme ve küçük kız kardeşime şiddet uygulardı. Yani, hem psikolojik hem de fiziksel. Bizi sevmezdi. Babaannemde babamın bu işkencelerine ses çıkarmazdı ve ona destek verirdi. Yani bir baba neden kızı sevmez ki? Biz ondan bir parça değil miyiz? Küçücük bir çocukken biz ona ne yapmış olabilirdik ki? Bir gün bana öyle bir vurmuştu ki, burnum kanamıştı. Uzun süre kanama durmamıştı, o günden sonra da beni kan tutmaya başlamıştı, yani en ufak bir kan damlasını gördüğümde bayılıyorum. Ve bana o kadar çok bağırdı ki... Birisi bana sesini yükselttiğinde istemsiz bir şekilde gözlerim dolmaya başlıyor...