DENEK

KORKU

Açelya Alin'i kontrol etmişti. Nabzı atıyordu ve nefes alıyordu ama uyanmıyordu.

Açelya: O yaşıyor Ateş sakin ol! Bak nefes alıyor...

Ateş: UYANDIR ONU! NEDEN UYANMIYOR?

Açelya geri Alin'e dönmüştü. Neden uyanmadığını anlamaya çalışıyordu. Ateş giderek güçsüzleşiyordu.

Alin hareket etmişti. Ateş bu hareketle yeniden nefes alabildiğini hissetmişti. Alin yavaş yavaş hareket etmeye başlamıştı. Açelya Alin'in yanından kalkıp beklemeye başlamıştı. Alin yavaş yavaş uyanmaya başlamıştı.

Alin'den

Bu uyku problemi ne kadar fazla uyusamda yorgun hissetiriyordu. Zorda olsa gözlerimi açmaya çalışıyordum. Duyduğum sesleri anlamaya çalışıyordum. Sonunda gözlerimi açabilmiştim. Yataktan kalkıp sesin geldiği yöne bakmıştım.

Bütün denekler ve Leyal korku dolu gözlerle bakıyordu. Ama Alp ve Ateş ağlamış gibiydi. Ateş'i Volkan ve Akgün tutuyordu.

- Ne oldu?

Açelya: İyi misin?

- Evet. Neden sordun?

Volkan: Az önce o kadar sese nasıl uyanmadın?

- Ne sesi?

Leyal: Doktora gidelim mi?

- Hayır. İyiyim neden doktora gidelim ki?

Aahh sanırım ben uyurken çağırdılar ama uykum giderek daha kötü bir hâl aldığı için duymamıştım.

Ateş dizlerinin üzerine çökmüştü hâlâ ağlıyordu. Başını öne eğmişti, bir çocuk gibi iç çekerek ağlıyordu. Ne olduğunu anlamadım ama onun bu şekilde ağlaması kalbimde bir ağırlığa sebep olmuştu.

Kalkıp onun önüne gittim. Başını kaldırmamıştı.

Açelya: Hadi biz çıkalım. Sizi içeride bekliyoruz Alin.

Başımla onaylamıştım.

Ateş'e daha çok yaklaşıp önünde dizlerimin üzerine çökmüştüm. Başını kaldırıp bana bakmıştı. Hâlâ ağlıyordu. İçimde bir burukluk oluştu. Elimle akan göz yaşlarını sildim.

- Lütfen ağlama.

Ateş: Çok korktum.

Elimi yüzünden çekip hızla ona sarılmıştım. Sarılmama anında karşılık vermişti ama fazla sıkı sarılıyordu. Bırakmak istemiyordu. Sarılınca hissettiğim kalbi çok hızlı atıyordu. Hiçbir şey dememiştim. Sarılırken saçlarıyla oynamaya başlamıştım. O ise mümkünmüş gibi daha sıkı sarılıyordu. Sadece sakinleşmesini bekliyordum.

Onları korkutmak istemediğim için söylemedim ama çağırınca uyanamamam çok kötü oldu.

Ateş beni bırakmadan sırtını yatağa yaslamıştı ve beni kendine daha çok çekmişti.

Bense olanları az çok tahmin edebiliyordum. Gözlerimi kapatıp derin bir nefes aldım. Ateş kafasını boynuma daha çok yaklaştırdı bu bana garip hissetirdi ama sakinleşmesi için bir şey dememiştim.

Bir kaç dakika öyle durdu, nefesi normale dönünce kendimi geri çekmiştim ama fazla uzaklaşamamıştım, sıkı bir şekilde tutuyordu. Ama en azından gözlerine bakabildim. Kızarmış, kan çanağı gibi olan gözlerine baktım.

- İyi misin?

Ateş: İyiyim.

Kalbi hâlâ hızlı atıyordu. Belki hava almak iyi gelebilir. Camı açmak için kendimi ondan çekmeye çalıştım ama bırakmadı. Sarılıp yine yüzünü boynuma yaklaştırıp öylece durdu.