JUNGKOOK'S DIARY

13

FULL YAZIM YANLIŞLI BİR BÖLÜM ÇÜNKÜ 950598594 saat ödev yaptım ve yarına quızım var ve çizim yapmam lazım. VAKTİM YOK VAKTİM

Bu yüzden nolur oy ve yorum YORUM NOLUR YORUM YAAA T-T

BAKIN VALLA MUTLU SONLA BİTİRMEM FİCİ YORUM YAPIN T-T

iyi okumalar

Gözlerimi açtığımda ensemdeki keskin sızı ile inledim. Bu sesi duyan hemşire yanıma geldi.

"Sonunda uyandın. Sorun yok tamam mı? Güvenli bir yerdesin. Şimdi veline haber vereceğim."

Babamın da geldiğini düşünerek derin bir nefes aldım. Zihnim beni itenin annem olduğunu söylese de bunun aldığım darbeden ötürü bir yanıltmaca olduğundan oldukça eminim.

Ben babamı beklerken içeriye annem girdi, ağlamaktan harap olmuş bir şekilde ve arkasında bir polis vardı.

"Babam..."

Annem hızlı adımlarla yanıma geldi ve elimi tuttu.

"Sorun yok oğlum. Güvendeyiz. Hepsi geçti, artık kimse sana zarar veremez."

Ben hiçbir şey anlamaz iken, annemin arkasında ki sevecen polis lafa girdi.

"Jungkook, ben Byun Baekhyun. Seul Çocuk Şube'de çalışıyorum. Hiçbir sorun yok tamam mı? Eğer iyiysen seninle biraz konuşmak istiyorum."

Kafamı salladım gerçekten yetkili birisi ile konuşup ne olduğunu anlamam lazımdı.

"Güzel, Ya Eun Hanım rica etsem biz Jungkook ile özel konuşabilir miyiz?"

Çok kısa bir an annemin üzüntülü bakışlarını endişe alsa da bozuntuya vermeden odadan çıktı. Polis Byun yatağın ayak ucuna otururken yüzünde güven verici bir gülümseme ile bana baktı.

"Bu odada sadece sen ve ben varız. Baban hastaneye gelemez, korkmadan bana her şey, anlatır mısın?"

"Babam gelmeyecek mi?"

"Hayır."

"Neden?"

"Şu an nezarethanede?"

"Ne? Niye ki? Babam ne yapmış olabilir? Yanına gitmeliyim."

"Jungkook, sakin ol. Baban sen de ne kadar travma bırakmış olursa olsun, tekrardan iyileşebilirsin. Bize olan biteni anlatırsan babanı hapse bile tıkabiliriz. Sana uyguladığı şiddetin affı olmaz, şu haline bir bak."

"Ne şiddeti? Bunu annem yaptı beni merdivenlerden itti. Babam beni her şeyden çok sever."

"Jungkook, korkmana veya yalan söylemene gerek yok. Annen anlattı, komşularınız çığlık sesini bile duymuşlar. Üzgünüm belki de şu an bu konuşmayı yapmamalıydık."

Ceketinden bir kart çıkardı. "Benim kartım, istediğin zaman ara tamam mı? Kendini hazır hissettiğinde konuşalım."

Beni o odada bir başıma bıraktı. Ardından annem odaya girdi, göz yaşlarım benden bağımsız akarken nefret içimi kasıp kavurdu.

"Neden bunu yapıyorsun?"

Annem suratıma baktı.

"Ben hiçbir şey yapmadım bunu baban başlattı."

"O iyi mi?"

"Bilmem, nezarethanede çocuğunu döven adamlara ne kadar iyi davranıyorlarsa o kadar iyidir."

Dua ettim, bu işten kurtulabilmek için babama kavuşabilmek ve bana asıl zarar verenin annem olduğunu kanıtlayabilmek için dualar ettim.

***