JUNGKOOK'S DIARY

4

Ay selam

Bu fic bana çok iyi geliyorrrr. Umarım sizde seviyorsunuzdur.

İyi okumalarrrrrrrrrrr. bol yorumlarr.

Çıt çıkmıyordu.

Olayları en başından anlatayım.

Bugün Pazar günü. Yani annemle akşam yemeği buluşmamız. Annem ısrar etmiş ve bizi kendi evinde kendi yemeklerini yememiz için ağırlıyordu. İlk başta herkes tek tek nasılsın, iyi misin konuşması yaptı.

Şimdi ise susuyorduk. Sofradaydık ve ne konuşacağımızı bilmiyorduk. Babamla olsak kesin bir şeyler konuşurduk ama annemle, ne demem gerektiğini bilemiyorum.

Annem bana bakıyor, ben babama bakıyor babamsa önündeki pirinç lapasına bakıyordu. Derin bir nefes aldım. I NEED TALK YANİ

"Anne işler nasıl gidiyor?"

"Güzel gidiyor. Kış tasarımlarını çıkarmak için baya yoğun çalışıyoruz. Bu yıl üniversite seçeceksin. İstersen benimle bir gün şirkete gel. Belki moda tasarım okumak istersin."

"Seninle şirkete tabii ki gelirim ama moda tasarım pek ilgi alanım değil."

"Hiç mi?" annem somurtarak bana baktı.

"Sadece Cruella'yı izlediğim dönem heveslendim ama yok ben o işin insanı değilim."

"Anladım. Ne düşünüyorsun."

"Bilgisayar mühendisliği veya yapay zeka mühendisliği daha hala karar veremedim."

"Babasının oğlu." Annem buruk bir şekilde gülümsedi.

Sanki dediğim şey onu üzmüş veya hayal kırıklığına uğratmış gibi hissettiğim için ben de sustum. Ve yemeğin geri kalanı buyunca sessizlik masaya hakim oldu.

***

"Geldiğiniz için teşekkürler. Jungkook, müsait olduğun bir gün kalmaya da gel oğlum."

Anneme sıkıca sarıldım. "Tabii ki anne."

"Kendine dikkat Namjoon."

"Sen de."

Arabaya bindik ve sessizce eve doğru ilerledik. Ne hissetmem gerektiğini bilemiyordum. Sanki annemle aramda görünmez bir duvar vardı. Beni seviyor evet ama ona ulaşamadığımı hissediyorum.

"Oğlum, iyi misin?"

"Baba, ben annem için hayal kırıklığı mıyım?"

Babam hızlı bir şekilde arabayı kenara çekerken, ben çoktan ağlamaya başlamıştım.

"Canımın parçası, o nereden çıktı? Annende bende seninle çok gurur duyuyoruz. Oğlum ağlama lütfen."

Nefeslerimi düzene sokup babama baktım.

"Ama ben onunla ne konuşacağımı bile bilmiyorum ve üstelik bugün meslek mevzusunda da çok üzüldü. Hem, hem ben çocukken de hiç bizle çok kalmazdı. Ben bilmiyorum baba."

Babam sıkıca bana sarıldı ve sakinleşmemi bekledi.

"Canım oğlum. Annen sen doğduğunda çok gençti, üstelik bu hissettiğin şeyler senden kaynaklı değil sadece annen bu şekilde bir hayat çizdi. Eminim o da zorlanıyordur ama artık Kore'deyiz. Onu daha sık görebilirsin, onunla tatile gidebilirsin hatta istediğin her an ona kalmaya gidebilirsin. Üstelik sen ne meslek seçersen seç annende bende seni destekleyeceğiz.

Annen sadece uzun bir süre seninle yaşamayıp nasıl büyüdüğünü görmediği için kendini kötü hissetti. Ama ne var biliyor musun? Ya Eun, bir şeyleri telafi etmek istediğinde bunu yapar. Sadece birbirinize zaman tanıyın. O da seni en az benim kadar çok seviyor."