,,O słońca świcie..." Edmund Pevensie x female oc

❄️Sweter, czekoladki i serce w rękawie❄️

.
świąteczny prezent, akcja wybiega kilka rozdziałów do przodu, ale proszę przeczytajcie go w tej kolejności, bo są to wydarzenia niejako ważne
.
miłego!
.

Edmund siedział na schodach, opierając czoło o drewnianą kolumienkę. Na zewnątrz było już ciemno, a z nieba padał rzęsisty śnieg.

W domu panowało przedświąteczne zamieszanie, więc nie zwrócił zbytniej uwagi na dzwonek do drzwi.

Gdzieś z tylu głowy dotarł do niego wesoły tupot, biegnącej w podskokach Łucji.  Nie podniósł jednak wzroku aż do chwili, gdy jakiś papierowy przedmiot uderzył go w tył głowy.

- Wesołych świąt! - zawołała dziewczynka. Miała zaróżowione policzki, a we włosy zaplątały się jej śnieżynki.

- Nie mieliśmy zaczekać do kolacji? - zapytał, masując się po karku i przyglądając paczuszce.

Jego siostra uśmiechnęła się tajemniczo.

- Nie wytrzymam. - przygryzła wargę, najwyraźniej podniecona. - Chcę już zobaczyć, co jest w środku.

- To ty nie wiesz? - Edmund zmarszczył brwi.

- Czekaj. - Łucja uniosła dłoń, po czym zawołała zza balustrady. - Zuza, Piotrek! Chodźcie tu szybko, Edzio otwiera prezent!

Zuzanna wyjrzała z kuchni z brytfanką pieczeni w rękach. Była ubrana w swoją najlepszą zieloną sukienkę i bardzo drogie, brylantowe kolczyki.

- Nie powinniście zaczekać do kolacji? - zauważyła, unosząc sceptycznie brwi.

- Ale to nie jest zwykły prezent! - kłóciła się Łucja, gdy dołączył do nich jeszcze Piotr, w pomiętej koszuli i z pieniącą się szczoteczką do zębów w ustach. - Nie jest od żadnego z nas!

- Dla-czbgo kszy-czy-sie? - najstarszy Pevensie stanął na szczycie schodów i podparł się pod biodra. Pasta odrobinę ciekła mu po brodzie.

- Łuśka najadła się za dużo lukru i wariuje. - podsumowała Zuzanna.

- Nieprawda! - najmłodsza siostra tupnęła nogą. - Uciszcie się i posłuchajcie! Edmund dostał prezent od NIEZNANEGO WIELBICIELA.

Nastąpiła chwila ciszy, którą przerwało głośne parsknięcie Piotra.

- Wiely-bi-cije-la? - Piotrek nie potrafił pohamować śmiechu. Edek miał ochotę rzucić w niego trzymanym przez siebie prezentem, ale szkoda mu było go uszkodzić. Prezentu, nie brata.

- Albo wielbicielki. - sprostowała dziewczynka, chwytając czarnowłosego za ramię. - No, otwórz, Edziuuuu!

Chłopak westchnął. Czuł się trochę niezręcznie, gdy cała trójka praktycznie dyszała mu w kark. Z drugiej strony sam był strasznie ciekawy, co zobaczy w środku.

- Sweter. - powiedział, wyjmując miękki, butelkowozielony materiał.

- Ładny. - stwierdziła Zuzanna. - Mógłbyś go ubrać do kolacji.

- Tu jest coś jeszcze! - spostrzegła Łucja, która praktycznie wsunęła nos w świąteczny papier, którym opakowany był podarek dla jej brata.

Edmund wyjął z niego pudełko swoich ulubionych czekoladek i otworzył je.

- Wszystkiego najlepszego. - przeczytał znajdującą się tam karteczkę. - Myślicie, że to od mamy?

Chłopak poczuł, że robi mu się ciepło na samą myśl. Nie dostawał urodzinowych czekoladek od bardzo dawna. Odkąd wybuchła wojna nie przychodziło zbyt wiele wiadomości od rodziców.