Werewolf series : His Burning Howl [ BxB ]

Chapter Thirty

Chapter Thirty

I was still in such shock that I could not move to aid my crying son in my arms. Kung hindi lang ako hinawakan ni Davina sa aking braso, pakiramdam ko'y hindi ako babalik sa aking wisyo.

Parehas kaming napaigtad ng babaeng alpha sa loob ng kaniyang sasakyan, nang may biglang kumatok sa bintana ng kotse sa aking gawi.

My eyes widened in shock and panic when I saw Desmond crouching down from the outside and knocking on the window beside me. He has a huge frown planting itself over his handsome...but somehow miserable face.

Para bang wala siyang naging maayos na tulog nitong mga nakaraan, he also grew a little stubble beard on his face. I cannot deny that it suits him...

Mabilis kong iniling ang aking ulo sa aking naisip at pinilit na patahanin ang anak kong mukhang lumalakas ang pag-iyak.

"I think we should get out of the car first, Eugene." seryosong suhestiyon ni Davina, at hindi naman ako makaimik ng tanggi dahil sa tingin ko rin ay tama siya. At isa pa, mukhang hindi naman kami makakatakas sa sitwasyon namin ngayon.

Tiningnan ko ang aming palagid at pinasadahan ng tanaw ang mga lalaking nakakalat sa may bakuran ng bahay nila Nanny Yor. Most of those men are alphas, I could tell by their body types and stances.

And there are Gabriel and Justin, actually. Ang mga lalaking tumulong sa akin noon sa mall. Mas lalo lamang akong kinabahan. Para saan at may mga kasama siyang miyembro ng aming army?

He won't take my son from me, right? Hindi naman sa ganoon 'yon?

"Hintayin mo'ko, ako ang magbubukas ng pintuan mo." seryoso muling sabi ni Davina na hindi ko naman tinanggihan. Bumaba siya ng sasakyan, kasabay non ang pag-ayos ng tayo ni Desmond at pagsalubong kay Davina sa labas.

I watch the two Alphas talk and exchange words with each other, but because I am inside the car, I cannot hear what they are really saying.

Napaigtad ako nang biglang lumingon si Desmond sa aking gawi. Na kahit tinted naman itong kotse ni Davina ay nakikita niya pa rin ako. However, this time, compared to his expression earlier, his face seems to soften a little.

Soon, Davina started coming towards my door. Nang mabuksan niya ang pintuan para sa'kin, ay hindi na ako nagaksaya pa ng oras at tumayo. Even then, my head and eyes remain on my child.

There's no way I could look up at him. Kahit na ramdam na ramdam ko ang mabibigat na titig sa akin ni Desmond. Walang nagsalita ni-isa sa aming tatlo. Ang anak ko namang kanina lang ay umiiyak ay unti-unting tumatahan.

Iniisip ko pa lang ang susunod kong gagawin nang marinig ko ang mga yapak ni Desmond patungo sa amin. Umayos ng tayo si Davina at bahagya naman akong lumapit sa kaniya.

Desmond immediately stops on his track as soon as there's just a small space between us. But I want to keep my distance, so I took a step back. Gayunpaman, hindi pa rin nakatakas sa'kin ang pamilyar niyang amoy.

Napakagat ako sa aking pang-ibabang labi, it's been so long. Pakiramdam ko'y sobrang tagal na simula noong maamoy ko siya. Ngayon, mas lalo ko lamang napatunayan sa aking sarili na totoo nga ang lahat ng ito at walang panaginip.

He finally visited me, or no. Maybe he's just really here to confirm if he really has a son with me. Isang maikling buntong hininga ang narinig kong tumakas sa kaniya, bago siya tuluyang magsalita.

"Eugene, it's been a long time..." mahina ang boses na sabi niya, at kung sasabihin ko na walang epekto ang salita na 'yon sa'kin ay isang kasinungalingan. Everything he makes, makes me feel longing.