Werewolf series : His Burning Howl [ BxB ]

Chapter Twenty

Chapter Twenty

The other alphas are always by my side. 

Ginabayan ako ng aking mga kasama sa loob hanggang sa makalabas kami mula sa bilangguan na 'yon. Ni-isang segundo ay hindi nila pinaramdam na ako'y nag-iisa.

Those silent but sweet actions of theirs made my trembling die down immediately. The only thing I could not stop were the small tears that kept on escaping from my now already swollen eyes.

Nang makalabas kami ay napagdesisyonan naming tatlo na mamahinga muna sa may upuan na nasa labas ng lugar. They even bought me a bottle of water to drink, which I'm very thankful for. Dahil natulungan ako ng tubig na mabawi ang mga luha na nailabas ko kahit papaano.

Napabuntong hininga ako pagkatapos inumin ang kalahating laman ng tubig at kaagad pinunasan ang kaunting basa ng tubig sa aking mga labi, gamit ang tela ng aking damit.

“Are you fine now? Pwede na ba tayong umuwi?” Tanong ni Desmond na biglaang tumatayo mula sa kaniyang pagkakaupo sa aking tabi. Tumingala ako sa kaniya saglit, bago ibalik ang mga paningin sa may lapag.

“Why? Do you need something?” Mahinahon na tanong ng alpha sa akin at kaagad naman akong tumango. Nilaro-laro ko ang bote ng tubig na nasa aking kamay at sinimulan na ang pagsasalita.

“My parents...I didn't see them again after the incident. I want to see them. If it's just okay with you, of course.” Mahinahon na sabi ko pagkatapos ay bahagyang napakagat sa aking pangibabang labi.

Ilang araw ang nakalipas noong unang magising ako sa loob ng mansion ng mga Cabrera, Tita Esther and Tito Damian told me that they had already prepared a proper burial for my parents. Obviously, the culprit, Circe, was still on the run on that time. Kaya ang sabi nila sa akin delikado pa. Ngunit kung gustong-gusto ko talaga magpunta at makita ang aking mga magulang, hindi nila ipagkakait sa akin 'yon at babantayan na lamang daw ako ng maiigi.

However, at the end of the day, I found myself refusing to witness the burial of my beloved family. Sobrang sakit. Pakiramdam ko ay hindi ko kakayanin na panoorin ang kanilang libing, at baka sumama nalang ako sa mismong hukay. Ngunit ayoko naman gumawa ng eksena kaya napagdesisyonan ko na manatili nalang ako sa mansion.

Heh. My parents are probably mad at me because of that, and I can't blame them.

“Okay, If that's what you want, then we'll stop at the cemetery.” Pakiramdam ko'y nagliwanag ng bahagya ang aking mukha matapos marinig 'yon mula kay Desmond. Gumaan rin ang aking pakiramdam sa dibdib. Gusto ko na naman maiyak ngunit pilit ko nalang pinigilan.

“Thank you.” I uttered out of delight, and Desmond just softly hummed to me as a reply.

Naunang tumayo si Geno na tahimik lamang sa aking tabi mula pa kanina. Pagkatapos non ay sumunod na rin ako.  Akmang lalabas na kami sa may gate ng malaking gusali, nang biglaang mag magsalita sa aming harapan.

“Hmm? Kaya pala kako pamilyar sa akin ang naaamoy kong pheromones na 'to, nandito ka rin pala. Hello Eugene.”

Napahinto kaming tatlo sa paghakbang at kaagad naman akong napatingin sa alpha na nasa aming harapan. And once Justin's face came into my view, my eyes widened a bit.

“J-justin?” Usal ko, hindi makapaniwala na nagkatagpo kami dito sa lugar na ito, hanggang sa naalala kong isa nga pala siyang sundalo.

“Hoy, umayos ka ng tayo at pakibilisan mo ang lakad!” My head immediately turned towards the very familiar voice as well, and there I saw Gabriel, guiding a man who I think is a new prisoner in this place.