Kuya mo si Daniel Padilla?! [Completed!]

#KMSDPBetterOneWillCome

Hello kay Chrysler (Princezz30)!! I dedicated this chapter to her 'coz I remember she ones ask me kung pwede Ate nalang tawag niya saakin. Ang saya kaya dahil may lil sis na ako. Wala kasi ako nun eh. Kuya na loko-loko meron. Tsk. Nways, I hope you'll enjoy this UD. Tysm!!
--------- ❤️❤️ ----------

Faith's Point Of View

Nandito ako ngayon sa playground ng subdivision namin. Kahapon lang yung libing ni Kit. Nagpapahangin lang ako dito. Papasok na din kasi ako sa school bukas.

Well, life goes on. I can't stop my life because may nawala. She's important to me. Pero, I can't stop my life dahil lang nawalan na din siya ng buhay. I'm sure hindi din niya gusto yun.

Balik na din sa trabaho sina Mommy, Daddy at sina Kuya. Wala nga lang kaming imikan sa bahay. Awkward nga kaya lumabas muna ako. Babalik nanaman kaya ang pakikitungo nila saakin noon dahil nawala ulit si Kit?

"Ilabas mo na kasi yan. Ang sakit kaya sa dibdib kapag may itinatago kang mabigat dyan." Napatingala ako at nakita si Gab na naupo sa kabilang swing. Nakatingin lang ako sa kanya.

"Miracle, ayos lang naman na umiyak eh. People cry not because they are weak. But because they've been strong for so long." Nakatingin lang ako sakanya. Tama naman kasi siya. People cry not because they are weak. But because they've been strong for so long.

"You don't have to show us how strong you are. Kase, halata naman sa mga mata mo na pagod kana. Diba mas mahirap pigilan yung nararamdaman mo? Mas masarap sa feeling kapag nailalabas mo." Sabi niya. Nakatingin lang ako sakanya. First time kase niya sumeryoso.

"Ang problema kase, parang coke yan. Kailangan ishare para masarap sa feeling." Nagbiro pa siya lang naman natawa sa joke niya.

"Pero, seriously, Miracle. I'm here as your friend, now. Friends muna tayo ngayon. Ngayon lang. Pero, promise, after ng pinagdadaanan mo, enemy na tayo ulit." Sabi niya. Napailing iling naman ako.

"Smile can hide thousands of tears. Mas madaling magexplain bakit ka nakangiti kesa magexplain kung bakit ka umiiyak." Sabi ko sakanya. Totoo naman. Ganun naman kasi ako madalas eh. Ngingiti nalang kahit gusto ko ng umiyak.

"Tingin mo ba healthy yun? Nagmumukha ka kayang baliw sa tuwing nagpipigil ka ng iyak. As I've said, ayos lang umiyak paminsan Miracle. Bakit pa at binigyan tayo ng luha diba?" Sabi niya. May point naman siya. Matalino din pala to eh. Hindi lang nagagamit sa tamang paraan. Tsk.

"C'mon. Iyak mo lang yan. Wag kang matakot ibuhos ang sakit na nararamdaman mo." Sabi niya chaka hinila ako paupo sa grass. Nakasandal yung ulo ko sa balikat niya.

"Kung sana may nagawa ako para nailigtas ko siya ...." Sabi ko. Nagsisimula na din manlabo yung paningin ko dahil sa luha.

"Feeling mo may powers ka at magagamot mo siya? Only God can do that." Sabi niya pero hindi ko nalang pinansin.

"Sana may time machine noh? So that I could bring back the past. Sana, natulungan ko pa siyang kayanin yung sakit niya." Sabi ko sakanya. Inakbayan naman niya ako.

"Ako, ayaw ko ng time machine. I'm thankful for everything that happened in my past. 'Coz, God gave me that. Yung buhay kase ng tao, hindi perfect yan. Minsan, magulo, masaya, masakit. Iba't iba. Life is like a roller coster, it goes up and down. Kung gaano man kasakit, ganun ka din kalalim nagmahal." Naiyak na ako. Umiiyak lang ako habang hinahaplos niya yung likod ko.

"Everything will be fine. Magtiwala ka lang." Sabi niya saakin chaka hinalikan ako sa noo.

After a few minutes, tumahan na din ako.