Hoseok'un 6 rengi | Sope

Yorgun

"Notlarımı nasıl yükseltebilirim?"

"Ders çalışarak."

"Hiç yardımcı olmuyorsun Hoseok."

Minhei gözlerini devirerek önüne döndüğünde gülümsedim.10 yaşında ve akıllı bir kızdı.Ayrıca buradaki tek arkadaşımdı.Onunla animelerden bile konuşabiliyordum.

Seruma baktığımda bitmesine az kaldığını gördüm.Kafamı geriye atıp zamanın geçmesini beklemeye başladım.

---

İçeri giren hemşirenin bana yaklaşmasıyla serumun bittiğini anladım.Önce Minhei'nin sonra da benim kolumdaki serumu çıkardı.Bant yapıştırdıktan sonra maskenin açıkta bıraktığı gözleri kısıldı.

"Geçmiş olsun Hoseok."

"Teşekkür ederim Wheein."

Jaehyun'u odanın girişinde gördüğümde elini salladı.Maskesini düzeltip içeri girdiğinde yavaşça yerimde doğruldum.Ayağa kalktığımda başımın dönmesiyle bir elimi koltuğa koyarak duraksadım.

"Hoseok!"

Koşup kolumdan tuttu ve beni tekrar oturttu.Gözlerimi kısa bir süre kapatıp açtığımda bizimle ilgilenen hemşireyi de yanında gördüm.

"İyi misin?"

"İyiyim,bir an başım döndü."

"Bu çok normal.Biraz dinlen tamam mı?"

Kafamı salladığımda Jaehyun tekrar kolumdan tuttu.Minhei'yle göz göze geldiğimde annesinin yanına geldiğini ve onunla beraber bana baktığını gördüm.

"İyiyim,merak etmeyin."

Bayan Hwang kafasını sallayıp Minhei'nin kalkmasını sağladı.

"İyi misin kızım?"

"Biraz midem bulanıyor."

"Dinlenme odasına gidelim."

Kafasını salladığında Bayan Hwang onunla beraber çıktı.Ayağa kalkıp Jaehyun'la dinlenme odasına geçtim.Koltuğa oturduğum an kafamı geriye yaslayıp gözlerimi kapattım.

Jaehyun'un saçlarımda gezinen parmakları beni rahatlatırken bir yandan da korkum tekrar ortaya çıkmıştı.

Her zaman kanser olmuyordum elbette.Korkmam normal değil miydi?Bu süreç,tedavi ve ilaçlar beni korkutuyordu.

Gözlerimi açtığımda karşılaştığım bakışlarının hüzünlü olduğunu gördüm.Gülümseyerek onu rahatlatmaya çalıştım.

"Becky'yle aranız nasıl?"

Elini saçımdan indirip omuzlarını aşağı yukarı hareket ettirdi.

"Bilmiyorum,sanırım iyi.Senin arkadaşın sen daha iyi bilirsin."

"İkiniz de arkadaşımsınız."

"Onunla daha yakın gibisin."

Kaşlarını çattığında hafif bir kahkaha attım.

"Kıskanıyor musun?"

"Aynı evde yaşıyoruz.O beni kıskansın."

Gülmem devam ettiğinde onun da gözleri kısıldı.Bir süre benimle beraber dinlenme odasında kaldı.

Baş dönmem geçtiğinde yavaşça yerimde doğruldum.

"İyiyim,gidebiliriz."

Ayağa kalkmaya çalıştığımda durdurdu.

"Arabayı otoparktan çıkarıp geleceğim.Bekle tamam mı?"

Kafamı sallayıp tekrar geriye yaslandım.Odadan çıktığında Minhei'ye baktım.Annesi yanıma yaklaştı.