ချယ်ရီရယ်ကိုယ်ရယ် မလိုမုန်းထားတဲ့သူတွေရယ်

23

ယနေ့ညသည်အရင်ရက်များထပ်ပို၍ချမ်းအေး၏။ ကင်ဆော့ဂျင်ရှုထုတ်လိုက်သည့်လေမှာအခိုးအငွေ့အဖြစ်ပြောင်းလဲပျောက်ကွယ်သွားသည်။ လခြမ်းကွေးကိုတိမ်ဖုံးထားသောကြောင့် အလင်းမှိန်မှိန်သာမြင်ရ၏။ သစ်ကိုင်းခြောက်များကိုရှာဖွေရင်း ကင်ဆော့ဂျင်ရေအိုင်တစ်အိုင်အနီးသို့ရောက်သွားသည်။ ရေအိုင်မျက်နှာပြင်မှာတစ်ဖြည်းဖြည်းခဲလာသည်ကိုကြည့်ရင်း မကြာခင်နှင်းကျတော့မည်ဖြစ်ကြောင်းရိပ်မိသွား၏။ မီးမဖိုလျှင်ဂျွန်ဂျောင်ကုချမ်းအေးနေမည်ကိုစိတ်ပူသဖြင့် ဇရပ်ရှိရာသို့အမြန်ပြန်လာခဲ့သည်။ တောအုပ်ထဲတွင်တိတ်ဆိတ်နေ၏။ တိရစ္ဆာန်များလည်းယခုအချိန်တွင်ဆောင်းခိုနေလောက်ပြီ။ အင်းဆက်များ၏အသံကိုပင်မကြားရချေ။ တိတ်ဆိတ်ခြောက်ကပ်သောတောအုပ်အားကျောခိုင်းပြီးနောက် ဇရပ်သို့ကင်ဆော့ဂျင်ရောက်လာခဲ့သည်။ ဇရပ်အပေါ်တွင်လှုပ်ရှားမှုအရိပ်အရောင်ကိုမမြင်ရ။ ဂျွန်ဂျောင်ကုအိပ်ပျော်နေတာလား။ သို့မဟုတ် ချမ်းလွန်းသဖြင့်ကုပ်နေတာလား။ ထိုသို့အတွေးနှင့်ကင်ဆော့ဂျင်ဇရပ်အထဲသို့ဝင်ကြည့်လိုက်၏။ လူအရိပ်အရောင်တစ်ယောက်မှမတွေ့။ အဝတ်စုတ်တစ်ခုကလက်တန်းပေါ်တွင်တင်လျက်သား။ ကင်ဆော့ဂျင်အိတ်ကပြုတ်ကျနေ၏။ ထိုမှတစ်ပါးထူးထူးခြားခြားရှိမနေ။

"ဂျွန်ဂျောင်ကု"

ကင်ဆော့ဂျင်ဘေးဘီလိုက်ရှာကာနာမည်အားခေါ်ကြည့်သည်။ သို့သော်တုံ့ပြန်သံမကြား။ ဒီကလေးညဘက်တစ်ယောက်တည်းဘယ်သွားနေတာလဲ။ အသိမပေးဘဲထွက်သွားသောကြောင့်ကင်ဆော့ဂျင်စိတ်ဆိုးမိ၏။ ထွက်သွားလည်းဝေးဝေးမသွားလောက်ပြန်လာလိမ့်မည်ဟုတွေးတောရင်း မီးဖိုလိုက်၏။ ရေနွေးဆူပြီးသည်အထိဂျွန်ဂျောင်ကုပြန်မရောက်လာခဲ့။ ကင်ဆော့ဂျင်အနည်းငယ်စိတ်ပူလာသည်။ စောင့်နေသည်ထပ်လိုက်ရှာရန်ဆုံးဖြတ်လိုက်၏။​ ရွာထဲသို့ဂျွန်ဂျောင်ကုဝင်သွားသလားလိုက်စုံစမ်းသော်လည်း သတင်းမကြားရ။ ဂျွန်ဂျောင်ကုကိုသူတို့မမြင်ဖူးကြ။ ကင်ဆော့ဂျင်ရှိခဲ့သည့်တောအုပ်ထဲတွင်လိုက်ရှာရင်း လမ်းပျောက်နေမလားဟုတွေးရင်း ရှာဖွေသော်လည်းမတွေ့။ ဂျွန်ဂျောင်ကုပျောက်ဆုံးနေသည်မှာနှစ်နာရီကြာပြီဖြစ်သဖြင့်ပို၍စိတ်ပူလာ၏။