When Love Is Wrong (HANDSOMELY COMPLETED)

Kabanata 20

Hello, readers. I just want you to know that this will be the last chapter for Rocini's Lover. The next chapter is epilogue.

---------------------------

Kabanata 20

Siya

Masaya kong pinagmamasdan ang anak kong nakikipaglaro sa anak ni Kuya Royan. Nandito kami sa bahay ni Mama at Papa. Tawa ng tawa ang Lolo at Lola dahil sa kakulitan ng dalawa. Maging ako ay natatawa na rin sa magpinsan.

"Tito, who's more handsome? Me or Reial?" my son pertaining to his cousin.

Kuya Royan laugh because of my son question. Talagang tinanong niya pa ang Papa ni Reial.

"Of course, my son, Raile. But, you are handsome too." sagot ni Kuya.

Raile, my son pout his lips before walking out. Gusto niya talagang siya ang gwapo kaya kapag ganoon ang sinasabi ni Kuya, umaalis siya. Sa huli, pupuntahan siya ni Kuya at susuyuin kasi nagtatampo.

Ganoon palagi ang nangyayari kapag nagtatampo siya. Nung unang tampo niya kay Kuya, halos hindi niya papasukin sa condo namin. Tapos tinaboy niya talaga kaya ayaw ni Kuya Royan na ganoon ang gagawin ni Raile sa kanya. It's like his son. And Raile, seeing him as his father.

I know that. I know that it's really hard to accept but I didn't have a choice. Kung aasa at maghihintay ako, walang mangyayari sa buhay namin ni Raile. I know that my son longing for his father. Kahit niya naman ito nakita. Sa kilos at ginagawa niya kay Kuya Royan, nagpapakita 'yon ng kagustuhan niyang makita ang ama niya.

But, it's hard to say it. Kasi maging ako ay nahihirapan na tanggapin ang lahat. Na tanggapin na wala na talaga si Ruegin. Gusto ko mang umiyak araw-araw at magdalamhati, hindi pwede dahil may anak kami. Kailangan kong bigyan ng pansin ang anak namin. Kung mananatili akong lugmok sa pagkawala ni Ruegin, baka pati kami ng anak niya, mawala sa sarili.

I miss Ruegin. I miss him so much. Sa nagdaang taon, wala akong ibang inisip at minahal kundi siya lang. Walang ibang lalaki na nagbigay ng pagmamahal na katulad kay Ruegin. Ang hirap lang tanggapin na ganoon kadali mawala ang isang katulad niya. Kasalanan man itong nangyari sa amin pero palagi akong humihingi ng tawad sa Diyos.

Kapalit siguro ng lahat ng mga ginawa namin noon ay ang pagkawala niya. He is a treasure to me. And I will always remember him as the man who makes me fall in love again and again.

Narciso died after that year. Heart attack. Lahat ng mga kayamanan niya ay napunta sa akin dahil ako ang nilagay niyang taong hahawak sa lahat ng meron siya. I couldn't believe it. I cheated on him. Pero lahat ng meron siya, binigay sa akin. He wants me to manage the plantation, mansions and other businesses.

Kaya kapag unang linggo ng buwan, umuuwi kami sa Samar upang tignan ang plantation. Manang Lynda and Dayang remain as loyal. The workers stays as they manage to help me with the plantation. As promised, nilakihan ko ang sweldo nila, may pagkain na matatanggap sa mansyon at tulong kung kailangan nila.

Hindi ako naging mahigpit sa paghawak ng negosyo ni Narciso. Ginawa ko ang dapat gawin bilang bagong amo nila. They deserve it. Kaya malaki ang pasasalamat sa akin ng mga tauhan ko dahil sa pagiging maayos na amo.

Sinasama ko palagi si Raile kapag umuuwi ako doon. Naging malapit din siya kay Manang Lynda at Dayang. Ika nga ng dalawa, kamukhang-kamukha ni Ruegin ang anak ko. Batang bersyon lang daw ni Ruegin. Kaya napapangiti nalang ako kapag ganoon palagi ang sinasabi nila.

Ayon sa imbestigasyon ko, walang nahanap na katawan sa lahat ng parte ng probinsya. Hindi ko alam kung saan pinatapon ni Narciso ang katawan ni Ruegin at ang kapatid nito. Ginawa ko ang lahat upang mahanap sila. Pero nabigo lang ako. Ngayon, alaala nalang ang lahat sa amin. Ang mga plano ko na gustong gawin kasama siya. Lahat ng 'yon ay nawala dahil sa pagkakawala niya.

But instead of mourning everyday, ginawa kong inspirasyon si Raile. Siya ang nagbigay ng panibagong pag-asa sa akin. Kaya kahit mahirap, unti-unti kong tinanggap ang lahat. He's now a five years old. See? Limang taon na ang nakalipas. Limang taon na rin akong nabubuhay dahil nandito ang anak namin.

"Raile, ayokong nagtatampo ka sa akin. Kapag kasi ganoon, palagi mo akong tinataboy at hindi pinapansin. Ayaw ni Tito na ganoon ka. Syempre, alam kong gwapo ka. Mas gwapo ka sa akin. Kaya huwag ka ng magtampo kay Tito." pagsusuyo ni Kuya Royan.

Napangiti nalang ako. Ganyan palagi ang eksena kapag nagtatampo yang anak ko. Hindi kakausapin si Kuya, hindi papansinin. At ayaw ni Kuya na ganoon ang trato ng pamangkin niya sa kanya.

"Sabi mo kasi mas gwapo si Reial sa akin e!" nakangusong tugon ng anak ko.

Kuya Royan sighed problematically. Gusto niya kasing siya ang pinakagwapo sa lahat. Ayaw niyang natatalo siya ng pinsan niya. Napailing-iling nalang ako sa kakulitan ng anak kong ito.

Tumayo ako at umakyat muna sa kwarto upang magpahinga. Nandoon naman si Papa at Mama pati mga kapatid ko upang alagaan si Raile. Humiga ako sa kama at hinayaan ang sarili na mawala ang pagod. Gusto ni Manang Lynda at Dayang na sumama sa akin sa condo. Ngunit hindi ko 'yon tinanggap dahil mas kailangan sila sa mansyon. Silang dalawa ang pinagkakatiwalaan ko doon. Kaya dapat manatili sila sa mansyon.

Tinignan ko ang larawan ni Ruegin. I printed it so that, mayroon akong picture niya dito sa kwarto ko. My son knows his father's face. Pinakita ko sa kanya ang guhit kong mukha ni Ruegin noon. Kaya mas lalo tuloy siyang nalungkot dahil hindi namin kasama ang Papa niya.

Hindi man nagtatanong sa akin pero alam kong marami siyang katanungan sa akin tungkol sa Papa niya. Hindi niya lang magawang magtanong kasi nararamdaman kong may pumipigil sa kanya.

Kinuha ko ang picture ni Ruegin at pinagmasdan ito ng maigi. My tears started to form. Sa tuwing nakikita ko ang mukha niya, palagi akong umiiyak. Ang bait-bait ni Ruegin. Hinding-hindi ko makakalimutan ang isang katulad niya. Hindi ko makakalimutan kung paano niya ako mahalin. At hanggang ngayon, mahal na mahal ko pa rin siya.

"It's been awhile, Mahal. I've always thinking of you. Raile is getting old now. I know he wants to see you but I just can't say that you are gone." I started to talk to his picture.

My tears fell fastly. Napahinga ako at tumingala upang matigil ang luhang tumutulo pero hindi ko magawang pigilan ang lahat ng nararamdaman.

"You're so kind, Ruegin. You didn't deserve me. At hanggang ngayon, hindi ko makalimutan ang lahat sa atin."

I said as I hug his picture. I really miss him. Sana, kung totoo man ang second life sa ibang pagkakataon, sana, siya pa rin. Sana pagtagpuin pa rin kami. Sana siya ang lalaking ilaan sa akin ng Diyos. Kasi kahit anong mangyari, siya pa rin ang pipiliin ko. Siya pa rin ang mamahalin ko.

---
© Alexxtott