Ölümdü bulutları ağlatan.
İntikamdı, hırstı yağmuru yağdıran.
Acıydı yağmur suyunun toprağı ıslatması.
Ve aşktı toprak kokusunun etrafa yayılması...
Toprak'a yağan Yağmur onun kalbinde bir emare bırakmıştı. Yağmur Toprak'a düşmüş, Toprak Yağmur'la...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
💧
Aşkla mutluluk ve mutsuzluk aynı yoldadır. Mutluluğun kapısından girmiş olmanız mutsuzluğa varmayacağınız anlamına gelmediği gibi mutsuzluktaysanız mutluluk kapısından giriş yapabilirsiniz. Biraz kader, biraz da sizle alakalı bir durum bu.
Hatalar, kayıplar aşkı mutsuzluğa sürükler ve belki ayrılığa. Ama her şeyin özünde affetme olgusu insanda varsa o aşk kurtarılabilir. Tabi çok büyük hatalar yapılmamışsa...
İncelik, zarafet gibi şeyler aşka yakışan en güzel şeylerdir. Sadece sevmek değil, sevdiğini incelikle belli edebilmeliydi insan. Asıl marifet bundaydı.
Ben aşkın mutluluk kısmını yaşıyordum ama diğer tarafa dönmeyeceğimin hiçbir garantisi yoktu. Belki de o yüzden bu kadar korkuyordum. Toprak'ın az önce söylediği sözler, beni öpmesi incelik sahibi olup sevdiğini belli etmesiydi. Bana göre hissettirilemeyen sevginin de aşkın da hiçbir anlamı yoktu.
"Toprak..." diye fısıldadım gözlerim dolu dolu. Kesinlikle mutluluktandı gözlerimin dolması. "Sen beni nasıl bu kadar güzel sevebiliyorsun?"
"Peki sen nasıl bu kadar güzel olabiliyorsun?" dediğinde dolu olan gözlerimden yaşlar düştü. Eliyle gözyaşımı yakaladı hemen. "Cevabı verilemeyecek sorular sormamalıyız bence ikimiz de."
Başımı salladım. "Haklısın."
Koltuğa oturduğunda "Çıkmıyor muyuz?" diye sordum.
Başımı salladım ve merakla sordum. "Ne yapıyorsun bilgisayarda?"
"Birazdan göreceksin." dediğinde merakım iyice arttı. Sabırla iki üç dakika kadar bekledim.
"Güzelim şimdi bir şarkı açacağım ama şarkı dans şarkısı değil. Yine de dans etsek olur mu?"
"Bilmem olur mu ki?" dedim mutlulukla. Bu kelime oyununu seviyordum.
"Olmaz mı ki?" dedi gülerek.
"Olur, olur."
Toprak bilgisayardan şarkıyı açtı ve karşıma geçti. Bir eliyle elimi tuttu ve diğer elini belime sardı. Ben de elimi beline yerleştirdim ve hafifçe sallanmaya başladık. Aslında biz şu an dans ediyor gibi değil de sarılıyor gibi duruyorduk. Tek fark ellerimiz birleşikti.
Şarkının hareketli tınısı bizim yavaş yavaş sallanıyor oluşumuza çok zıttı ama yine de bir saniyesini değişmezdim.
