Sonsuz Karanlık

7.Bölüm

Selamm. Nasılsınız?

Umarın iyisinizdir.

İyi okumalar...❤

Yarınlar hep güzel olacak denir. Oysa bugünler, dünün yarınları değil midir?

-Victor Hugo

-7.BÖLÜM-

.

.

.

Yeşillikler içinde bembeyaz elbisemle oturuyordum. Neden burada olduğuma dair en ufak bir bilgim dahi yoktu. Bileklerime baktım, hiç iz yoktu. Ama ben bu bilekleri kesmiştim. Elim istemsizce bileklerimde gezindi. 

Acı yoktu!

Etrafa bakındım; kocaman, yemyeşil bir ağacın önündeydim, her yer yemyeşildi, hava da bir o kadar güzeldi. İçim mutlulukla doldu bir anda. Arkamdan birinin omzuma dokunmasıyla o tarafa döndüm. Gördüğüm yüzle gülümsedim, gözlerim istemsizce doldu.

"Anne neresi burası?" dedim merakla. Ama annem cevap vermedi. Sadece gülümsedi ve yanıma oturdu. 

"Seni çok özledim anne."dedim büyük bir özlemle. Göz yaşlarım birer birer süzüldü gözlerimden. 

"Bende seni çok özledim bebeğim." dedi. O da benim gibi ağlamaya başladı. 

"Tamam ağlama, hem artık buradasın. Birlikteyiz." dedim göz yaşlarımı silerken. Bir anda durdu annem, bileklerime bakmaya başladı. Bende baktım bileklerime oluk oluk kan akıyordu.

Ama az önce hiçbir şey yoktu!

Hıçkırarak ağlamaya başladım. Az önce acı yoktu, neden şimdi canım çok acıyordu? 

"Korkma. Her şey düzelicek." dedi annem şevkatle bileklerimi okşarken. Bileklerimden akan kanı umursamadan öptü. Sanki onun öpüşüyle canımın acısı biraz dindi. Ellerimi bırakıp ayağa kalktı annem. 

"Nereye gidiyorsun?" dedim acıyla. Gitmesin, biraz daha kalsın istiyordum.

"Güzel kızım, bebeğim benim... Artık gözüm arkada kalmayacak." dedi ve yanağıma bir buse kondurup gitti. Yemyeşil ağaçların arasında gözden kayboldu. 

-----

Gördüğüm rüyayla hızla yerimde doğruldum. Bileklerimin acısıyla yüzümü buruşturdum. Bileklerim sarılmış, kolumda serumla hiç bilmediğim bir odadaydım. Oda siyah ve gri ağırlıklıydı. Yattığım yatağın yanında bir komidin vardı ve kocaman bir camı vardı. 

Etrafı incelemeyi kesip üstümdeki yorganı ayağımla ittim. Üstümdeki krem rengi eşofmana baktım. Aklıma Ahu geldi, o değiştirmiştir diye düşünerek kendimi rahatlattım. Ayaklarımı yataktan sarkıttım. Bileklerim sızlıyordu. Ama bundan daha önemli sorunlarım vardı. 

Odanın kapısı yavaşça açıldı. Ahu içeriye girip bana baktı ve kocaman gülümsedi. 

"Nasılsın?" dedi ve yanıma gelip yatağa bağdaş kurup oturdu.

"İyiyim, neresi burası?" dedim çatallı çıkan sesimle.

"Bunları şimdilik boşver Alçin. Sen iyileşince her şeyi konuşuruz." dedi yatıştırıcı ses tonuyla.

"Üstümü sen mi değiştirdin?" dedim aklımdaki diğer soruyu sorarak.

Kafasını onaylarca salladı. "İki gündür uyuyorsun, kıyafetlerin kan olmuştu." Anlamayan gözlerle yüzüne baktım. İki gün mü demişti o?