Hastaneden koşar adımlarla uzaklaştım. Bana şizofren demelerine katlanırdım ama kuzenimi öldüren kişinin ben olduğumu söylemelerine asla!
Eve geldim hemen bir bavul hazırladım. Kaçıcaktım buralardan,bu toksik insanlardan.
Kapının çaldığını duyunca arkasına kocaman bir dolap yerleştirdim. Açmayacaktım. Bavuluma son şeyleri de koyduktan sonra aşağıdan gelen sesler,geldiklerini fark etmemi sağladı. Camdan baktığımda arka kapıda da onlar vardı. Anlaşılan çıkmam epey zorlaşacaktı. Odaya hızlıca dalan insanlar,bana çok tuhaf bakıyorlardı. Beni hızlıca tuttular ve zorla bir araca bindirdiler. Ne dediysem de dinlemediler. Sanırım kestra'nın da dediği gibi beni hastaneye götürüyorlardı.
İçeriye girdik beni tutan adama:
"Yeter artık bırakın beni! Dava açacağım hepinize! Ben kimim biliyor musunuz! Bu ne cürret!"
Adam bana sırıttı ve;
"Tabii biliyorum kuzenini canice öldüren bir şizofrensin işte. Sonunda bulduk seni. Bir daha kaçacak olursan her şey daha kötü olur,bayım."
Endişe dolu gözlerle etrafa bakıyordum. Bir kaç saat sonra annem ve babam geldi. Annem doktordan özel bir müsade istedi ve görüştük.
"Oğlum,sakin ol öncelikle."
Annemin dolmuş gözleri yorgunluktan kapanacak gibiydi. Bense,endişe ve kuşkuyla karışık duyguların esiriydim.
"Beni ne için suçladıklarını biliyor musun!" Dedim gözlerimin dolmasına engel olamayarak.
"Doğru,oğlum doğru. Senin küçüklüğünden beri bir rahatsızlığın vardı. Anksiyete sanmıştık ama.. Şizofreniymiş. Doktorunla da konuştum. Sana iyi bir avukat da bulduk babanla. Cezan indirilir belki rahatsızlığından ötürü."
Dedikleriyle bedenim sendeledi. Bunca zamandır böyle bir şey olmuş olamazdı değil mi? Ben hasta değildim. Hemde kuzenime bunu yapacak kadar hasta değildim,olamazdım. Diyecek hiç bir şeyim yoktu. Oysa içimde kopan fırtınalar suskunluğumu daha çok bastırıyordu. Dudaklarımı araladım ve konuşmak için çabaladım.
"Yalan değil mi bütün bunlar? Bu iğrenç söylentileri nasıl bu kadar çabuk kabullenebilirsin?"
Yutkunup sözüme devam ettim.
"Ben hasta değilim. Anlıyor musun?"
"Başından beri biliyordum. Ama üzülmeni istemedim. Bunu bilerek yapmadığını biliyorum. Bundan sonra korkma,annen hep yanında. Mahkemeden de az ceza alırsan düzelir her şey."
Ağzından çıkan her söz bir kurşun misali canımı acıtıyordu. Olmak istemediğim bir kabusun baş rolü olmuştum.
Fred ölmüştü ama ben yaşıyordum.
Ağlayarak annemin elini tuttum.
"Acı çekiyorum anne,hemde çok."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KAFAMDAKİ SESLER|°BİTTİ°
HorrorBir yılbaşı eğlencesinde bir araya gelen bir grup gençleri birbirine düşürecek bir olay meydana gelir. Polisler kapıyı çaldıklarında bu evdeki herkes biribirinden şüphelenmektedir. Peki ya bu cinayetin sorumlusu veya sorumluları kimdir?
