KAFAMDAKİ SESLER|°BİTTİ°

22

Kendime gelmem haftalarımı aldı. Lily evi terk etti. Sebebi de artık bana katlanamıyor  olmasıymış. Neymiş efendim çok saçma davranıyor muşum? Kendi kendime kuruyormuşum her şeyi..

Steve'in evine gitti. Son sözü de 'kendini toparlayana kadar dönmeyeceğim.' Oldu.

Ayağa kalktım. Haftalardır bakmaya korktuğum adeta kaçtığım aynanın karşısına geçtim. Baktım yüzüme,dağılmış saçlarıma,gözlerimdeki ışığın yok oluşuna.

Oysa ne mutlu ne hayat dolu bir insandım ben. Fred'im,kardeşim gittikten sonra oldu herşey. O vefat etmeden önce,onunla öyle bir bağım vardı ki.. Belki de ben tek çocuk olduğum içindir. Nasıl anlatsam içimdeki bu tarifsiz acıyı bilemem. Kelimeler diziliyor ardısıra dilimin ucundan ama,söylemeye mecalim kalmadı. Onunla o kadar anımız var ki.. biz futbol oynamayı birlikte öğrenmiştik mesela. Sonra ergenlik çağındayken çok sosyal çocuklardık. Büyüdük tabii,zaman geçti. Fred ailesini kaybetti. Çok zor zamanlardan geçtik ama hepsinde biz birlikte atlattık.

Her zor süreci seninle atlatan ben,senin yokluğunu nasıl atlatayım?

Ölümünden sonra durmadım ben. Hep aradım katilini. Bu caniliği kim yapar diye düşündüm. Ama şuan aklımda o kadar net bir isim var ki.."marcos."

O yetiştirme yurdunda büyüdü ve açıkçası pek aramıza almadık. Evet suçluyuz hepimiz. Ama o bunu hazmedemedi ve kesin o yaptı fred. Evet şuan daha iyi anlıyorum. Kesin o.

Ve biliyor musun fred,bana şizofren desinler,kafanda kuruyorsun desinler umurumda değil. Ömrümün sonuna kadar senin katilinin peşine düşeceğim.

Marcos'u aradım tabii açmadı. Evine gitsem de aynısını yapacaktı. Bende onun her zaman gittiği kulübe gitmeyi düşündüm. Genelde orada takılırdı. Büyük ihtimalle de oradaydı.

Yol uzak olmadığından yürüyerek gittim. Esen rüzgar çok şiddetliydi. Ama gözlerimdeki bu ateş,eminim daha kavurucu bir öfkeydi.

Kulübe girdim ama marcos dışında herkes oradaydı. Emma,Steve,Lily,George,Jane.

Herkes toplanmış ama benim haberim dahi yoktu. Kendime içecek aldım ve soğuk bir tavırla onların yanına gittim. Onlara yaklaşınca jane korku dolu bir yüz ifadesiyle bir şey söyledi ve herkes bana baktı.

Emma:" harry?"

"Sana da merhaba,emma."

Jane:"Biz de tam kalkıyorduk."

"Neden jane? Neden yalan söylüyorsun? Daha haftalar önce aramız bir abi kardeş kadar sıcaktı. Neden kaçıyorsunuz benden ha?"

Lily:"Sen niye geldin?"

"Ciddi olamazsın lily! Varlığımdan bu derece rahatsızlık duyacağınız ne yapmış olabilirim? Ben senin için,psikolojin düzelsin diye neler neler yaptım! İnsan hiç hatırım olmasa dahi,böyle davranmaz."

George:"Sakin ol harry. Ama gitsen iyi olacak."

"Ya anlamıyorum! ANLAMIYORUM! ne yaptım ben size be! Gitmemi neden istiyorsunuz? Daha kaç hafta oldu emma birbirimizle vedalaşalı? Ya sen sen jane! Daha kaç gün oldu ha aramızın iyi olduğu?
Hepinizi geçerim de sen lily! Abin yerine koyduğunu söylememiş miydin bana beni? Biri açıklasın yoksa çok fena patlarım burada!"

Steve:"Sen iyi değilsin. Kendine gelmelisin. Kafanda üretme her şeyi. Git yanımızdan. Git.

Elimdeki bardağı masanın ortasında kırdım ve " hepinizden iğreniyorum." dedim.