KAFAMDAKİ SESLER|°BİTTİ°

16

Cevap vermedi, "worts00" ismindeki mail hesabı. Saatlerce hatta günlerce bekledim. Ama ne bir dönüş,ne bir cevap,ne bir işaret..

Shep ile aramızdaki iletişimi de kesmiştim. Günler geçiyordu,saatler.. ama tek bir iz yoktu fred hakkında.

Pskiyatri ayarladım,kendim için. O da hayatımdaki soru işaretlerini çözmemde yardımcı oluyordu. Hemde eski ilkokul arkadaşım olan, Katie. Hem arkadaşım olduğu için,hem de iyi bir psikolog olduğu için onu seçtim. Seansları aksatmadan gitmeye başladım.

Annemlerde bu süre zarfında sürekli gelip gittiler. Ama annemlerin son gelişinde yaşadığımız bir tuhaf diyalog oldu.

Annem;

"Sen eskiden böyle değildin,harry. Değiştin. Ne olduğunu bilmiyorum ama,iyi görünmüyorsun oğlum. Işıl ışıl,kariyeri sağlam,kendinden emin,dimdik olan,adımlarını hep sağlam atan oğlum nerede?"

Annemin bu sözleri hala kulaklarımda ve tam olarak neyden bahsettiğini hala anlamadım..

"Ne olmuş ki anne bana? Aynıyım işte."

"Anlamamazlıktan gelmen,gözlerini kaçırman,ellerinle oynaman belli ediyor dediğim şeyi anladığını. Oğlum,fred ölmüş olabilir. Ama onun katilini bulmak birinin göreviyse,bu sen değilsin anlıyor musun?  Bu şehrin bak,bak görüyor musun,bu koca şehrin, düzeni için görevlendirilmiş polisler var oğlum. Kendini kaybetmenden korkmuyor değilim."

"Ben kendime her koşulda sahip çıkarım. Üstüme daha fazla gelme,anne."

Endişe içinde gözlerime bakıyordu. O da haklıydı,evet. Ama ne yapabilirdim ki? Bende,kendimi kaybetmekten korkuyorum ama ne yapabilirim anne. Zaman geçiyor,ama acılar geçmiyor,dinmiyor.

"Umarım çok geçmeden,ne demeye çalıştığımı,ve annen olarak senin için biraz da olsa endişe ve korku duyduğumun farkına varırsın."

Annem ile bu konuşmadan sonra katie ile iletişime geçtim. Onunla hem eski bir dost olarak sohbet etmek,hemde dertlerime çare aramak iyi geliyordu.

Bütün bu olanlar beni annemin de dediği gibi tüketmişti. Düşünceler arasında kaybolmak,gençliğimi yitirmek,epey kötü bir şeydi.

Ve en üzücüsü ben hayatımı bir kuruntuya  kurban ettiğimin farkındaydım.