Cariye'nin İkinci Hayatı

37. Bölüm "İncinin İçinde Kaybolan Ruh"

Ziyafete gelmemeliydi.

Prens ile konuştuktan sonra cariye Turina'yı görmemek için elinden geldiğince sarayın dışında vakit geçirmişti. Ondan uzakta olmak iyi gelir diye düşünmüştü. Ne yazık ki ne kadar uzak kalırsa kalsın onu düşünmeden geçirmediği tek bir vakti olmamıştı. Eğer uyuyabilseydi rüyalarında onu görürdü. Bir kere bile Zambak köşküne gitmedi. Prensin söylediklerinden sonra yeni tattığı aşkını yüreğine gömmesi gerektiğini biliyordu.

Prensin planlarını biliyordu. Eğer cariye Turina'nın imparatoriçe olmasını istiyorsa bir yolunu bulacaktı. Kadının güçlü biri olduğunu biliyordu. Bu yüzden karar alırken her detayı düşünerek, doğru kararı verecekti ama bu karar kim için doğru olurdu emin değildi. Turina insanların iyiliği için kendi isteklerinden vazgeçebilirdi.

O yüzden ziyafete gelerek kendine daha fazla işkence etmemeliydi. Üstelik prens ona katılmaz istemezse gelmeyebileceğini söylemişti. Diğerlerinin ne düşüneceğini önemli değildi ama olurda cariye Turina imparatoriçe olursa birbirlerini bir süre görmek zorunda kalacaklardı. Ulular adına bunu düşünmek bile kalbini acıyla sıkıştırıyordu. 

Prensin peşinde ziyafet alanına geldiğinde kendi kendine ona bakmaması gerektiğini söyledi. Ona bakarsa uzak kaldığı o günler, yaşadığı kalp ağrısı hepsi boşa gidecekti.

Prens alana girdiğinde Taoji ile ikisi arkasına geçti. Taoji o geceden sonra paylaştıkları konu hakkında tek kelime etmemişti. Buna minnettardı. Kalbimdeki duyguları ona açabileceğini düşünmemişti. Her zaman alaycı olan adam ise onun durumu ile ilgili tek bir kere bile şaka yapmamıştı. Taoji ilk defa onun saygısını kazanmıştı. Saray insanların içinde ilerlediler. Herkes geleceğin imparatoru karşısında eğiliyordu. Kaçının ihanet ettiğini ya da edeceğini kim bilebilirdi. Yuel bu insanların arasında yaşamanın boğucu olduğunu düşündü. Bunu o ana kadar umusamamıştı. Kadını sevmek hiç istemediği kadar hayatı derinden yaşamasına neden oluyordu.

Sonunda prens yerine oturduğunda Yuel hemen arkasında ayakta dikilir vaziyette durdu. İstese cariyere kolaylıkla bakabilirdi. Cariye Turina tam olarak sol tarafta üçüncü masada oturuyordu. Göz ucuyla ona bakmaktan kendini alamadı. Ateşe kapılmaktan korkmayan bir pervane gibi hissediyordu kendini. Ne kadar acı çektiğinin bir önemi yoktu.

Ona bakmak acısını hem hafifletiyor hem de daha da arttırıyordu. Böyle bir işkenceyi kendisine yapmamalıydı. Cariye Turina prensin tarafına baktığı zamanlar bakışlarını hızla kaçırıyordu ki ona baktığını görmesin. Yine çok güzeldi. Kadının güzelliği bir bahar esintisi gibi naif ve sıcaktı. Ona bakmak bahara bakmak gibiydi. Yanında yanan fener ışığı kızıl saçlarını yanan kor gibi gösteriyordu. Kadının bu kadar güzel olması haksızlıktı. Sadece güzelde değildi; Şefkatli, cesur ve güvenilirdi.

Prensin konuşmasıyla ziyafet başladı. Veliaht prensin korumaları olarak asla ziyafetlerde yemek yemezlerdi. Bundan şikayetçi değildi. Yangından sonra ölmek üzereyken bulan insanlar onu bir ölüm iblisi haline getirirken çoğu zaman aç kalmıştı. Suikastçı olduktan sonra insanları öldürdükten sonra yaptıkları yüzünden yemek yiyememişti. O sadece hayatını devam ettirmek için yemek yiyordu. Fazlası için değil.

Yemek servisinden sonra dansçılar meydana gelerek gösterilerine başladılar. Yuel o an genç kadının ayışığında yaptığı kılıç dansını hatırladı. O zamanlar ona karşı bir duygu beslememesine rağmen kadının dansına ve sonraki karmaşada gösterdiği sakinlik ve cesaretine hayran kalmıştı. Prense kızmak istiyordu ama kadını neden imparatoriçe yapmak istediğini anlayabiliyordu. Kahretsin ki onu anlayabiliyordu. Buradan gidecekti. Prense hizmet etmeye devam edecekti ama artık sarayda kalamazdı. Özellikle onları evlenirken göremezdi. O kadar cesaretli olduğunu düşünmüyordu ama gitmeden önce sevdiği kadının yüzünü hatıralarında canlı tutabilmek için ona doya doya bakacaktı. Tabi onun veya başka birinin dikkatini çekmeden.