ဘာလို့ အဓိကဇာတ်ကောင်တွေက ငါ့ကို ဒီလို လာကြည့်နေတာလဲ

၁၆

    ဂ်င္းကို လွီးေနေသာ က်ိဳင္ရွင္းခ်န္က ေခါင္းကို ငံု႕ခ်လိုက္ခ်ိန္တြင္ မ်က္ႏွာရွိ အျပံဳးက သိသာ ထင္ရွားလ်က္ ႏႈတ္ခမ္းပါးမ်ားကလည္း ေကာ့တက္သြားသည္။
သူ ဟူရင္းရဲ႕ ခံစားခ်က္ကို နားလည္နုိင္တယ္
သူက အတက္ၾကြဆံုးပဲ
ဟူရင္းကတ ံခါး၀သို႕သာ ေရာက္ေသးသည္ ပရုိဂရမ္ အဖြဲ႕က သူ႕ထံ ထီးယူလာေပးသည္။
“ ခင္မ်ားတို႕ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေသခ်ာသိတာပဲ”
ဟူရင္းက ေျပာလိုက္သည္။

သူက ဆံပင္ကို ခ်ထားျပီး သိုးေမႊးဆြယ္တာကို ၀တ္ထားသည္။ သူက သူရဲေကာင္းလည္းဆန္သလို လွပလြန္းေနသည္။ သူက ျပံဳးလိုက္သည့္အခါ ပရိုဂရမ္အဖြဲ႕သားက သူ႕ကို မ်က္ႏွာလံုးခ်င္းဆံုျပီး ယွဥ္မၾကည့္ရဲေတာ့ေခ်။
ဒြိလိင္ေတြရဲ႕ အလွကို အေျဖာင့္ေကာင္ေတြ ေတာင့္မခံနိုင္ဘူး
ထီးကို ကိုင္ျပီး အျပင္သို႕ ထြက္လိုက္သည့္အခါ မိုးေရစက္မ်ားက ထီးေပၚသို႕ က်ဆင္းလာသည္။မိုးေရစက္မ်ားက သူ၏ ေဘာင္းဘီရွည္ကို စင္လာသည္။ သူက ထီးကို ကိုင္လ်က္ ဂိတ္၀တြင္ ရပ္ေနလိုက္သည္။
သြမ့္ရီဟြားတို႕က ဧည့္ခန္းသို႕ ထြက္လာၾကသည္။ ကိစၥၾကီးမ်ားက ျပီးသြားေသာအခါ ေနာက္ပိုင္းအခ်ိန္တိုင္းက အေရးမပါေသာ ကိစၥမ်ားသာရွိေတာ့ျပီး ပ်င္းစရာ ေန႕စဥ္ဘ၀သာ ျဖစ္လာသည္။ က်ိဳင္ရွင္းခ်န္က မီးဖိုခန္းထဲတြင္ ခ်က္ျပဳတ္ေနျပီး ေဟာ့ခ်န္းႏွင့္ ၀မ္ေနာ့က သူ႕ကို ကူေပးေနၾကသည္။အျခားလူမ်ားက ဧည့္ခန္းထဲတြင္ စာဖတ္ရင္း၊ စကားေျပာရင္း အခ်ိန္ေကာင္းကို ပိုင္ဆိုင္ေနၾကသည္။
က်ိဳးလန္က ေန႕ခင္းဘက္ အားသျဖင့္  အေျခအေနကို လ ာၾကည့္သည္။ညဘက္အခ်ိန္က ဟိုက္လိုက္ျဖစ္သည္။
ေမာ္နီတာ ဆယ္ခုထက္မနည္း ၾကည့္ျပီးေနာက္ ေဖးရီႊက လူအိုၾကီးတစ္ေယာက္အလား အဖြဲ႕ထဲသို႕ ၀င္မဆန္႕ေၾကာင္း ေတြ႕လိုက္ရသည္။သူက ဆိုဖာတြင္ ထိုင္ရင္း ဆူေဒါ့ကူဂိမ္းကို ေဆာ့ေနသည္။ ႏွစ္ရက္ထဲႏွင့္ ဆူေဒါ့ကူဂိမ္းက ျပီးခါနီးပင္ျဖစ္သည္။
အစပိုင္းတြင္ ဟူရင္းတို႕က တေပ်ာ္တပါး ၀င္ပါၾကေသးသည္။သိ္ု႕ေသာ္ ေဖးရႊီအတြက္မူ ဒါက အပ်င္းေျပေဆာ့ေသာ အပ်င္းေျပဂိမ္းျဖစ္ေနသည္။သာမန္လူမ်ားအတြက္မူ ဦးေႏွာက္အလြန္သံုးရေသာ ဂိမ္းျဖစ္ေနသည္။ ထိုေၾကာင့္ တစ္ၾကိမ္ႏွစ္ၾကိမ္ခန္႕ ၾကိဳးစားျပီးေနာက္ လက္ေလွ်ာ့လိုက္ေတာ့သည္။
သူက ထိုိဂိမ္းကို ကစားေသာ္လည္း အျခားလူမ်ားက နားမလည္နိုင္ၾကေခ်။ သူ႕ကိုလည္း ေႏွာင့္ယွက္ျခင္းက ရွက္စရာေကာင္းေနသည္။
“ သူ႕ကိုေခၚလိုက္”
က်ိဳးလ်န္က ေျပာသည္။
၀န္ထမ္းက ေဖးရႊီကို လာေခၚသည္။ ေဖးရႊီက ဆြယ္တာႏွင့္ ဦးထုပ္ကို ေကာက္၀တ္ျပီး တံခါးအျပင္ဘက္သို႕ ထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။ ထိုေၾကာင့္ ဟူရင္းက မိုးေရထဲ တစ္ေယာက္ထဲ ရပ္ေနေၾကာင္း ျမင္လိုက္ရသည္။ဟူရင္းကလည္း သူ႕ကို ျမင္သည္။
ေဖးရႊီက ေဘးခန္းသို႕ တိုက္ရိုက္သြားလိုက္သည္။ဟူရင္းလည္း ေတာင့္ခဲသြားေတာ့သည္။
အျပာအနီ သေကၤတမွအဖြဲ႕သားမ်ားက သူတို႕၏ စံအိမ္ထဲသို႕ လာခဲသည္။ သူတို႕က ေဘးရွိအေဆာက္ဦတြင္သာ ေနၾကသည္။ထိုအေဆာက္အဦကလည္း ႏွစ္ထပ္တိုက္ျဖစ္သည္။သို႕ေသာ္အဖြဲ႕သားမ်ားက မ်ားေသာေၾကာင့္ လူျပည့္က်ပ္ေနသည္။ေဖးရႊီက အဖဲြဲ႕သားမ်ား၏ တပ္ဆင္ထားေသာ စက္ကိရိယာမ်ားစြာကို ေက်ာ္ျဖတ္ျပီးမွ အခန္းတစ္ခုထဲသို႕ ၀င္သည္။
၀င္၀င္ခ်င္းမွာတင္ စီးကရက္ထိုင္ေသာက္ေနေသာ က်ိဳးလ်န္ကို ျမင္လိုက္ရသည္။ယခုတေလာ ဖိအားမ်ားေနသျဖင့္ သူမက မၾကာခဏ ေဆးလိပ္ေသာက္ျဖစ္ေနသည္။ခ်မ္းသာေသာ ဒုတိယမ်ိဳးဆက္မ်ား စီးပြားေရး စလုပ္ရန္ မလြယ္ကူေခ်။
ေဖးရႊီကို ျမင္ေသာအခါ က်ိဳးလ်န္က ေမးသည္။
“ နင္ ငါ့ကို ဘယ္လိုကတိေပးထားလဲ”
ေဖးရႊီက ေလေလ်ာ့သြားေသာ ေဘာလံုးလို ကုလားထိုင္ေပၚ ၀င္ထိုင္သည္။
“ ပ်င္းစရာေကာင္းတယ္”
“ ဘာလို႕ ပ်င္းစရာေကာင္းရမွာလဲ”
“ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ခံစားခ်က္မေကာင္းဘူး”
“ ခံစားခ်က္မေကာင္းဘူး ဟုတ္လား နင္ ဖ်ားေနလို႕လား”
“မဟုတ္ပါဘူး ကၽြန္ေတာ္ကို ကၽြန္ေတာ္ တက္ၾကြေအာင္လုပ္လို႕ မရဘူး၊ ေခါင္းကိုက္ခ်င္စရာပဲ”
က်ိဳးလ်န္က ေျပာသည္။
“ နင္က အခ်စ္ရသစံုရွိုးမွာ ပါ၀င္ေနတယ္ဆိုတာ သိေရာသိရဲ႕လားဟမ္။ ဒီရွိုးက ငါ့အတြက ္ဘယ္ေလာက္အေရးၾကီးလဲ နင္ သိတယ္ေနာ္။ ငါက ဒီလို ေက်ာ္ၾကားတဲ့ ရသစံုရွိုးတစ္ခုကို ငါေၾကာင့္မ ပ်က္ဆီးေစခ်င္ဘူး။ ငါ့အေနနဲ႕ စီးပြားေရးတစ္ခု စတင္ဖို႕ ဘယ္ေလာက္ ခက္ခဲလဲသိလား။ အဘိုးၾကီးကင ါ့ကို အျမဲ ဖိအားေပးေနတာ၊ ေနာက္ျပီး ငါရဲ႕ က်န္းမာေရးကလည္း …”