Sessiz bir initli döküldü dudaklarımdan.
"Daha yüksek sesle inle,sesini duymama izin ver!" Sert bir sesle,bacak aramdan başını kaldırıp konuştuğunda arkama yaslandım. Göğsüm şiddetle inip kalkıyordu.
Halam, bizim bu halde olduğumuzu görürse kesinli...
Geride bıraktığımız haftada 3 gün arayla iki bölüm attım
Benceeharikayım 🤭
SINIR | 250 YORUM
Bol bol yorum = benim motivasyon
Bol bol yorum, sıralamada yükselme = benim motivasyon
yorummm
satır arası yoruummm
BU ARADA ; bölüm günlerini Pazar günü olarak belirledik bilmeyenler için yeniden yazıyorum.
Artık her Pazar 23:00'da yeni bölüm gelecek.
Keyifli okumalar
°°
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
***
Yaşamak istediklerimizi bize verilen ömüre, yaşadıklarımızı fotoğraflara ve hafızamıza sığdırmak oldukça zordu. Sabah gözlerimizi açtığımız andan kafamıza yastığa koyana denk bir günde gördüklerimiz, önünden geçtiğimiz insanlar, birlikte yol tükettiğimiz yabancılar, farkında olmadan ürküttüğümüz hayvanlar, gördüğümüzü düşündüğümüz ama farketmediğimiz güzellikler hepsini bir araya getirmek isteyincede altmış saniyeye sığdırmak dahada zordu.
Hayata her zaman aydınlık tarafından yaklaşamıyoruz bazen duygularımızı karamsarlık ve içinde bulunduğumuz kötü durumlar ele geçiriyordu, ister istemez tebessümdenuzaklaşıyorduk.
"Buyurun Nilgün Hanım." Elimdeki kahveyi sehpaya bıraktım. Sabahtan beri dördüncü kahveyi taşıyordum.
"Sağol canım." İğreti bir şekilde teşekkür ettiğinde yapmacık bir şekilde gülümsedim.
"Başka bir isteğiniz var mı?" Diye sordum, her an her şeyi isteyebilir gibi duruyordu.
"Az sen otursana şöyle biraz konuşalım, arkadaş oluruz belki canım?" Hemen boş koltuğu işaret ettiğinde tereddüt ettim. Nedense sözleri samimi gelmemişti. Beni ilk gördüğü andan beri küçümseyerek bakan kadının şuan benimle arkadaşlık kurma isteği biraz abes geliyordu.
