- Amnezi - | Taekook

Belirsiz

-İyi Okumalar

•  •  •  •  •  •

  - 2014 -

    @Yabancı > @Jeon.J  -  Instagram
 
 
@Yabancı:
 
Lütfen öyle söyleme Jungkook, Gitmek sana yakışmaz.

 
@Jeon.J:

  Kimsin sen?

 
@Yabancı:

  Bunun bir önemi var mı?

 
  @Jeon.J:

  Amacın ne? Ne yapmaya çalışıyorsun? Sen misin her gün beni arayan?

 
@Yabancı:
 
Evet Jungkook arayan ve konuşmayı reddeden benim. Bunun için üzgünüm kendime engel olamıyorum, kötü bir amacım yok inan bana
Ben sadece sesini duymadan günü kapatmak istemiyorum|
Dertleşecek birine ihtiyacım var
Lütfen tersleme beni

  @Jeon.J: 

Cidden bu söylediklerin saçmalık. Seni tanımıyorum bile.
Sen de beni tanımıyorsun
Neden benimle dertleşmek istiyorsun ki
Hiç mi kimsen yok

 
@Yabancı:
 
İstemediğim kadar çok arkadaşım var|
Okulda beni tanımayan yok|
Ama senin arkadaşın yok|
Yanında olmak istiyorum|
Gerçekten üzgünüm
Arkadaşım da konuşacak kimsem de yok
En azından benim için bunu yapsan
Yalan söylemekten nefret ediyorum|
Ama kendime engel olamıyorum|

 
@Jeon.J:

Üzgünüm diyip durma sinirimi bozdun       Ve Ben ne diyeceğimi bilemiyorum
Daha önce kimse bana böyle gelmemişti

 
@Yabancı:
 
Bir şey deme, sadece beni engelleme yeter
Senden tek isteğim bu
 

  •  •  •  •  •  •

  O gün tanımadığım çocukla sabaha kadar konuşmuştuk. Bana kendisi hakkında bir sürü şey söylemişti. Yaşını da öğrenmiştim, benden iki yaş büyüktü bu yüzden ona hyung demeye başlamıştım. İsmini bilmiyor olmak da bana başka bir seçenek bırakmamıştı zaten.
 
  Gece yaptığım telefon görüşmelerine bir de mesajlaşma eklenmişti. Artık her gece onunla konuşmak rutinim olmuştu.
  Tuhaftı, yapmayacağım şeyler yaparken buluyordum kendimi. Tam iki hafta geçmişti ilk attığı mesajın üstünden ve o iki haftada her gece onunla konuşmuştuk.

  Aslında onu konuştukça sevmiştim de, iyi bir arkadaş olabilir diye düşünmeye başlamıştım. Bana hoşlandığı kişiyi anlatıyordu, bazen aile sorunları bazense okulu hakkında konuşuyordu.
  Bende alışmıştım mevcut duruma, bende anlatıyordum ona gün içinde ne yapıp ettiğimi, okulu, evi -kısmen- , işi. Hatta resim kursunda gördüğüm o çocuğu bile anlatmış tekrar görebilmek için deli gibi gözlerimin etrafta dolandığından bahsetmiştim.

  Başlarda soğuk ve dengesiz davrandım. Bana yazdığı zamanlar en savunmasız olduğum zamanlar oldu hep ve ben her ne kadar başta ona cevap vermek istemesem de sonradan alışmıştım.
  Artık o bana yazmadığında ben ona yazıyorum. Sadece akşamları da değil gün içinde de birbirimize yazar olduk.

  Dediğine göre bizim okuldan birisi ama bana hala kim olduğunu söylemiyor, ona zaman tanıyorum. Bu durumda elimden daha fazlası da gelmiyor zaten.

  Diğer tarafta okulda ve evde herşey olması gerektiği gibi gidiyor. Her günüm artık birbirinin aynı olmaya başladı.
  Resim klübünde kalemimi feda ettiğim çocukla daha karşılaşma şerefine nail olamamıştım. O günden sonra ben bir kere daha klübe katılmıştım ama o gün o yoktu. Üzülmüştüm bu duruma, onu görmek için içimde bir heyecan oluşmuştu. Okulun hiçbir yerinde de yoktu ve ben bir zaman sonra gözlerimle onu aramayı bıtakmıştım.