- Amnezi - | Taekook

43

- İyi Okumalar-

• • • • • •

   Namjoon'un süresi dolmuştu, üç gün çoktan geçmiş ama bu geçen sürede pek de bir ilerleme kat edememişlerdi. Herşey eskisinden de kötüydü artık.
İstemeyerek de olsa Jungkook'un doktorunun odasında oturmuşlar acı gerçeği Taehyung ve Jimin'e söylemeye çalışıyorlardı.

"Tae öncelikle lütfen sakin ol, sen de öyle Jimin."

İkisi de çatılmış kaşları ile karşısında ki bedene baktılar.

"Biliyorsunuz ki Jungkook hastaneye yatalı bir haftayı geçti, ve henüz ona ne olduğunu bulamadık, yani bulamamıştık-"

  Bir anda Taehyung'un gözleri parladı.

"Yani artık buldunuz mu? Onu tedavi edebilecek miyiz?" Diye sordu sesine yansıyan heyecana engel olamamıştı. Jimin'de de aynı umuttan vardı. Arkadaşının artık eski sağlığına kavuşmasını deli gibi istiyordu.

"Evet bulduk, ben bunu nasıl söylerim bilmiyorum ama-" Namjoon duraksayıp göz ucuyla doktora baktı, yardım talep ediyordu ama doktorun ona bu yardımı vereceği yoktu.

"Jungkook'un yaşadığı durumun Ötenazi olduğunu düşünüyorum."

İşte söylemişti, zordu onun için sadece onun için de değil hepsi için zordu. Taehyung kocaman olan gözleri ile inanamaz şekilde Namjoon'a bakarken Jimin o kelimeyi hayatında ilk defa duymuştu ve ne olduğunu bilmiyordu bile.

"Saçmalıyorsun, saçmalık bu."

Namjoon üzgünüm der gibi baktı, Taehyung inatla kafasını iki yana sallarken kabul etmeyeceğini ifade ediyordu. Jimin ise ikisinin arasında kalmış anlamaya çalışıyordu.

"O ne demek, sorunu bulduysak tedaviyi de buluruz öyle değil mi? Bu iyi bir şey bir ilerleme en azından."

Taehyung ağlamak istedi, tam şuan hıçkıra hıçkıra ağlamak istedi. Oturduğu yerden kalktı, odadan çıkmaya yeltendi. Duyduğu ses onun yerinde çakılı kalmasına sebep oldu.

"Jungkook'u eve götürebilirsiniz. Burada artık yapacak bir şeyimiz yok."

Taehyung öfkeyle gözlerini yumdu. Ona zaten bildiği şeyleri söylemelerine gerek yoktu. Ama doktor susmuyordu.

"Jungkook'a verdiğimiz herşey onun için adeta bir zehire dönüşüyor. Bu saatten sonra serum yada ilaç da veremeyiz, son tahlillerinde verdiğimiz bu şeyleri de bedeni kabul etmemiş hatta-"

"Yeter doktor, bana zaten bildiğim şeyleri anlatıp durma. Ben bir psikoloğum, ötenaziyi de getirilerini de biliyorum."

Son sözünü söyledikten sonra daha fazla odada durmaya dayanamamış çıkmıştı.
Ne yapacağını bilmiyordu, tüm kanı çekilmişti, eli ayağı boşalmıştı tüm gücü gitmişti. Kalbinin üzerinde hissettiği ağırlık ise nefes bile almasına engel oluyordu. Adımlarını bahçeye doğru attı. Temiz havaya ihtiyacı vardı, yada pis havaya. Uyuşmak istiyordu, zihni dışında her yeri uyuşmuştu, ama o asıl zihninin asıl kalbinin uyuşmasını istiyordu.

Bahçeye çıktığında daha fazla ayakta duramadı, duvar dibinde yere çömeldi. Tam şuan bir sigara yaksa nasıl güzel giderdi ama. Elini cebine attı, sonra sigara kullanmadığını hatırladı.

Dizlerini kendisine çekip kafasını arkasında ki duvara yaslayıp gözlerini kapattı. İnanmak istemiyordu. Sevdiği tedavisi olmayan bir psikolojik hastalığa yakalanmamıştı.

"Tae ne oluyor tanrı aşkına, neden kimse bana bir şey demiyor. Ötenazi de ne?"

Taehyung, Jimin'in sesini duymasıyla gözlerini açtı, ona bir açıklama borçluydu ama o açıklamayı nasıl yapacağını bilmiyordu.
Sessizce baktı arkadaşına, Jimin ne olduğunu bilmiyordu belki ama Taehyung'un tepkilerinden kötü bir şey
olduğunu anlayabiliyordu.
Arkadaşının yanına oturdu.