8 Numara

Bölüm 21

Meltem Şahin.

"Modellerimiz bunlar."

Hepsi birbirinden güzel olan kizlara baktım ve gülümsedim. Bir süre bir şey söylemeyince odadaki herkes yüzüme dik dik bakmaya başladı. Kendi uçsuz düşüncelerimden sıyrılıp düşündüklerimi kelimelere dökmeye karar verdim.

"Güzeller evet, ama benim istediğim bu değildi" dedim hâlâ yüzümdeki gülümsemeye koruyarak. "Daha alışılmışın dışında bir güzellik bekliyordum. Standartlar beni yoruyor biliyorsunuz."

Tam dizinin altında biten siyah etekli kadın boğazını temizleyip bakışlarını aşağı indirdi. Benden çekindiğinin farkındaydım ama bu kadarı da abartıydı.

"İlk baktığımızda insanlar bir şaşırsın, gözlerine hitap etmesin. Fakat baktıkça güzelliklerinin farkına varılan bir guzellik istiyorum. Tabii ki doğal aurayı da unutmamak gerek. Dümdüz güzellik yetmez."

"Türkiye birincisi falan mı seçiyirsunuz pardon?"

Kızın biri istemsizce göz devirerek sordu. Damarıma bastığı için normalde bir kadına yapmadığım şeyi yaptım. Sesimi yükselttim.

"Defol hemen!"

Kız yüzüme bakmaya devam edince sabrımı daha da zorladığının farkında değildi. Üstelik ağzında gevelediği sakız da gözümden kaçmadı. Sakızdan nefret ederdim, böyle ciddi ortamlardaysa daha çok.

Güvenliği çağırdım ve tüm kızları odadan çıkardım. İsmini bilmediğim etekli kadını yanıma çağırdım.

"Az önceki kızın tüm bilgileri, belgelerini istiyorum. Bundan sonra hiçbir ajansla çalışamayacak. Her iş teklifi önlenecek. Bunu kendisi istedi."

"Çok mütevazice" dedi kadın kafasını sallarken. Bu gün hayatını sonlandırmak isteyenler bir hayliydi anlaşılan.

Ona bir şey demedim, hatta ciddiye bile almadım.

Bugün tam bir ay sonra babamla buluşacaktım. Sanırım ilk defa o adamı gördüğüm için heyecan yapıyordum.

Hapisten kaçmasından neredeyse bir ay geçmişti. Bu süre içinde neden benimle buluşmak istemediğini sorgulamıyordum. Onun hep bir bildiği vardı.

"Meltem hanım araba kapıda bekliyor."

"Teşekkür ederim arabaya gerek yok. Biraz yürümek istiyorum."

Ardından tüm çantamı topladım ve o odadan olabildiği kadar koşarak uzaklaştım. Bu işe nereden ve neden girdiğim hakkında doğrusu pek bir fikrim yoktu. Hatta bu iş hakkında bile bir fikrim yoktu.

Anayola kadar yürüdükten sonra tanıdık birinin olmadığından emin oldum. Karşıma çıkan ilk taksiyi durdurup arka koltuğa geçtim.

"Şimdi size tarif edeceğim yere gideceğiz. Hem de hemen!"

Sesim olabildiğince otoriter çıkmıştı. Zaten yüzümü görünce bile dediğimi yapmaması için bir neden kalmayacaktı. Yine de bunu tercih etmiyordum.

Adama tarif ettiğim yere varınca onun da arabadan inmesini istedim. Az sonra yaşananlar için çok üzgündü. 

"Özür dilerim" dedim gözlüğümü çıkarırken.

İsmini bilmediğim adam yarı şaka, yarı ciddi bir ifadeyle bana baktı.

"Hadi içeri geçelim."

Büyük ve inanılmaz büyük olan o evin karşısındaydık. Burası nasıl olur da dikkat çekmiyordu çok merak ediyordum.

"Meltem Şahin. Babamı görmem gerek. Kendisi çağırdı zaten."

Kapının ortasındaki küçük kare şeklindeki aralıktan içerdekilere kendimi tanıttım. Durumun ciddiyetine daha yeni varmış olan adam yutkunarak yüzüme bakıyordu. Onu öldüreceğimi falan mı düşünmüştü?